Ο Βαγγέλης στη Χώρα των Θαυμάτων - Της Μαρίας Χούκλη
Η Αλίκη γέλασε. “Δεν έχει νόημα να προσπαθήσω. Δεν γίνεται να πιστεύει κανείς σε απίθανα πράγματα.”
“Τολμώ να πω ότι δεν έχεις κάνει αρκετή εξάσκηση", είπε η Βασίλισσα. “Στην ηλικία σου, πάντα έκανα για τουλάχιστον μισή ώρα κάθε μέρα. Έτσι, έφτασα στο σημείο να πιστεύω μέχρι και 6 απίθανα πράγματα πριν το πρωινό.“
Lewis Caroll
Έχουμε χάσει πλέον το λογαριασμό. Κυριολεκτικά και μεταφορικά. Κοντεύει τα δυο χρόνια το σφυροκόπημα με τους αριθμούς. Κάθε μέρα σφυρίζουν τα δισεκατομμύρια πάνω από το κεφάλι μας, τόσο το έλλειμμα, τόσο το χρέος, τόσα θα μας δώσουν οι Δανειστές, τόσα θα μας πάρουν οι Κυβερνώντες. Από κοντά η ανεργία, που ανεβαίνει σαν πυρετός από μήνα σε μήνα, χειμωνιάτικο υδράργυρο θυμίζει, από ανακοίνωση σε ανακοίνωση, το ποσοστό της ύφεσης. Στο συν η αβεβαιότητα, αρνητικό το πρόσημο της ελπίδας να αλλάξει η ροή των πραγμάτων.
“Για να δούμε... 4 οι 5 μας κάνει 12 και 5 οι 6 μας κάνει 13 και 4 οι 7. Ώχου! Μ' αυτό το ρυθμό δε θα φτάσω ποτέ στο 20!...”
Δεν περνάει 24ωρο χωρίς να ακούσουμε τολμηρές υποσχέσεις, καθησυχαστικές διαβεβαιώσεις, δραματικές εκκλήσεις, λεπτομερείς υπολογισμούς και φιλόδοξα χρονοδιαγράμματα, αλλά όλα μοιάζουν ξεθυμασμένα. Δεν τρομάζουν, δεν εμπνέουν, δεν ταράζουν, δεν τροφοδοτούν με αισιοδοξία. Δοκιμάζονται, τεστάρονται στην πράξη και αποδεικνύονται ένας αμήχανος πολιτικός θόρυβος. Καλές προθέσεις -έστω, να το δεχθούμε- που προσκρούουν όμως σε τείχη ατσάλινα. Αδυναμίας του κυβερνητικού προσωπικού; Ανυπέρβλητων δυσκολιών; Κακής διεθνούς συγκυρίας; Λανθασμένης συνταγής; Χαοτικού κράτους και κακομαθημένων συντεχνιών; Σε όλα μαζί μήπως; Ποια είναι η αλήθεια εδώ που φτάσαμε; Ό,τι βλέπουμε στην επιφάνεια ή μήπως η αλήθεια βρίσκεται κρυμμένη στα βάθη της πραγματικότητας και τη βλέπουμε αντεστραμμένη όπως η Αλίκη “Μέσα από τον Καθρεπτη”; Θυμήθηκα το γνωστό παραμύθι του Caroll και αναζήτησα φράσεις του, όταν άκουσα τον υπουργό Οικονομικών -αναφερόμενο στο νέο (!!!!!!!) φορολογικό σύστημα που σχεδιάζεται- να το παρομοιάζει με “ένα νέο καθρέπτη τον οποίο χρειάζεται η χώρα για να ξαναγνωριστεί με τον εαυτό της».
«Δεν είμαι η ίδια με κείνη που σηκώθηκε το πρωί, αλλά ποια είμαι τέλος πάντων;» αναρωτιέται η Αλίκη.
Η κρίση ανέδειξε μια άλλη χώρα. Άλλη από εκείνη στην οποία νομίζαμε οτι ζούσαμε. Ωστόσο, παρά τους ποταμούς των αναλύσεων και την δημόσια αυτομαστίγωση, είμαστε άραγε έτοιμοι να κοιταχτουμε στον καθρέφτη και να δούμε το πραγματικό ειδωλό μας;
“Ναι αλλά δεν έχει νόημα να γυρίσω πάλι στο χθες. Γιατί τότε ήμουν άλλος άνθρωπος...”
Σκεφτείτε το, ο καθένας για τον εαυτό του. Και να το συζητήσουμε.
Δείτε καρέ-καρέ τη σφαγή στο Κοντομαρί Χανίων από τους Γερμανούς - Η ιστορία του Franz Peter Weixler
- Δημοφιλέστερα
