Είμαι 19, αγανακτισμένος, αλλά στο Σύνταγμα δεν πάω - Του Μάνου Κανδαράκη

Σ.Σ: Η άλλη άποψη...

Παρακολουθούμε μέρες τώρα για τους αγανακτισμένους πολίτες ότι ο κόσμος ξύπνησε, ότι αρχίζει νέα εποχή, ότι ξύπνησαν οι «πνευματικοί» άνθρωποι και άλλες τέτοιες φανφάρες. Έχουν χυθεί τόνοι μελάνι, για τους σκοπούς του κινήματος, τον απολιτίκ χαρακτήρα τους το γεγονός δεν έχει ανοίξει μύτη και διάφορα τέτοια. Απλά ορισμένοι διαμορφώνουν άποψη από sites και blogs. Για μένα άμα δεν έχεις κατέβει τουλάχιστον δύο φορές να δεις τί γίνεται, δεν μπορείς να εκφέρεις γνώμη.

Εγώ προσωπικά είμαι ένας αγανακτισμένος απόφοιτος που έδωσα δεύτερη φορά πανελλαδικές, και δεν με σεβάστηκε κανένας. Πέρασα μία από τις πιο δύσκολες – ίσως την πιο δύσκολη στιγμή της ζωής μου –  και δεν με άκουσε κανείς. Εγώ και άλλα τόσα παιδιά δώσαμε το είναι μας για να ανταπεξέλθουμε, και ξαφνικά γίναμε η «άτυχη» γενιά που έτυχε να δώσουμε «μνημονιακές» πανελλαδικές, με το ένα μάθημα πάνω στο άλλο, δίχως περιθώρια ξεκούρασης, με τις πανελλαδικές να ξεκινάνε νωρίτερα από ποτέ (για αδιευκρίνιστους λόγους), και τα θέματα λίγο παραπάνω από άθλια.

Νιώθοντας αδικημένος από τον τρόπο αντιμετώπισης του συστήματος, κατέβηκα στο Σύνταγμα, για να ενώσω την φωνή μου, με τους εξαθλιωμένους πολίτες. Αυτό που αντίκρισα με απογοήτευσε, και ας έρθει κάποιος να με διαψεύσει. Μπροστά από τη Βουλή, στη γνωστή πλέον ως «πάνω πλατεία», έχουμε λαϊκή Δεξιά. Τυλιγμένοι με Ελληνικές σημαίες, να φωνάζουν εθνικιστικά συνθήματα, να μουτζώνουν το Κοινοβούλιο (τη στιγμή που το αίτημα τους είναι Άμεση Δημοκρατία), να βρίζουν χυδαία οικογένειες πολιτικών και διάφορα άλλα ρατσιστικά.

Από την άλλη, έχει στηθεί ένα υπέροχο πανηγύρι, από πλανόδιους που πουλάνε ελληνικές σημαίες με πέντε ευρώ, αλλά και διάφορα άλλα αντικείμενα «συλλεκτικής» αξίας. Από τη μία μας «πουλάνε» στους ξένους και από την άλλη και μεις «πουλάμε» πατρίδα σε τιμή ευκαιρίας. Διασχίζοντας την «πάνω πλατεία», αντίκρισα ηλικιωμένους με «γυμνασιακό» και κακόγουστο χιούμορ να τραγουδάνε προκλητικά τραγούδια, μεθυσμένους και τοξικομανείς, που βρίσκονται μεταξύ πραγματικότητας και μη, να βρίζουν τον Πάγκαλο.

Στην «κάτω» πλατεία τα πράγματα είναι διαφορετικά. Εκεί θα δεις τους νοσταλγούς του woodstock, με τις σκηνές, και τα τραγούδια τους. Ο χώρος μυρίζει τσιγαριλίκι και μπύρα, και διάφοροι τύποι χορεύουν, κυλιούνται στο πάτωμα, παίζουν θέατρο και άλλα τέτοια διάφορα. Την ίδια στιγμή διάφοροι «αγανακτισμένοι», πάσης ηλικίας, οι οποίοι έχουν κάνει attending στο facebook το event της χρονιάς, τραβάνε φωτογραφίες, που σε λίγες ώρες θα κοσμούν το προφίλ τους, με διάφορα «επαναστατικά» likes και comments.

