Ο γερμανός εφοριακός - Του Τάκη Θεοδωρόπουλου

{ARX}Πυρετός εις την τετάρτην δύναμη, και ουχί απλώς τεταρταίος, με πιάνει όποτε σκέφτομαι τον γερμανό εφοριακό. Οποτε δηλαδή αναλογίζομαι τη μακάβρια εκείνη ημέρα που θα μπω στα γραφεία της αρμόδιας για τη ζωή μου ΔΟΥ και θα αντικρίσω πίσω από το γκισέ το ψυχρό βλέμμα του άτεγκτου εκείνου υπαλλήλου της επιτροπείας.

Σε τι γλώσσα θα του μιλήσω; Πώς θα καταλάβω αν ξύπνησε το πρωί ευδιάθετος, οπότε και θα μου δώσει το πιστοποιητικό, ή αν κοιμήθηκε με βαρυστομαχιά και θα μου πει να ξαναπεράσω σε κάνα δυο μέρες; Πώς θα καταλάβει τον πόνο μου; Και πώς εγώ τον δικό του; Και πώς, έτσι όπως θα καταλαβαινόμαστε, θα καταλάβω κι εγώ πως μεταξύ μας υπάρχει κατανόηση και ως εκ τούτου, άνθρωποι είμαστε και μπορούμε να κάνουμε τις δουλειές μας μεταξύ μας χωρίς να το πάρει είδηση κανείς;
Οχι! Μακριά από μένα, από μας, η αποφράς εκείνη ημέρα όπου ο έλλην υπουργός θα μου βάζει φόρους που θα τους έχουν υπαγορεύσει οι Γερμανοί και θα τους εισπράττει ο γερμανός εφοριακός.

Σας συνιστώ να ξεσκονίσετε τα Απομνημονεύματα του στρατηγού Μακρυγιάννη προκειμένου να θυμηθείτε τι συνέβαινε τότε, κατά την περίοδο της πρώτης βαυαροκρατίας, για να προετοιμασθείτε να αντισταθείτε και στη δεύτερη. Αν είναι έτσι, ας πάει στον διάολο η Ευρώπη τους, για να παραφράσω το «αν δεν φάγομεν ημείς ας πάει στο διάολο η ελευθερία» του μακαρίτη στρατηγού.
Να πάει η Ευρώπη από ‘κεί που ήρθε. Και μην ξεχνάς πως από παλιά σέρνει μαζί της η γριά ένα σωρό προβλήματα. Μην ξεχνάς πως το 2005 οι Γάλλοι καταψήφισαν το Σύνταγμά της γιατί φοβήθηκαν πως θα ‘ρθει ο πολωνός υδραυλικός. Δικαιούμεθα κι εμείς να καταψηφίσουμε τα χρέη μας και τα κουρέματά τους ενόψει του γερμανού εφοριακού.

Ομως επειδή η ελπίδα πεθαίνει τελευταία, και ο ρεαλισμός πάντα χρησιμεύει σε περιόδους τέτοιας κρίσης, δεύτερες σκέψεις, ψυχραιμότερες, και πιο ανθρωπιστικές, βοηθούν την εγκεφαλική μου θερμοκρασία να επανέλθει σε φυσιολογικά επίπεδα. Διότι σκέφτομαι, και ο Γερμανός, όσο κι αν είναι Γερμανός, άνθρωπος είναι κι αυτός. Και ως άνθρωπος, πού θα πάει, θα μάθει κι αυτός τη δική μου γλώσσα. Θα περάσουν μήνες, άντε χρόνος, και θ’ αρχίσει κι αυτός να με κοιτάζει με κατανόηση. Ασε που θα ‘ρθει η άνοιξη και θα μυρίσει καλοκαίρι και ο ήλιος που θα μπαίνει από την τζαμαρία δεν πρόκειται να τον αφήσει ασυγκίνητο για την περίπτωσή μου με το αζημίωτο βέβαια, διότι ούτε κι εγώ θα μείνω ασυγκίνητος για τη δική του.

Ως εκ τούτου, καλώ όσους τις ημέρες αυτές κηρύσσουν τον νέο πόλεμο υπέρ της νέας ανεξαρτησίας, όλους αυτούς που ετοιμάζονται να ταμπουρωθούν στα μετερίζια της εθνικής μας κυριαρχίας, να το ξανασκεφτούν. Προς τι η τόση φασαρία; Λίγη υπομονή χρειάζεται και το πιθανότερο είναι ότι και η δεύτερη βαυαροκρατία θα έχει την κατάληξη της πρώτης. Ας έρθουν να εγκατασταθούν εδώ και θα τους φέρουμε στα μέτρα μας τους Γερμανούς.

ΤΑ ΝΕΑ