Κύκνειο άσμα - Της Ρίκας Βαγιάνη
Λένε ότι ο κύκνος όταν πεθαίνει, τραγουδά, για πρώτη και τελευταία φορά στη ζωή του, το λεγόμενο και "κύκνειο άσμα", μια εξαίσια μελωδία, που αλλάζει τη ζωή εκείνου που θα την ακούσει.
Πολύ θα ήθελα λοιπόν να είμαι γραφο-κύκνος, έτσι ώστε σ' αυτήν, τη σημερινή στήλη ?την τελευταία? να συνθέσω ένα κείμενο τόσο γοητευτικό, που να καθηλώσει τους πάντες με τη μουσική των λέξεών του.
Αλλά δεν είμαι κύκνος. Στην καλύτερη των περιπτώσεων, ήμουν πάντα το ασχημόπαπο. Ενα μάλλον ατσούμπαλο (από συντακτικής απόψεως) πλάσμα, που δεν χωρούσε πουθενά, δεν εναρμονιζόταν με κανένα ρυθμό, ιδιαίτερα με αυτόν της επικαιρότητας -τη ζωτική ουσία μιας εφημερίδας. Τα δικά μου, εσωτερικά "πρωτοσέλιδα" ήταν άσχετα με τον καθημερινό σφυγμό της δημόσιας ζωής. Σήμερα, ας πούμε, την ώρα που χύνονται τόνοι μελανιού για το Μνημόνιο Βού, εγώ, αν ήμουν στέλεχος σε οποιοδήποτε έντυπο, θα το γέμιζα ολόκληρο με ρεπορτάζ για τον "Αλέξανδρο τον Χάκερ". Αυτόν που πέσανε πάνω του όλα τα Αλφα δύο του Πλανήτη, από το Εφ-Μπι-Αϊ ως το Ράδιο Κορασίδης. Ετσι όπως είναι τα πράγματα τώρα, όμως, το αντίστροφο ισχύει ? η επικαιρότητα της κυρα-Μέρκελ δεν επιτρέπει την πολυτέλεια της έμμισθης αμπελοφιλοσοφίας.
Ετσι κι αλλιώς, για μένα, η κρίση τελείωσε. Δεν ανησυχώ πια για τη δουλειά μου (απολύθηκα απ' όλες), δεν έχω καμιά σκορδοκαΐλα για το δάνειο του σπιτιού, τις δόσεις του αυτοκινήτου, ή της πιστωτικής, γιατί δεν έχω τίποτα από τα παραπάνω, εκτός από ένα αυθαίρετο που κληρονόμησα, κι ένα περιβόλι με λεμονιές. Οσο για την Ελλάδα, στα μάτια μου δεν δείχνει καθόλου τελειωμένη και νεκρή: Αντίθετα, μου φαίνεται ένας εκπληκτικά πανέμορφος τόπος, με απίθανους τύπους, μαγικά φεγγάρια και τη φωτεινή σφραγίδα του επικείμενου θαύματος. Σε καμιά περίπτωση δεν τα έχω βάψει μαύρα για το "μέλλον του παιδιού μου". "Τα παιδιά είναι εντάξει", που λέει και η ταινία: Τα παιδιά μου, οι γελαστοί καταζητούμενοι, οι σαλεμένοι Αλέξανδροι του κόσμου: Ανταποκριτές ενός μέλλοντος που καμιά επαφή δεν έχει με τα μπακαλοτέφτερα της κυρα-Μέρκελ.
Δεν είμαι κύκνος. 'Η, ίσως, αυτό δεν είναι το καλύτερο τραγούδι μου γιατί απλώς δεν πέθανα ακόμα. Κλείνω το μαγαζί, παραδίδω σφραγίδες και βιβλία, και ανοίγω τα παντζούρια του αυθαίρετου: Ο χειμώνας της δυσαρέσκειάς μας παραήταν μακρύς: Μυρίζει καλοκαίρι και αταξίες. Δεν θα χαθούμε.
( ΥΓ.: Ευχαριστώ από καρδίας τους αναγνώστες, αλλά και τη σύνταξη του "Εθνους" για την εξαετή φιλοξενία και εύχομαι τα καλύτερα, στους καλύτερους)
Δείτε καρέ-καρέ τη σφαγή στο Κοντομαρί Χανίων από τους Γερμανούς - Η ιστορία του Franz Peter Weixler
- Δημοφιλέστερα