Μελετάω με προσοχή τα φυλλάδια που μου δίνουν, που γράφουν ότι δεν φεύγουμε από τις πλατείες αν δεν φύγει η κυβέρνηση, η τρόικα και το ΔΝΤ. Δηλαδή μέσα σε δύο χρόνια ο Παπανδρέου κατάφερε και ξεπούλησε την Ελλάδα; Πριν δεν ήταν άλλοι; Πού είναι, λοιπόν, τους ξεχάσαμε; Καθόμουνα επί δυο ώρες σε μία πλατεία ασφυκτικά γεμάτη, και δεν άκουσα κάτι από τα μεγάφωνα. Το μόνο που έλεγαν ήταν το «ρεφρέν», οι πλούσιοι πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι. Και την ίδια στιγμή, όλοι χασκογελάνε και βγάζουν φωτογραφίες.

Αυτό το κίνημα, έχει αποκτήσει στενοκέφαλη ιδεολογική προσέγγιση. Όποιος δημοσιογράφος, συγγραφέας, καλλιτέχνης, εκφέρει μια άποψη που δεν τους βολεύει, αμέσως «τα παίρνει», είναι «πουλημένος», είναι «φασίστας» και άλλα τέτοια ωραία. Δηλαδή, έχουμε φτάσει σε ένα σημείο, που άμα δεν μας εκφράζει αυτό το κίνημα, πρέπει να πάμε σε ψυχίατρο ή κάτι τέτοιο. Επίσης, είδαμε και τους «οργανικούς» διανοούμενους, όπως η Αθηνά Κισκήρα εκ των 32, που αναζητά μια ηγεσία τύπου Μεταξά, μην απορήσετε, το είπε στη ΝΕΤ την Παρασκευή το πρωί, αναζητήστε το απόσπασμα.

Ξέρω πολλούς αληθινούς αγανακτισμένους που σιχάθηκαν αυτό το κιτσαριό και έφυγαν από τη συγκέντρωση. Απλά κανείς δεν τόλμησε να βγει και να πει «Έξω η Τρόϊκα», «Έξω η κυβέρνηση», έξω όμως και οι δημόσιοι υπάλληλοι, οι πράσινοι και οι μπλε που τα τρώγανε από το Δημόσιο, έξω οι δάσκαλοι και οι καθηγητές που δεν προσφέρουν έργο, έξω τα κόμματα από τα πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ, έξω όλοι οι απατεώνες. Γιατί, λοιπόν, ο διπλανός από εμάς διαδηλωτής να ναι ένας δημόσιος υπάλληλος, που κατεβαίνει επειδή τον «ξεκουνήσανε» από την πολυθρόνα; Γιατί να είναι οι οδηγοί λεωφορείων που παίρνουν επίδομα έγκυρης προσέλευσης; Αλλά αυτά μας μάθανε, οι κακοί «τρακόσιοι» και οι τίμιοι πολίτες.

Καταλήγοντας, αυτό το κίνημα βόλεψε πολλούς «κηφήνες», πολλούς «απατεώνες», πολλούς «τζαμπατζήδες«. Ακούστε, λοιπόν, μια διαφορετική άποψη από έναν 19χρονο,που γράφει ελεύθερα, χωρίς κανένα όφελος, που ονειρεύεται έναν καλύτερο κόσμο. Χαίρομαι που ο κόσμος αγανάκτισε με το σύστημα, αλλά λυπάμαι που καπελώθηκε από διάφορους επιτήδειους και, αντί να ακουστεί η δική του φωνή, ακούγεται η βρισιά του νεοέλληνα. Χορτάσαμε δημαγωγούς και σωτήρες. Διαβάστε λίγο Καζαντζάκη να θυμηθείτε την αξία της ζωής.

«Πολεμούμε γιατί έτσι μας αρέσει, τραγουδούμε κι ας μην υπάρχει αυτί να μας ακούσει.

Δουλεύουμε, κι ας μην υπάρχει αφέντης, σα βραδιάσει, να μας πλερώσει το μεροκάματο μας.

Δεν ξενοδουλεύουμε, εμείς είμαστε οι αφέντες το αμπέλι τούτο της Γης είναι δικό μας, σάρκα μας κι αίμα μας…»

*O Μάνος Κανδεράκης είναι φοιτητής και blogger

aixmi.gr