Πίσω από τη βιτρίνα - Της Μαρίας Χούκλη

Δεν πάει πολύς καιρός που ο Ντέιβιντ Κάμερον δήλωνε από το βήμα του βρετανικού κοινοβουλίου με στόμφο "εμείς δεν θα γίνουμε Ελλάδα" αναφερόμενος στα γεγονότα του Συντάγματος, τις αιτίες και τις αφορμές τους. Πριν αλέκτορα φωνήσαι, τα προαστια του Λονδίνου άρχισαν να φλέγονται απο τις χειρότερες ταραχές των τελευταίων 30 ετών, ένα νέο Μπρίξτον εκτυλίσσεται στους δρόμους πολλών "γκριζων" περιοχών της βρετανικής πρωτεύουσας και όχι μόνο. Η "ανάφλεξη" επεκτάθηκε σε άλλες πόλεις -βόρεια και δυτικά- αναγκάζοντας τον Κάμερον να διακόψει άρον-άρον τις διακοπές του και τα επικοινωνιακά ενσταντανέ με τις Ιταλίδες σερβιτόρες για να γυρίσει στο Λονδίνο. Μεγάλη μπουκιά φαε, μεγάλη κουβέντα μη λες...

Τι είναι όμως όσα συμβαίνουν στη βρετανική πρωτεύουσα και στην βρετανική ενδοχώρα; Μισοαιφνιδιασμένα τα Μέσα Ενημέρωσης επιχειρούν να "διαβάσουν" τα γεγονότα. Η αφορμή μάλλον συνήθης. Ο θάνατος 29χρονου μαύρου σε ανταλλαγη πυρών με αστυνομικους, μια ειρηνική διαδήλωση και στη συνέχεια ξέσπασμα βίας με πρωταγωνιστές νεαρούς κουκουλοφόρους, οδομαχίες με τις δυνάμεις ασφαλείας, καταστροφές, πλιατσικο. Τα προάστια της αναταραχής ανήκουν στην αστική ζώνη των υψηλών ποσοστών ανεργίας, ανέχειας, εγκληματικότητας, μεταναστών. Δεν αρκεί, παρατηρεί το editorial του Guardian, η μομφή προς τις αστυνομικές δυνάμεις για κατάχρηση εξουσίας και αυταρχισμό προκειμένου να εξηγηθεί η έκρηξη της βίας. Η κέντρο-αριστερή εγκριτη εφημερίδα σημειώνει ότι μετά τα γεγονότα στο Μπριξτον το 1981, υπήρξαν καίριες παρεμβάσεις που βελτίωσαν τη βρετανική αστυνομία σε επίπεδο συμπεριφοράς έναντι των πολιτών. Επομένως δεν είναι (μόνον) η οργή κατά της κρατικής καταστολής που έβγαλε στους δρόμους τους κουκουλοφόρους.

Πράγματι, λέει και ο Independent, οι περιοχές που συνταράσσονται απο τα έκτροπα, έχουν γονατίσει από την κρίση και τα μέτρα λιτότητας του συντηρητικού κυβερνητικού συνασπισμού. Σχεδόν οι μισοί νέοι δεν έχουν δουλειά, οι περικοπές των κοινωνικών επιδομάτων και η ακρίβεια βύθισαν στην εξαθλίωση περισσότερο περισσότερους, αλλά και πάλι δεν φθάνει -κατά την εφημερίδα- αυτή η εξήγηση για όσα συμβαίνουν αυτές τις ημέρες. Δεν είναι ο ρατσισμός ή η οικονομία το ζήτημα, υποστηριζουν αρκετά προσεκτικά πολλοί αναλυτές. Οι πρωταγωνιστές των ταραχών, συνεπικουρούμενοι μέσω twitter και blackberry απο ορδές ομοφρονούντων από όλο το Λονδίνο, δεν είναι "διαδηλωτές" όπως τους αποκαλεί το πολιτικώς ορθό BBC, αλλά θιασώτες, λάτρεις της κουλτούρας της βίας, ζουν και αναπνέουν για το καταστροφικό χάος, "μεθούν" απο τους καπνούς των μολότωφ και τα χημικά. "Ταραξίες" που εφορμούν στους ναούς του καταναλωτισμού, λεηλατούν καταστήματα και σούπερ μάρκετ, παίρνοντας απο βιταμίνες μέχρι σνίκερς. Μετέχουν στο πάρτυ του shopping με τους δικούς τους όρους. (Ίσως σε ορισμένους θυμίσει τα δικά μας Δεκεμβριανά και την αντιπαράθεση που ακολούθησε για την ερμηνεία τους).

Το επόμενο διάστημα θα ξεκαθαρίσει ποια ειναι τα συστατικά του Αυγούστου των ταραχών στη Βρετανία. Αν δούμε όμως τη μεγάλη εικόνα, από την αραβική άνοιξη μέχρι τις σφαγές στη Συρία, το φαινόμενο των ευρωπαίων Αγανακτισμένων, τα έκτροπα των Αθηνών και την ανάφλεξη στη γηραιά Αλβιόνα -χωρίς προφανώς να έχουν τις ίδιες αιτίες- τα διατρέχει μια κόκκινη γραμμή. Ο θυμός για έναν αφόρητο τρόπο ζωής.

Protagon.gr