Ο πολίτης Μπερλουσκόνι - Πώς μια δημοκρατία μπορεί να συρθεί στον βούρκο από ένα λαϊκιστή... - του Πάσχου Μανδραβέλη - Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Κυριακή, 19 Ιούλιος 2009 18:22
--------------------------------------------------------------------------------
O βίος και η πολιτεία του Σίλβιο Μπερλουσκόνι χρειάζεται τόμους να καταγραφεί. Οι πολυποίκιλες επιχειρηματικές του απάτες, το ξέπλυμα χρήματος δι' ενός νεφελώματος off shore εταιρειών, οι σχέσεις του με τη Μαφία, ο τρόπος που κυριάρχησε στην ιταλική τηλεοπτική αγορά, οι καταδίκες του από την ιταλική δικαιοσύνη και η αυτο-αμνήστευσή του, δεν μπορούν να περιγραφούν επαρκώς σε ένα βιβλίο 320 σελίδων, όπως είναι η βιογραφία που έγραψε ο κ. Δημήτρης Δεληολάνης. Το βιβλίο «Σίλβιο Μπερλουσκόνι. Βίος και Πολιτεία» είναι περισσότερο ένας κατάλογος της ιταλικής νομοθεσίας και αυτό διότι δεν πρέπει να υπάρχει νόμος της γείτονος που ο πρωθυπουργός της δεν έχει παραβεί ή έστω στρεβλώσει. Και να φανταστεί κανείς ότι το βιβλίο δεν πρόλαβε τις πρόσφατες «περιπέτειες» του Καβαλιέρε, την εξώθηση δηλαδή σε πορνεία καλλίπυγων νεανίδων που δουλεύουν στα κανάλια του.
Το βιβλίο του κ. Δεληολάνη δεν είναι αποκαλυπτικό. Τα πολλά στοιχεία που εμπεριέχει έχουν δει κατά καιρούς το φως της δημοσιότητας, απλώς συγκεντρωμένα αποκτούν νέα σημασία. Μπορούν να δείξουν πώς οι μικρές, μεγάλες και τερατώδεις ανηθικότητες μπορούν να αλώσουν μια δημοκρατία και πώς το μονοπώλιο της τηλεόρασης μπορεί να μεταμορφώσει έναν (κατά τον «Economist») γελωτοποιό σε πρωθυπουργό. Η απάντηση του Καβαλιέρε στη σκληρή κριτική που δέχεται από διεθνή μέσα (και μάλιστα τα «δεξιά»: Times, Financial Times, Economist) είναι η ίδια που χρησιμοποιεί για τους εσωτερικούς του αντιπάλους. Οποιος κάνει κριτική εναντίον του συμμετέχει σε κομμουνιστική συνωμοσία. Ετσι, ο Economist (το περιοδικό - βίβλος του φιλελευθερισμού) βαφτίστηκε από τον ίδιο «Ecommunist».

Ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι ξεκίνησε την επιχειρηματική του καριέρα ως εργολάβος οικοδομών. Η πρώτη του μεγάλη δουλειά ήταν το χτίσιμο ενός μικρού, 4.000 πολυτελών κατοικιών, χωριού στα περίχωρα του Μιλάνου. Ουδείς έμαθε ποτέ ποιος τον χρηματοδότησε με το μυθικό για την δεκαετία του '60 ποσό των 37 δισεκατομμυρίων λιρετών και ουδείς μπορούσε να καταλάβει ποιος θα αγόραζε πολυτελή κατοικία σε μια βιομηχανική περιοχή (πολλές από τις εγκατεστημένες βιομηχανίες ήταν χημικές). Τελικά, όπως γράφει στο βιβλίο του ο κ. Δεληολάνης, «το συνταξιοδοτικό ταμείο που έσωσε από βέβαιη χρεοκοπία τον νεαρό εργολάβο ήταν των γιατρών, πρόεδρος του οποίου ήταν ο Φερούτζιο Ντε Λορέντζο, πρώην βουλευτής του δεξιού Φιλελεύθερου Κόμματος, αλλά το κυριότερο μέλος της μασονικής στοάς Π-2», ο οποίος μάλιστα το 1993 καταδικάστηκε για δωροδοκία. Μέλος της στοάς, όπως αποδείχθηκε αργότερα, ήταν και ο Μπερλουσκόνι.

Η στοά Π-2 ήταν ένας μόνο κρίκος μιας αλυσίδας συνωμοτικών οργανώσεων που έδρασαν μεταπολεμικά στην Ιταλία για να αποτραπεί η εκλογή κομμουνιστών στην κυβέρνηση. Σε αυτό το πρότζεκτ συμμετείχε μεγάλο μέρος της Καθολικής Εκκλησίας, η Μαφία, Χριστιανοδημοκράτες πολιτικοί, τράπεζες, οι μυστικές υπηρεσίες, η Στοά Π-2 κ. ά.

Πάνω σ' αυτόν τον ιστό και εξαιτίας των διασυνδέσεων που αναπτύχθηκαν κτίστηκε ένα απίστευτο κύκλωμα διαφθοράς και φυσικά επιχειρηματικές αυτοκρατορίες. Ο κουμμουνισμός κατέρρευσε, αλλά οι σχέσεις και η διαπλοκή παρέμειναν. Αυτή η διαπλοκή δέχθηκε ένα μεγάλο πλήγμα από τις αποκαλύψεις για την «Κόκκινη Προβιά» και τις επιχειρήσεις τύπου «Καθαρά Χέρια», αλλά ένα μεγάλο κομμάτι παραμένει ανέπαφο.

