Tουρκική εισβολή “ονειρεύoνται” οι Γερμανοί! - Του Χρήστου Προυκάκη Στρατάκη

Φωτο: Δύο Γερμανοί τουρίστες συζητούν μπροστά στην Ακρόπολη: "Χαίρομαι πολύ Γκερτράουτ που οι Τούρκοι έσωσαν την Ελλάδα κι εμείς μπορούμε να σώσουμε τα λεφτά μας", ενώ μπροστά στον Παρθενώνα υπάρχει ένα κιόσκι που πουλά "Το ντονέρ του Αλή".

Αρχικώς ήταν η Αφροδίτη της Μήλου με την άσεμνη προτροπή για την αξιοπρέπεια του ελληνικού λαού, τώρα to καινούργιο εφεύρημα ( Frankfurter Allgemeine ) θέλει το “τουρκικό φέσι “σε μορφή σημαίας να κυματίζει στην Ακρόπολη. Και αύριο, που ξέρετε, ίσως κάποιο σύγχρονο “στρατόπεδο” για σωφρονισμό και επιστημονικά προγραμματισμένη επανένταξη των δημοσιονομικώς απείθαρχων, και πάμφτωχων πλέον, Ελλήνων στο νέο πνεύμα της ελάχιστα αμειβόμενης ομαδικής εργασίας.

Βεβαίως είναι γνωστό ότι μέρος του γερμανικού τύπου επί μήνες φαίνεται να υπακούει σε κυβερνητικά και άλλα κελεύσματα στρεφόμενο κατά της Ελλάδας με προφανείς λόγους δημιουργίας εντυπώσεων και άσκησης πιέσεων.

Είναι η εύκολη διαδρομή μεσώ του ανώδυνου σκίτσου, προπομπού στις περιπτώσεις αυτές, καθώς είναι σίγουρο πως όλο και κάτι νεότερο κατά του τόπου θα δημοσιοποιηθεί.

Ωστόσο εάν είναι αυτής της κατηγορίας η θρυλούμενη ελευθερία των μέσων ενημέρωσης τότε προφανώς τα μέσα αυτά αποτελούν το μέγιστο αρνητικό παράδειγμα προς αποφυγήν όχι μόνον στην Ελλάδα αλλά στην Ευρώπη συνολικά .

Όμως, εδώ δεν πρόκειται μόνον για σκίτσα που δήθεν διακωμωδούν την κατάρρευση της ελληνικής οικονομίας αλλά για ευθείες βολές κατά της ιστορίας και της αξιοπρέπειας της χώρας μας και του λαού της.

Δηλαδή με ποιο δικαίωμα δημοσίευσαν το πρωτοσέλιδο με την Αφροδίτη της Μήλου, με ποιο δικαίωμα δημοσιεύουν τώρα την υπό κατάληψη Ακρόπολη με την τουρκική σημαία, πως θεωρούν δεδομένο ότι δεν θα υπάρξει απάντηση με τον ίδιο τρόπο η και με προσφυγή στα ευρωπαϊκά δικαστήρια;

Προφανώς με την σαφή απροθυμία σε επίσημο επίπεδο για το ενδεχόμενο να προκληθεί δυσαρέσκεια με επιπτώσεις στην μακροχρονίως δεσμευτική δανειοδότηση της χώρας. Να είστε καλά παιδιά, χωρίς μνησικακίες και αντιδράσεις, πειθήνιοι στις εντολές μας, για να παίρνετε το χαρτζιλίκι σας-ουσιαστικά αυτό μας λένε.

Δεν πρέπει βέβαια να μας κάνει ιδιαίτερη εντύπωση όλο αυτό το γαϊτανάκι προσβολής της ιστορίας μας καθώς οι κατεστημένες αντιλήψεις της Γερμανίας, όπως αποδεικνύεται στην πράξη, ουδέποτε απέβαλλαν το θράσος και την αμετροέπεια όταν επρόκειτο για τα πολυποίκιλα συμφέροντα και την επικυριαρχία της στην Ευρώπη.

Θλιβερό για ένα κράτος, που ούτε στο ελάχιστο δεν διαθέτει οτιδήποτε συγκρίσιμο προς τον ελληνικό πολιτισμό και τις παραδόσεις, να διεκδικεί την ταυτότητα του ισχυρότερου στην Ευρώπη, προφανώς κρίνοντας με δεδομένα μόνον την οικονομία της αγοράς και τη βαρεία βιομηχανία της.

Μόνον που μεμονωμένα οι υποδομές παραγωγής μηχανών κάθε μεγέθους, κόστους και χρησιμότητας, ουδόλως προσφέρουν στον πολιτισμό, ούτε δημιουργούν προϋποθέσεις σεβασμού των άλλων λαών.

Αν κατ αυτούς η ανάρτηση της τουρκικής σημαίας στο κορυφαίο των μνημείων μας, αποτελεί δείγμα τευτονικού χιούμορ, αλλά και πρακτικής, οικονομίστικης, αντίληψης περί του τρόπου που θα διασφαλισθούν αυτά τα περιβόητα κεφάλαια που εισρέουν με μορφή δανεισμού στη χώρα μας, τότε ντροπή τους.

