Οι πληγές της δημοκρατίας μας - Του Γιώργου Κ.Περπινιά

Τρεις είναι οι πληγές στο κορμί της καημένης μεταπολιτευτικής Ελληνικής δημοκρατίας. Όλες καμωμένες από δικά της παιδιά. Τρείς κοινωνικές τάξεις που έπρεπε ν’ ασκούν λειτούργημα, αλλά δυστυχώς το μετέτρεψαν σ’ επάγγελμα. Κανονικές συντεχνίες. Έχουν απόλυτη ευθύνη για την σημερινή τραγική κατάσταση κι αντί να πάνε να κρεμαστούν, μας έχουν φλομώσει στα ψέματα κι όχι μόνον αυτό, αλλά μας ζητούν να πληρώσουμε την ζημιά, γιατί έχουμε κι εμείς ένα μέρος της ευθύνης. Αυτοί δε, υποτίθεται πως θα κάνουν τα πάντα για να μας ξελασπώσουν. Κούνια που μας κούναγε… τώρα πρέπει να τους κατονομάσω. Πολιτικοί, δημοσιογράφοι και συνδικαλιστές. Βέβαια δεν μπορώ να ισχυριστώ πως είναι όλοι. Ένα μέρος του συνόλου, με καλές θέσεις και πολλές ικανότητες!!!! Δεν εξαιρώ τους υπολοίπους απ’ την ευθύνη, γιατί το ότι κάποιοι δεν είχαν συμμετοχή στα κακώς κείμενα, δεν απαλλάσσονται. Άν είχαν κλείσει τα μάτια η αν δεν αντιλήφθησαν τα όσα συνέβαιναν είναι δικό τους το σφάλμα. Πρέπει να δικαιολογήσω τις  κατηγορίες μου κι έχω γι αυτό, αρκετά επιχειρήματα. Οι πρώτοι είναι άσσοι στο ψέμα και στην κομπίνα. Καλοπληρωμένοι, με πολλά προνόμια, με ασυλία για τυχόν πταίσματα και απαλλαγή από ποινικές ευθύνες, σε περίπτωση κατάχρησης δημοσίου χρήματος προς ίδιον όφελος, με νόμο που οι ίδιοι ψήφισαν ασφαλώς όχι για αθώους. Αθρόες προσλήψεις στο δημόσιο για εξασφάλιση ψήφων και ρουσφέτια παντός είδους. Έχουν το ένα τρίτο της ευθύνης. Οι δεύτεροι και κυρίως οι τηλεοπτικοί, με πολλές ικανότητες παρουσίασης των πρώτων ως ικανών, με αγώνες τάχα για την ευτυχία των πολιτών, με ευφυΐα που μπορεί να μην έχουν, με ερωτήσεις προσυνεννοημένες, με απόκρυψη ειδήσεων που μπορούν να βλάψουν και αρκετό μπλά μπλά, για να παρουσιάζουν το μαύρο άσπρο. Λίγο είναι αυτό; Οι των εφημερίδων πιο αντικειμενικοί, αλλά είναι γνωστό πως λίγοι διαβάζουν. Οι πολλοί ενημερώνονται στον καναπέ. Είναι το δεύτερο τρίτο της ευθύνης. Και τώρα το τρίτο. Είναι οι μάχιμοι, οι δυναμικοί. Με τ’ ανοιχτά πουκάμισα και υψωμένη την γροθιά στις πορείες, με τις ντουντούκες  τα γνωστά συνθήματα και τις ψεύτικες απειλές.  Είναι αυτοί που οργανώνουν το κοπάδι των διορισμένων, σε απεργίες, σε διεκδικήσεις επιδομάτων, σε αυξήσεις μισθών, σε αλλαγές θέσεων και γενικά στην διαχείριση του ανθρώπινου δυναμικού στο δημόσιο. Στον ιδιωτικό τομέα δεν έχουν να δώσουν τίποτα και περιορίζονται στην υπογραφή των συλλογικών συμβάσεων, κυρίως των κατωτέρων μισθών. Το ψωμί τους είναι ο δημόσιος κορβανάς και μια θέση στο κοινοβούλιο. Και οι τρείς κατηγορίες είναι βολεμένοι, κρατικοδίαιτοι, με εξασφαλισμένο μέλλον και παραπάνω από μία σύνταξη στα γεράματα. Οι πρώτοι νομοθετούν, οι δεύτεροι δεν ασκούν έλεγχο, αντίθετα η δουλειά τους είναι να μειώνουν τους αντιπολιτευόμενους αντιπάλους, να τους διακόπτουν στις τηλεοπτικές συζητήσεις και γενικά να μην αφήνουν την διατύπωση αντιθέτων απόψεων. Δεν χρειάζεται να μαθαίνει η μάζα, αντίθετα να χειραγωγείται. Ο πρώτος που τους γεύθηκε ήταν ο Αθαν. Νόβας. Ιούλιος 1964. Οι νέοι δεν τον γνωρίζουν. Είχε γράψει ένα ποίημα με τίτλο «γαργάλατα» Τον γελοιοποίησαν με ένα τετράστιχο, χωρίς το υπόλοιπο ποίημα.          Ο πρώην πρωθυπουργός Γ. Ράλλης, όταν σε προεκλογική συγκέντρωση Οκτωβ. 1981, οι οπαδοί του γιουχάριζαν στο άκουσμα του ονόματος του αντιπάλου Α. Παπανδρέου, είπε τότε «δεν θέλω ου» είχε την ευγένεια να το ζητήσει. Εκείνοι το έκαναν σλόγκαν, το έλεγαν όλοι και γελοιοποίησαν κάτι το ευγενικό και πολιτισμένο. Μεγάλο θύμα τους ο Κ. Μητσοτάκης. Στοιχηματίζω πως σε μια δημοσκόπηση, ελάχιστοι θα γνωρίζουν γιατί του κώλυσαν το επίθετο «γκαντέμης» κι αν πράγματι έτσι πρέπει να λέγεται. Άλλος ένας είναι ο γραφικός πρόεδρος Λεβέντης. Κάνανε τα πάντα να πείσουν τον κόσμο να μην τον ακούει. Μπορεί να μην είναι σπουδαίος, άξιος η ικανός, αλλά φρόντισαν να τον εξαφανίσουν από το προσκήνιο, ανεξάρτητα αν έλεγε σωστά η λάθος συνθήματα και λύσεις στα προβλήματα του τόπου. Εκεί που διέπρεψαν ήταν ο λαϊκισμός και η λάσπη που πέταξαν κατά του Κ. Καραμανλή, σε σχέση με τον Γ. Παπανδρέου. Και τι δεν έλεγαν για τον πρώτο. Ότι έβλεπε DVD, ότι έπαιζε Play station Games, ότι έτρεχε για σουβλάκια στην Ραφήνα, ιστορίες για την σύζυγό του. Όταν μίλησε για τους νταβατζήδες και τόλμησε να θίξει τους μεγαλοεργολάβους των δημοσίων έργων, που ήταν συγχρόνως καναλάρχες. Έγινε χαμός. Εκεί είναι το χρήμα, (εκτός των συνηθισμένων έργων, βλέπε και Ολυμπιακά έργα) Ήταν κι αφεντικά τους. Οι τηλεθεατές τα κατάπιναν, γελούσαν ηλίθια λες και είχαν συμμετοχή στην μάσα. Τον αποδόμησαν τελείως. Κι αυτός ο αφελής πίστευε πως θα έκανε επανίδρυση του Πασοκικού κράτους. Δεν είχε καταλάβει με ποιούς τα είχε βάλει. Τον έτερον όμως; Δεν είχαν τίποτα να πούν για το ποδήλατο; το γυμναστήριο; το κανό; τα ωραία Ελληνικά του; την ανάγνωση των λόγων του στο βήμα της βουλής; την περισσή ευφυΐα του; το «λεφτά υπάρχουν» τίποτα, μούγγα. Τώρα που μας οδήγησε στον γκρεμό, δεν των χρειάζονται άλλο και για την ώρα τον αγνοούν.

