Η ιστορική δίκη του Χόσνι Μουμπάρακ - Της Μαρίας Καρχιλάκη

Ο Μουμπάρακ δεν είναι ο πρώτος άραβας ηγέτης που κάθεται στο εδώλιο. Είχε προηγηθεί ο Σαντάμ. Η Αίγυπτος, όμως, είναι η πρώτη αραβική χώρα που δικάζει, ιδία βουλήσει -κι όχι μετά από εξωτερική επέμβαση όπως στην περίπτωση  του Ιράκ- πρώην ηγέτη της. Γι αυτό η δίκη του Μουμπάρακ είναι ιστορική. Κι όχι μόνο για την Αίγυπτο. Αν σκεφτεί κανείς το ειδικό βάρος και την ακτινοβολία της συγκεκριμένης χώρας στον αραβικό κόσμο, η δίκη του είναι ιστορική και για την ευρύτερη περιοχή. Αν, δε, με τις εκλογές του Νοεμβρίου, καταφέρουν  να δείξουν πως οι θεσμοί λειτουργούν -έστω και με δυσκολίες- η πορεία αυτή της Αιγύπτου μπορεί να λειτουργήσει ως πιλότος «δημοκρατικής άνοιξης» και σε άλλες αραβικές χώρες.

Η παρουσία του Μουμπάρακ στο εδώλιο ήταν αμφίβολη μέχρι την τελευταία στιγμή. Οι εικασίες  ότι οι δικηγόροι του διαπραγματεύονταν την παραμονή του στη νοσοκομειακή πτέρυγα της Σχολής Χωροφυλακής που γίνεται η δίκη του, τελικώς, δεν επιβεβαιώθηκαν και η εικόνα του πάνω στο φορείο, με την άσπρη στολή των φυλακισμένων της Αιγύπτου, μέσα στο κλουβί, προκάλεσε κάθε λογής αντιδράσεις: άφωνοι, προς στιγμήν οι περισσότεροι, σοκαρισμένοι από το αδιανόητο -μέχρι πριν από μερικούς μήνες- θέαμα, διχασμένοι… Ήταν η πρώτη φορά που τον έβλεπαν από τις 10 Φλεβάρη όταν δήλωνε πως δεν παραιτείται. Εικοσιτέσσερις ώρες μετά είχε αφήσει και το Κάιρο και την εξουσία…

Ο Hossam el-Hamalawy, πασίγνωστος αιγύπτιος blogger με έντονη παρουσία στην Ταχρίρ και παρελθόν στα μπουντρούμια της Ασφάλειας πανηγυρίζει για τη χθεσινή μέρα. Αντιγράφω από το blog του (http://www.arabawy.org/2011/08/03/the-dictator-behind-bars/): «δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψω αυτό που νοιώθω… ο Μουμπάρακ ήταν πάντα ένα μεγάλο ταμπού. Δεν μπορούσες να μιλήσεις δημόσια για κείνον δίχως να κοιτάξεις τριγύρω… δεν μπορούσες να πεις κάτι αστείο στο τηλέφωνο διότι οι συνομιλίες καταγράφονταν… ο μπαμπάς Μουμπάρακ ήταν παντού. Οι ασφαλίτες του άκουγαν την ανάσα σου. Τα άσχημα αγελαδο-πορτραίτα του κοσμούσαν όλες τις πλατείες μας, τους δρόμους, τους δημόσιους θεσμούς, τα σχολεία, ακόμη και τα πάρκινγκ… δε με νοιάζει η υγεία του. Κλινήρης μεν, αλλά καλά για να βάφει τα μαλλιά του. “Δίκαιες δίκες για τους αξιωματούχους του καθεστώτος”; Οι πραγματικές οι δίκες έχουν ήδη γίνει στην Ταχρίρ και τις άλλες πλατείες της Αιγύπτου. Οι μαρτυρίες για τα εγκλήματα Μουμπάρακ & Σία είναι παντού, από τις ουλές στις πλάτες μας μέχρις αυτούς που θάψαμε στα νεκροταφεία, εκείνους που τους κάψανε στα τρένα και τους άλλους που τους πνίξανε στα πλοία».

Και η Rascha Ragheb θεωρεί ιστορική τη χθεσινή μέρα. Όμως για τελείως διαφορετικούς λόγους. Αντιγράφω από το BBC που κατέγραψε την άποψή της (http://www.bbc.co.uk/news/world-middle-east-14396905): «ντρέπομαι και νοιώθω μεγάλη αμηχανία που το έθνος μας δικάζει ή μάλλον βάζει σε κλουβί τον πρώην  ηγέτη του. Νοιώθω ότι έχω υποχρέωση στον Μουμπάρακ. Έκανε μεταρρυθμίσεις, επέβλεψε την ανάπτυξη, ήταν υπέρμαχος μιας φιλελεύθερης οικονομικής πολιτικής και μιας πολυεθνικής κοινωνίας.  Ξέρω ότι το σύστημά μας είναι επιρρεπές στη διαφθορά… όμως δεν κατεδαφίζεις έναν τοίχο επειδή έχει μια ρωγμή. Καταστρέφοντας την υπόληψη ενός αδύναμου ηλικιωμένου δεν αντιμετωπίζεις τα μεγάλα προβλήματα της κοινωνίας μας. Με το που εκδιώχθηκε ο κ. Μουμπάρακ από την εξουσία γίναμε μάρτυρες της ανόδου φονταμενταλιστικών ομάδων στη χώρα. Οι μεταρρυθμίσεις είναι απελπιστικά αργές και η ανεργία υψηλή. Οι διαμαρτυρίες δεν έχουν σταματήσει. Ο κόσμος εξακολουθεί να συγκεντρώνεται στην Ταχρίρ και οι τουρίστες δεν έχουν επιστρέψει. Η οικογένεια μου κι εγώ σχεδιάζουμε να φύγουμε το συντομότερο δυνατόν».

Επικεντρώνω στις απόψεις του Hossam και της Rascha, διότι το εικοσαήμερο, τον περασμένο Φλεβάρη,  που με τον οπερατέρ Μανόλη Δημελλά καλύπταμε την εξέγερση στην Αίγυπτο αυτό το δίπολο συναντούσαμε παντού. Ακόμη και μέσα στην ίδια οικογένεια. Καλή ώρα -αυτή της μεταφράστριάς μας. Η ίδια, μεταπτυχιακή φοιτήτρια στο Πανεπιστήμιο του Καίρου, μόνιμα σε ρόλο πυροσβέστη, να τους προτρέπει να επικεντρωθούν σ’ αυτό που εκείνη θεωρούσε και θεωρεί «στοίχημα» της επόμενης ημέρας: τη διασφάλιση, δηλαδή, όσο το δυνατόν «περισσότερου» κοσμικού κράτους από τη διάδοχη κατάσταση.

aixmi.gr