Ντροπή και στους διευθυντές των μέσων που δημοσιεύουν αυτές τις αθλιότητες, και στις συνδικαλιστικές ενώσεις των γερμανών δημοσιογράφων που παραμένουν αδρανείς, και των πολιτικών που δια της σιωπής συμφωνούν, αλλά ακόμη και των αναγνωστών τους που δεν βρίσκουν το κουράγιο η την διάθεση για μια καταγγελία, μια αγωγή, κάτι υπέρ του λαού που δοκιμάζεται, προπάντων όμως υπέρ της αξιοπρέπειας του.

Από τον δική μας περιφρόνηση δεν φαίνεται να τους διασώζει ούτε η λειτουργία κέντρων ελληνικών σπουδών στα πανεπιστήμια τους, που μάλλον δεν τους ωφέλησε, παρά μόνον επιφανειακά, για άλλοθι προσέγγισης στο πολιτισμό μας, ίσως και για την ευχέρεια των επαφών τους στη χώρα μας.

Και ας επιχειρηματολογεί καιρό τώρα ο σοβαρός ευρωπαϊστής πολιτικός, πρώην καγκελάριος, Χέλμουτ Σμιτ, ούτε που τον λαμβάνουν υπόψιν-ωσάν να μην υπήρξε επί των ημερών του περίοδος σοβαρών αποφάσεων και στρατηγικής στη Γερμανία με προοπτική την ενωμένη Ευρώπη της αλληλεγγύης των λαών.

Όμως ας μην ανησυχούν, η Ελλάδα διατηρεί την αξιοπρέπεια της ακόμη και σήμερα, με τις εκατοντάδες χιλιάδες ανέργων, τα συσσίτια, τους άστεγους, και τις αυτοκτονίες κατεστραμμένων ανθρώπων.

Άλλωστε συνηθισμένοι είμαστε στην κατ επίφαση, η επί της ουσίας γερμανική κατοχή, στην περίπου εκβιαστική, συνεχή, πίεση για διαφθορά υψηλού επιπέδου-ήδη από τη δεκαετία του ΄50- προκειμένου να προωθήσουν την βιομηχανική πραμάτεια τους.

Άφθονα και τα παραδείγματα πειστικών επαφών γερμανικών κολοσσών με Έλληνες αξιωματούχους τους οποίους προσπάθησαν με επιτυχία περί της ανωτερότητας των προϊόντων τους ασχέτως που μερικά από αυτά… γέρνουν.

Ας μην ξεχνούμε δε ότι περί τα τέλη του ΄90 η Ελλάδα, επεδίωξε και πέτυχε να είναι ο μεγαλύτερος οικονομικός εταίρος της Γερμανίας, σε όλα τα επίπεδα των συναλλαγών, κυρίως σε μεγάλης κλίμακας αγορές και έργα.

Προφανώς δεν αντιλαμβάνονται ότι με την αμετροεπή τους στάση αυτό που τελικώς θα καταφέρουν είναι η αποδυνάμωση της Ευρώπης, με αποτέλεσμα το μοναδικό που γνωρίζουν να παράγουν- οι κάθε είδους μηχανές-να παραμείνουν στα αζήτητα ελλείψει χρημάτων.

Δυστυχώς για εκείνους, αλλά και για πολλούς από εμάς που ακόμη εθελοτυφλούμε σε επίσημο επίπεδο προ της απαξιωτικής, προσβλητικής, ισοπεδωτικής, υπεροπτικής, επεκτατικής στάσης της επίσημης Γερμανίας -ενδεχομένως και μέρους του λαού της, αν και το απεύχομαι-η Ιστορία είναι ο ακριβέστερος καθρέπτης της πορείας όλων.

Καταγεγραμμένα είναι τα πάντα και διαθέσιμα σε κάθε πολίτη που θα ενδιαφερθεί.

Αν η θρυλούμενη γερμανική πειθαρχία, που επιβάλλεται να ισχύει, άνευ αντιρρήσεων, σε κάθε έκφανση της δημόσιας ζωής τους, μεθοδικά μετατρέπεται και πάλι σε τυφλό, μαζικό, φανατισμό και μηχανισμό χειραγώγησης πολιτών τότε μάλλον κανείς δεν μπορεί να τους εμποδίσει σε μια ακόμη επέλαση τους στην Ευρώπη.

Αρχικώς οικονομική, αλλά πολυ φοβάμαι, κρίνοντας από όσα συμβαίνουν γύρω μας, προ πάντων όμως από όσα αναμένεται να συμβούν, και πολεμική που μάλλον δεν πρέπει να θεωρείται απίθανο να ξεσπάσει για την μαζική αναδιανομή πλούτου, ζωνών επιρροής και ισχύος.

Γι αυτό και παραμένει διαρκές του έγκλημα της αποβιομηχάνισης της Ελλάδας που επί δεκαετίες βασίσθηκε στις επιδοτήσεις και τα δάνεια, δηλαδή στο τίποτε, εμφανιζόμενη σημερα χωρίς τα στοιχειώδη για την επιβίωση της.

Εαν υπάρχει ακόμη μια ελπίδα να επιβιώσει η Ελλάδα είναι η επιθετική οικονομική πολιτική, σε μαζική κλίμακα, με άμεσες επενδύσεις και μηδενική φορολόγηση των επιχειρήσεων για την διασφάλιση θέσεων εργασίας, παραγωγής αγαθών και κυκλοφορίας του χρήματος που είναι βασική προϋπόθεση για την αναθέρμανση της αγοράς.

Πηγή:

THE PRESSROOM Blog H MetaNEWS ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