Ο ανασχηματισμός - Του Γιώργου Κ. Περπινιά

Ευτυχήσαμε να δούμε μια νέα κυβερνητική ορκωμοσία. Βούρκωσαν τα μάτια μας από την συγκίνηση. Δεν έχω καταλάβει ακόμη γιατί γίνεται κάθε φορά αυτή η διαδικασία. Με βασανίζει πάντα η ίδια απορία, δεν τους δεσμεύει ο προηγούμενος όρκος; Οι ίδιοι εκλεγμένοι βουλευτές είναι, τι άλλαξε. Άλλαξε βέβαια το κυβερνητικό σχήμα. Έχουμε μια κυβέρνηση με βασικά στελέχη Σημίτη. Αυτό κάτι λέει. Οι προηγούμενες επιλογές του κυρίου πρωθυπουργού ήταν αποτυχημένες. Κάποιους από τους βασικούς συνεργάτες του υποβάθμισε και άλλους απομάκρυνε. Αυτό λέγεται ανικανότητα επιλογής, η συντονισμού συνεργατών. Η επαναφορά στελεχών προηγουμένων συνεργατών του κ. Σημίτη σημαίνει ότι κακώς τον διαδέχθηκε ο σημερινός πρωθυπουργός και πολύ κακώς τον έθεσε εκτός κόμματος. Εφόσον τους επαναφέρει σήμερα, αυτό σημαίνει ότι αναγνωρίζει την κάποια αξία τους, την οποία είχε αγνοήσει. Μιλούσε για τον Τιτανικό κι ανέλαβε να τον κυβερνήσει και να τον σώσει. Αν απέτυχε το φταίξιμο δεν είναι μόνον των αξιωματικών του πληρώματος. Ο κυβερνήτης έχει την βασική ευθύνη. Εάν απέτυχε να φέρει εις πέρας το πρώτο μνημόνιο, ποιος εγγυάται ότι θα πετύχει στο δεύτερο; Η ευθύνη είναι συλλογική. Δεν ευθύνονται μόνον οι υπουργοί, που απομακρύνθηκαν η άλλαξαν υπουργεία. Βασικός υπεύθυνος είναι ο επικεφαλής πρωθυπουργός κι αυτός δεν άλλαξε, άρα θα έχουμε μία από τα ίδια. Τίποτα δεν μπορεί να μας κάνει περισσότερο αισιόδοξους. Αυτές είναι οι ικανότητές του και τίποτα παραπάνω. Τόσο καταλαβαίνει, τόσο μπορεί. Όσο παρατείνεται η παραμονή του στην εξουσία, τόσο θα βουλιάζει η χώρα. Όπως αυξήθηκε το δημόσιο χρέος στο διάστημα της διακυβερνήσεώς του, όπως επίσης η ανεργία, το κλείσιμο επιχειρήσεων και καταστημάτων, τα ίδια και χειρότερα θ’ ακολουθήσουν. Δεν πιστεύω ότι θα ικανοποιηθεί η κοινή γνώμη με τις αλλαγές, ούτε θα σταματήσουν οι συγκεντρώσεις στις πλατείες των μεγάλων πόλεων. Τώρα θα ξεκινήσουν οι μεγάλες απεργίες στις ΔΕΚΟ, οι πορείες, το κλείσιμο των μεγάλων δρόμων και ως εκ τούτου η περεταίρω επιδείνωση της οικονομίας. Οι περικοπές θα γίνουν πάλι στα συνήθη υποζύγια. Ομολόγησαν ότι δεν μπόρεσαν να εισπράξουν τίποτα από την καταπολέμηση της φοροδιαφυγής. Αντίθετα μεγάλωσε η τρύπα του προϋπολογισμού απ’ αυτά που είχαν υπολογίσει ότι θα εισπράξουν και θα πρέπει να την καλύψουν οι φτωχοί μισθωτοί και οι οικογενειάρχες καταναλωτές. Έτσι στον νέο προϋπολογισμό δεν όρισαν ποσόν, γιατί κατάλαβαν ότι δεν μπόρεσαν, η δεν ήθελαν να εισπράξουν από τους μεγάλους φοροφυγάδες. Είμαστε οι παρίες της Ευρώπης. Μας ζητούν να μειωθούν οι μισθοί για να γίνουμε ανταγωνιστικοί. Δεν μας λένε όμως έναντι ποίων; Έναντι των άλλων Ευρωπαίων; Ασφαλώς όχι γιατί μισθολογικά είμαστε χαμηλότερα από τους εταίρους μας. Άρα οι μόνοι που μένουν είναι οι Βαλκάνιοι. Το ότι μας έχουν στην ένωση δεν λέει τίποτα, μας θεωρούν και είμαστε τριτοκοσμική χώρα και η συμπεριφορά τους προς εμάς είναι η ανάλογη. Τι θέλουν; Να μας εξαθλιώσουν; να μας απομακρύνουν με την θέλησή μας η χωρίς αυτήν; Αφού βέβαια μας πάρουν ότι έχει αξία σήμερα συν το χρέος για πάρα πολλά χρόνια. Όπλα ξέρουν να μας πουλανε τόσα χρόνια, τα σύνορά μας ως σύνορα της Ευρώπης ποτέ δεν θέλησαν να αναγνωρίσουν. Σε όλ’ αυτά βέβαια το φταίξιμο είναι των πολιτικών μας αλλά και ημών που τους ψηφίζουμε. Τώρα λοιπόν ποιος πιστεύει πως θα μας βγάλουν από το αδιέξοδο; Μόνον τις θέσεις τους κοιτούν να εξασφαλίσουν, τα προνόμιά και την επανεκλογή τους. Καμία περικοπή του αριθμού τους και των εσόδων τους δεν συζητούν. Ούτε η κατάσταση του κόσμου τους απασχολεί, ούτε το γιουχάισμα και το μούντζωμα τους νοιάζει. Ευτυχώς που κάποιοι παραιτήθηκαν κι έσωσαν την αξιοπρέπεια τους. Κι εκεί ήταν έτοιμοι οι υπόλοιποι να τους κωλύσουν την ρετσινιά της αποστασίας του 65 και να τον παρουσιάσουν σαν τον παππού του. Δεν τους βγήκε όμως. Για όλα ήταν έτοιμοι αρκεί να παραμείνουν στις καλοταϊσμένες θέσεις τους. Δεν μπορούμε να ζητήσουμε ούτε την βοήθεια του Θεού, γιατί μόνοι μας βγάλαμε τα μάτια μας και δεν θέλουμε να το παραδεχθούμε. Τώρα τι θα κάνουμε; Θα σκύψουμε το κεφάλι και θα υπομείνουμε την μοίρα μας, η θα βρούμε μια άλλη λύση; Ας προβληματιστούμε κι ας σκευθούμε, κάποια λύση θα υπάρχει.

Γιώργος Κ. Περπινιάς. Αθήνα 17/6/11