Ένας μόνον εκ των μεγαλοεκδοτών και υποστηρικτών του, τώρα τον αδειάζει, η παρουσία του είναι περιττή. Ο ίδιος μάλλον δεν έχει καταλάβει ακόμη την τραγικότητα της κατάστασης στην οποία μας οδήγησε, αλλά και ότι ο ρόλος που του είχαν αναθέσει  τελείωσε. Τρίτη, η δυναμική ομάδα (αν κι ολίγον ξεδοντιασμένη πια) δεν του δίνει σημασία. Μόνον με απεργίες ταλαιπωρούν τον κοσμάκη τάχα να μην ξεπουληθεί η δημόσια περιουσία. Το μόνο που νοιάζονται όλοι, είναι η διατήρηση τους στην εξουσία όσο μπορούν περισσότερο. Όσο για την δημόσια περιουσία γι αυτούς είναι η αγελάδα που την αρμέγουν και μετά οι καρέκλες τους. Μόνο που όσο παραμένουν, μαζί με τους πολιτικούς θα ολοκληρώσουν την καταστροφή.

Οι περισσότεροι εκ των βουλευτών είναι ανεπάγγελτοι και αρκετοί, γόνοι γνωστών πολιτικών και φυσικά (κατά την βλακεία μας) κληρονόμοι των πατρικών εδρών και δικαιωμάτων. Ακόμη και τώρα που έχουν βάλει βαθιά το χέρι στις τσέπες μας με την υπερβολική φορολόγηση, απ’ τα δικά τους τίποτα. Αύξηση των κρατικών εσόδων, χωρίς αντίστοιχη μείωση δαπανών. Δεν γνωρίζουν άλλωστε τρόπους διάσωσης της οικονομίας. Το μόνο που διδάχθηκαν τόσα χρόνια, είναι ακριβώς αυτό που μας έφερε στην σημερινή κατάσταση. Σπατάλη και κακοδιαχείριση. Να φύγουν, δεν έχουν τίποτα να δώσουν. Τι γνώμη έχετε λοιπόν, είναι η όχι οι πληγές της γιαλαντζί δημοκρατίας μας;. Αγαπητοί συμπολίτες και συμπάσχοντες. Αν και όποτε γίνουν εκλογές, να μην ψηφιστεί κανείς εκ των σημερινών τριακοσίων. Στο χέρι και στο μυαλό μας είναι. Δεν είμαι βέβαια τόσο αισιόδοξος, γιατί το πάθημα δεν γίνεται πάντοτε μάθημα. Τολμώ να το προτείνω όμως.

Γιώργος Κ. Περπινιάς.                                         9/1/12