Λαβωμένη δημοκρατία - Της Έλλης Τριανταφύλλου

Είναι απορίας άξιο το σοκ και το δέος που ένιωσαν πολλοί από τους βουλευτές το βράδυ της Τρίτης, όταν μερικές δεκάδες ξέφυγαν από το πλήθος των «Αγανακτισμένων» για να μπλοκάρουν τις εξόδους της Βουλής. Προφανώς δεν τους είχε περάσει από το μυαλό ότι ξαφνικά μπορεί να μην είναι και τόσο συμπαθητική αυτή η μαζική οργή που τόσο απλόχερα, μεγαλόκαρδα και άκρως υποκριτικά χαιρετίζουν καθημερινά από τα τηλεοπτικά παράθυρα. Πίστευαν ότι είναι μία στιγμιαία αγανάκτηση που δεν θα μετατραπεί σε χλεύη εναντίον τους, αλλά θα κινηθεί εντός των ορίων που και αυτή τη φορά θα ορίσουν εκείνοι, με τη ανοχή της μεγαλοπρέπειάς τους.

Από μια πλευρά, τους καταλαβαίνω. Είναι δύσκολο πολύ να σου παίρνουν ξαφνικά από τα χέρια σου όσα πίστευες για χρόνια ότι σου ανήκουν. Και οι βουλευτές, οι περισσότεροι τουλάχιστον, δικαίως, εδώ που τα λέμε, ένιωθαν μέχρι σήμερα ότι είχαν κατακτήσει με ασφάλεια τη θέση από την οποία κάποιοι προσπάθησαν βιαίως προχθές να τους αποκαθηλώσουν. Φαντάζομαι τη σύγχυση που θα ένιωσαν όσοι προσπάθησαν να διαφύγουν προς τον Εθνικό Κήπο, σαν κλέφτες μέσα στο σκοτάδι, ακούγοντας στα αυτιά τους το αλαλάζον πλήθος να τους αποδοκιμάζει συνολικά, απρόσωπα, μανιασμένα. Σίγουρα, θα σκέφτηκαν ότι μέσα σε αυτό το πλήθος υπάρχουν άνθρωποι που τους έχουν εξυπηρετήσει. Που ζήτησαν ρουσφέτια και αντάλλαξαν την ψήφο τους για την ικανοποίησή τους. Που στο παρελθόν τους κολάκεψαν ή, ακόμη ακόμη, τους έγλειψαν για να κάνουν τη δουλειά τους. Που ανέμιζαν την κομματική σημασία και βοηθούσαν με την παρουσία τους να στηθεί ξανά και ξανά το προεκλογικό πανηγύρι. Κατανοητό! Ετσι έμαθαν.

Πόσο αφελής, όμως, μπορεί να είναι κάποιος που κατέχει δημόσιο αξίωμα και συμμετέχει στον ορισμό της μοίρας αυτού του τόπου για να πιστεύει ότι δεν θα έρθει η ώρα που θα βρεθεί αντιμέτωπος με τον καθρέφτη της κοινωνίας που ο ίδιος, με τη στάση του, διαμόρφωσε. «Οι άνθρωποι, φίλε, όταν βλάπτονται χειροτερεύουν, ως προς την αρετή που προσιδιάζει στους ανθρώπους», έλεγε ο Σωκράτης.

Υπάρχουν, άραγε, πολλοί από τους εν ενεργεία πολιτικούς που αγωνίστηκαν και κατάφεραν να διαφοροποιηθούν από τους κανόνες εκλογής που έχουν διαμορφωθεί τα τελευταία χρόνια; Είτε ήταν στην πρώτη γραμμή είτε στην οπισθοφυλακή, οι περισσότεροι ακολουθούσαν πιστά τη ρότα των παλαιοτέρων και δεν υπάρχουν παρά ελάχιστοι οι οποίοι αποχώρησαν οικειοθελώς, διαμαρτυρόμενοι με τον τρόπο τους για το μεταπολιτευτικό μοντέλο που υπηρετούσαν. Προσωπικά σπανίως άκουσα εν ενεργεία βουλευτή να δηλώνει οργισμένος ή ότι δεν θα ξαναπαραστεί σε γάμους, κηδείες και βαφτίσια, ότι δεν θα στείλει ευχητήριες κάρτες στους εορτάζοντες ψηφοφόρους, ότι δεν θα τάξει λαγούς με πετραχήλια, γιατί ούτε μάγος είναι ούτε εκπρόσωπος του Θεού στη γη, ή ότι θα κρατήσει μόνον ένα πολιτικό γραφείο γιατί τόσο αντέχει η τσέπη του, και ας τον ρίξουν στην πυρά!.

Ακόμη πιο σπάνια υπήρξε η αντίδραση των περισσοτέρων στα υπερβολικά προνόμια του θεσμού που εκπροσωπούν. Και δεν αναφέρομαι στα οικονομικά. Ας δεχθούμε ότι η δημοκρατία έχει το κόστος της. Αλλά σε αυτό που σπρώχνει τους πολίτες απέναντι απο τους πολιτικούς. Στην ατιμωρησία. Που για να είμαστε ειλικρινείς, θα έπρεπε να αποτελεί καθολικό αίτημα και όχι μόνο αιχμή κατά του πολιτικού κοσμου. Κι ας ήταν πιο προστατευμένος από τους υπολοίπους.

Ναι, είναι ευθύνη ημών των πολιτών η αντιπροσώπευσή μας. Είναι όμως μεγαλύτερη η ευθύνη των εκπροσώπων μας. Είτε λοιπόν είναι ακραίοι, είτε έχουν μερίδιο ευθύνης για τη σημερινή κατάσταση, είτε ακόμη ακόμη είναι κατευθυνόμενοι, όπως υποστηρίζουν κάποιοι, όσοι ηγήθηκαν των πρόσφατων χλευαστικών εκδηλώσεων διαμαρτυρίας εναντίον των βουλευτών, λίγη σημασία έχει. Η σημερινή δημοκρατία μας είναι βαθιά προσβεβλημένη και λαβωμένη για να προσβληθεί από τέτοιες- καταδικαστέες κατά τα λοιπά - εκδηλώσεις διαμαρτυρίας. Οι πολιτικοί καταδικάζονται σήμερα γιατί δεν τόλμησαν να «νικήσουν τον λαό», ανοίγοντας δρόμους προόδου, ποιότητας και πραγματικής δημοκρατίας, αλλά έτρεχαν για χρόνια από πίσω του...

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Αποστολή: Δημήτρης Κεφαλίδης - Γερμανία