Η διαφορά του Μαρμαρωμένου Βασιλιά και του Μαρμαρωμένου Πρωθυπουργού... - Του Γιώργου Ζωγραφάκη
Στις 29 Μαΐου 1453 ακούστηκε η φράση «Η Πόλις Εάλω!» Ήταν λίγο μετά αφότου η Κερκόπορτα άνοιξε. Από τη Λειτουργία εκείνης της μέρας οι υπερασπιστές της γνώριζαν ότι ήταν η τελευταία μέρα που αντίκριζαν. Ήξεραν ότι η Πόλη θα χανόταν. Πιστοί όμως στα λόγια του Αυτοκράτορα έμειναν εκεί καθώς είχε διαμηνύσει στο Μωάμεθ τον Πορθητή ότι «Το δε την πόλιν σοι δούναι, ούτ’ εμόν έστιν ούτ’ άλλου των κατοικούντων εν ταύτη. Κοινή γαρ γνώμη πάντες αυτοπροαιρέτως αποθανούμεν και ου φεισόμεθα της ζωής ημών».
Φυσικά για κάποιους «ηγέτες» σήμερα το άνοιγμα των Πυλών της Βασιλεύουσας θα ήταν πράξη ευθύνης και ανάγκη εθνική και επιτακτική. Αυτό που ο λαός είπε «πάντες αυτοπροαιρέτως αποθανούμεν» θα το μετέφραζε στο «ηγετικό» του μυαλό, εγώ θα πορευτώ μόνος υπεύθυνα.
Είναι κρίμα που αυτό που σε κάθε άλλη εποχή του ελληνισμού θα ονομαζόταν εσχάτη προδοσία σήμερα να λέγεται πράξη εθνικής ευθύνης.
Το ότι λέγεται και ακούγεται δε σημαίνει ότι είναι. Στη συνείδηση του λαού τουλάχιστον. Είναι ντροπή όμως γι’ αυτόν που το λέει. Και για εκείνους που το αναπαράγουν.
Κάποιος εύστοχα είπε ότι η γενιά της Μεταπολίτευσης έφαγε το ψωμί που έπρεπε να είχε κρατήσει για τα παιδιά της.
Και τους κατηγορήσαμε. Σκεφτείτε όμως την ευθύνη της δικής μας γενιάς. Που με τη σιωπή της δεν αφαιρεί απλά το ψωμί από τα παιδιά της. Κάνει κάτι πολύ χειρότερο. Για να εξασφαλίσει ένα ξεροκόμματο παίρνει την Ελλάδα από τα παιδιά της.
Η ευθύνη είναι φοβερή. Αυτό είναι που πρέπει να μας τρομάζει. Όχι οι δηλώσεις ανεύθυνων επιτρόπων και οι δηλώσεις πολιτικών. Τα δύσκολα είναι μπροστά μας. Οι αποφάσεις είναι δικές μας. Η σιωπή είναι συναίνεση. Και δε μιλάω για το κουκλοθέατρο που παίχτηκε τη Παρασκευή.
Θα δώσουμε Γη και Ύδωρ; Θα το στερήσουμε από τα παιδιά μας για το ξεροκόμματο που μας δίνει ο Όλι Ρέν;
Πιστεύω ότι αυτό πρέπει να σκεφτούμε και να προβληματιστούμε. Αυτό να μας τρομάζει και όχι η επιστροφή στη δραχμή, το φοίνικα ή τον οβολό. Κι αν είναι αυτό το δίλημμα οφείλεται στην ανικανότητα των πολιτικών να διαπραγματευτούν. Όχι στο ότι δεν υπήρχαν, δεν υπάρχουν ή δε θα υπάρξουν εναλλακτικές…
Στο Μαραθώνα ο Μιλτιάδης είχε πει: «Αν τους νικήσουμε θα έχουν πατρίδα να επιστρέψουν. Αν όμως μας νικήσουν δε θα έχουμε πατρίδα να επιστρέψουμε»!
Τέλος, τον Μαρμαρωμένο Βασιλιά τον τραγουδούν, τον θυμούνται και τον μνημονεύουν όλοι επειδή προτίμησε να παραδώσει τη ζωή του. Αν είχε παραδώσει την Πόλη αντί της ζωής του, θα είχε ξεχαστεί. Αυτή είναι η λεπτή γραμμή που χωρίζει ανά τους αιώνας τον ηρωισμό και την αθανασία από τη λησμονιά και τη προδοσία…
http://pikri-sokolata.blogspot.com/
Δείτε καρέ-καρέ τη σφαγή στο Κοντομαρί Χανίων από τους Γερμανούς - Η ιστορία του Franz Peter Weixler
- Δημοφιλέστερα