Σε αυτό το νεφέλωμα κινήθηκε δραστήρια και αποτελεσματικά ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι. Κατονομάστηκε από μετανοημένους μαφιόζους (και γι' αυτό άλλαξε τη νομοθεσία για τη δικαστική χρήση αυτών των καταθέσεων), εμφανίζεται στους καταλόγους των μελών της Στοάς Π-2, υπήρξε ο ευνοημένος επιχειρηματίας στα ραδιοτηλεοπτικά του σοσιαλιστή ηγέτη Μπετίνο Κράξι (πέθανε αυτοεξόριστος και καταζητούμενος από την ιταλική δικαιοσύνη) κ. λπ.

Μπορούμε να συμπεράνουμε ότι η διαφθορά στη γείτονα χώρα δεν είναι γονιδιακό χαρακτηριστικό του ιταλικού λαού. Φούντωσε και απέδωσε καρπούς (για λίγους) επειδή διά συγκεκριμένων πολιτικών καλλιεργήθηκε το τοπίο που την επέτρεψε να κυριαρχήσει. Ηταν το αποτέλεσμα δεκαετών προσπαθειών για την καταπολέμηση του κομμουνισμού που δημιούργησε τις σχέσεις, τα δίκτυα και τη διαπλοκή, που διατηρήθηκαν και μετά την πτώση του κομμουνισμού, όταν πλέον οι παράγοντες αυτής της διαπλοκής θέριεψαν τόσο πολύ που έφτασαν να κυριαρχούν στα media και την πολιτική.

Το μεγάλο ερώτημα όμως είναι γιατί ο καταφανώς μπλεγμένος σε τόσα σκάνδαλα (ακόμη και την πολεοδομική νομοθεσία έχει καταστρατηγήσει στη βίλα του στη Σαρδηνία) Ιταλός πρωθυπουργός εκλέγεται και επανεκλέγεται; Ενας σημαντικός παράγοντας είναι το μονοπώλιο στην τηλεόραση που έχει ο Ιταλός μεγιστάνας. «H τηλεόραση έγινε πλέον το κέντρο αποφάσεων του πολιτισμού μας» έγραφε ο θεωρητικός των media Νιλ Πόστμαν. «Eίναι πολύ διαφορετική από τα άλλα Mέσα, όπως ο κινηματογράφος, το θέατρο ή η μουσική. O κόσμος πάει σινεμά, βλέπει το έργο και πάει σπίτι ή ακούει ένα δίσκο μουσικής και αυτό ήταν. Στην τηλεόραση όμως στρεφόμαστε για τα πάντα: για τα πολιτικά μας, για τη λογοτεχνία μας, για τη θρησκεία μας, για τα νέα, για τα ψώνια μας. Ετσι, η τηλεόραση έγινε κάτι ανάλογο της μεσαιωνικής εκκλησίας του 14ου και του 15ου αιώνα. Oτιδήποτε για να νομιμοποιηθεί πρέπει να προέρχεται από την τηλεόραση... ο λόγος στην τηλεόραση δεν πρέπει να παίρνεται στα σοβαρά. Aυτό που προσέχουμε είναι κάτι άλλο: πώς φαίνονται, αν η εικόνα τους μεταφέρει μια αίσθηση αποφασιστικότητας και εξουσίας. Ετσι, στην πολιτική, η αλλαγή από τον πολιτισμό του τυπωμένου λόγου στον πολιτισμό της εικόνας επαναπροσδιορίζει την πολιτική σε στοιχείο αισθητικής αντί λογικής και ανάλυσης».

Αυτό το χαρακτηριστικό της τηλεοπτικής δημοκρατίας εκμεταλλεύτηκε ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι, εμφανιζόμενος σαν αυτοδημιούργητος επιχειρηματίας που μπορεί εξίσου «αποτελεσματικά» να ανορθώσει την Ιταλία. Οι αποκαλύψεις για τη δράση του φυσικά δεν έπαιζαν στα κανάλια του (που έχουν τη μισή τηλεθέαση), αλλά μόνο σποραδικά στην κρατική τηλεόραση RAI. Οποιοι δημοσιογράφοι της κρατικής τηλεόρασης (όπως οι Ντανιέλε Λουτάτσι, Μικέλε Σαντόρο, Εντζο Μπιάτζι) τόλμησαν να αποκαλύψουν πράγματα, οι συμβάσεις τους δεν ανανεώθηκαν.

Από την άλλη πλευρά, τα επιχειρηματικά «κόλπα» μέσω offshore εταιρειών δύσκολα γίνονται κατανοητά στον μέσο τηλεθεατή, ακόμη και αν αποκαλυφθούν πλήρως. Μπορεί να χρειαστεί πολυετής έρευνα των δικαστικών αρχών ή των δημοσιογράφων η οποία ακυρώνεται σε ένα δευτερόλεπτο με τις κραυγές περί «κομμουνιστικής συνωμοσίας» που αρέσκεται ο Μπερλουσκόνι.

Τι και αν οι περισσότεροι συνεργάτες του ενέχονται σε παράνομες πράξεις ή έχουν καταδικαστεί. Ο Καβαλιέρε τούς έκανε βουλευτές για να έχουν ασυλία. Εξάλλου, για τον ίδιο λόγο έγινε και ο ίδιος πρωθυπουργός.

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Καθημερινή» στις 19.7.2009