«Δίκαιος» μισθός; - του Τάκη Μίχα

Οι πρόσφατες προτάσεις της τρόικας για μείωση των μισθών προκειμένου να μπορέσει η Ελλάδα να γίνει ανταγωνιστική αντιμετώπισαν τις γνωστές αντιδράσεις πρωτοστατούντος του πρωθυπουργού κ. Παπανδρέου ο οποίος διεκήρυξε ότι «Οι Έλληνες δεν είναι Ινδοί» (κάτι στο οποίο θα συμφωνούσαν αναφανδόν όχι μόνο όλοι οι Ινδοί αλλά δυστυχώς και όλες οι καινοτόμες επιχειρήσεις υψηλής τεχνολογίας ανά τον κόσμο)

Όμως το ερώτημα παραμένει: Ποιό είναι το επίπεδο στο οποίο θα πρέπει να πέσουν (ή να ανέβουν) οι μισθοί; Η απάντηση είναι πολύ απλή: στο επίπεδο εκείνο το οποίο επιτρέπει τα ελληνικά προϊόντα να ανταγωνίζονται με επιτυχία τα ξένα προϊόντα στις διεθνείς αγορές. Όταν πουλάς στην τεράστια παγκόσμια αγορά δουλεύουν οι φάμπρικες, πέφτει η ανεργία και αυξάνονται τα κρατικά έσοδα (από τους φόρους).

Αν τώρα κοιτάξουμε το κόστος εργασίας στην Ελλάδα σε σχέση με τους συναγωνιστές μας η εικόνα δεν είναι καθόλου καλή. Σήμερα το ανά μονάδα εργασίας κόστος στην Ελλάδα είναι κατά 38% υψηλότερο από τον μέσο όρο της Ευρωζώνης και κατά 62% μεγαλύτερο της Γερμανίας!

Από τότε που η Ελλάδα υιοθέτησε το ευρώ το κόστος εργασίας αυξήθηκε κατά 13% σε σχέση με αύξηση 9% στην υπόλοιπη ευρωζώνη και μείωση κατά 11% στην Γερμανία. Αν όμως πάμε ακόμα  πίσω πέντε χρόνια και τα συμπεριλάβουμε στους υπολογισμούς, βλέπουμε το εργατικό κόστος στην Ελλάδα να έχει αυξηθεί κατά 20% ενώ στην υπόλοιπη ευρωζώνη να έχει μειωθεί κατά με 13% και στην Γερμανία να έχει μειωθεί κατά 26%. Που μας δίνει τα σημερινά αποτελέσματα: Ότι δηλαδή από το 1995 μέχρι σήμερα το σχετικό κόστος εργασίας έχει αυξηθεί στην Ελλάδα σε σχέση με την ευρωζώνη κατά 38% και σε σχέση με την Γερμανία κατά 62%.     

Όμως τα κακά  νέα δεν τελειώνουν εδώ: Η εικόνα γίνεται ακόμα χειρότερη αν λάβουμε υπ όψη μας ότι οι συναλλαγές μας με τις χώρες της ευρωζώνης αντιπροσωπεύουν το 60% του εμπορίου μας, ενώ το υπόλοιπο 40% είναι με αναπτυσσόμενες οικονομίες (τύπου Ινδίας!) όπου το κόστος εργασίας είναι ακόμα χαμηλότερο!

Και φυσικά η εικόνα γίνεται τελείως μαύρη αν εξετάσουμε και τις άλλες παραμέτρους που προσδιορίζουν την  ανταγωνιστικότητα μιας χώρας: Την ευκολία να στήνεις μια επιχείρηση, την προστασία των επενδυτών, το κόστος της κρατικής  γραφειοκρατίας, τις σκληρύνσεις στις αγορές εργασίας, το επίπεδο των καινοτομιών  και πάνω απ όλα την κρατική διαφθορά. Σε όλους αυτούς τους δείκτες η Ελλάδα  όχι απλά βρίσκεται τον πάτο της ευρωζώνης αλλά και στον πάτο σε σχέση με τα άλλα «γουρουνάκια» και σε πολλές περιπτώσεις στον πάτο της ΕΕ των 27!

Αλλά για να επανέλθω στο αρχικό μου θέμα με δεδομένο:
α) ότι το 70% του συνολικού ελλείμματος στο εμπορικό ισοζύγιο της Ελλάδας οφείλεται στην απόκλιση του κόστους εργασίας από τις άλλες χώρες με τις οποίες συνδιαλλάσσεται και                                                                                                      
β)ότι το επίπεδο της ζωής σου εξαρτάται από το πώς η υπόλοιπη ανθρωπότητα αξιολογεί αυτό που προσφέρεις.

Με αυτά λοιπόν τα δεδομένα ποιό ακριβώς είναι το “δίκαιο” επίπεδο μισθών;

*Τα στοιχεία που παραθέτω προέρχονται από το άρθρο του Michael Hart “Valuing the New Drachma”

Protagon.gr