Η αλαζονεία της εξουσίας - Του Γιώργου Κ. Περπινιά

Ενώ χανόμαστε με το συχνό και ανελέητο σφυροκόπημα των πολιτικών δηλώσεων περί χρεοκοπίας κι επιστροφής στην δραχμή, μας ξάφνιασε η είδηση για το επεισόδιο του κ. Κουλούρη. Δεν ήταν έκπληξη, αλλά μια νότα γέλιου μέσα στον προβληματισμό μας για την κατάσταση. Ο κύριος Κίμωνας δεν είναι η εξαίρεση, είναι ο κανόνας. Οι περισσότεροι πολιτικοί, έτσι φέρονται. Αγνοούν τους νόμους που έχουν ψηφίσει, αλλά να ισχύουν σε μας. Αυτοί έχουν την ασυλία δια νόμου και την απαλλαγή από σοβαρά αδικήματα με τον γνωστό περί ευθύνης κλπ. Έχουν φροντίσει να καλύψουν τις πλάτες τους. Υπάρχει ένα τρελό προηγούμενο στο ΠΑΣΟΚ. Πρώτος διδάξας ήταν ο υπουργός Α. Δροσογιάννης το 1981 στην Θεσσαλονίκη, που έδωσε ένα μεγαλοπρεπές χαστούκι σε τροχονόμο που του έκανε έλεγχο και άκουσον άκουσον, τόλμησε να του δώσει κλήση, λες και είμαστε στην Αγγλία. «Εδώ είναι Βαλκάνια δεν είναι παίξε γέλασε» για όποιον δεν το γνωρίζει. Αυτό το χαστούκι φαίνεται δεν το έχει ξεχάσει η αστυνομία, γι αυτό ο κ. Κουλούρης είχε διαφορετική μεταχείριση. Έκανε πολλές παραβάσεις όπως δήλωσαν, αλλά πήγε σπίτι του, γι αυτόν δεν ακολουθήθηκε  η από τον νόμο προβλεπόμενη διαδικασία. Δεν γνωρίζουμε την συνέχεια. Ποιος είναι λοιπόν αυτός ο κύριος πρώην; Από τα παλαιότερα στελέχη του ΠΑΣΟΚ. Συνδικαλιστής της ΑΣΟΕ από τα φοιτητικά του χρόνια. Έκανε αντίσταση επί δικτατορίας στην Αγγλία, επί του ασφαλούς. Τον αξιοποίησε ο Ανδρέας κι έγινε  ο καλύτερος συγκεντρωσιάρχης, τελετάρχης και παρουσιαστής του μεγάλου αρχηγού, στις κομματικές συγκεντρώσεις και ομιλίες. Μετά το επεισόδιο απολαύσαμε τον κ. Παπουτσή που συνεχάρη επισήμως τους αστυνομικούς. Από εδώ και πέρα θα δούμε αλλαγή στην στάση τους. Θα κάνουν την δουλειά τους με περισσότερο ζήλο. Μπορεί κάποια στιγμή να δώσουν κλήση και τον ίδιο. Δεν τον είχαμε δει να κάνει κάτι παρόμοιο σε σοβαρότερο περιστατικό. Όπως ας πούμε όταν συνέλαβαν τον Μάκαρο (αγαπούλα). Αυτό εξόργισε τον πρώτο κι έκανε πολύ σκληρές και ειρωνικές δηλώσεις μπρος στον τηλεοπτικό φακό. Δεν είναι τίποτα, μην έχετε αγωνία, απλώς συντροφικά μαχαιρώματα. Κάτι υπάρχει μεταξύ τους κι αξιοποίησαν την ευκαιρία. Θα μπορούσα ν’ αναφερθώ και σε άλλα παρόμοια περιστατικά άλλων πατέρων, μα θέλω τα επίκαιρα. Ο μεγαλύτερος αλαζών στις μέρες μας, είναι ο υπουργός των οικονομικών. Αποφασίζει και διατάσει. Κάθε τόσο και νέο χαράτσι στις πλάτες των υπηκόων του. Από ποιο λαό άντλησε αυτές τις εξουσίες; Με το θέμα της είσπραξης του φόρου από την ΔΕΗ και τον τρόπο που έδωσε την εντολή, έδειξε αναλγησία. Πληρώστε πρώτα, έχετε δεν έχετε και μετά ελάτε ν’ αποδείξετε ότι δεν είστε ελέφαντες. Με την δικαιολογία των αναγκών του κράτους. Δεν είναι όμως έτσι. Τα χρήματα πηγαίνουν για την διατήρηση του κομματικού στρατού, εκεί δεν υπάρχει ανεργία. Περικοπές επιδομάτων ναι, απολύσεις όχι. Άλλωστε κάποιοι πρέπει να δώσουν ψήφους στο κόμμα στις επερχόμενες εκλογές. Τουλάχιστον να σωθούν οι πρωτοκλασάτοι. Γνωρίζουν τι τους περιμένει. Μπορείτε να φανταστείτε τους τροϊκανούς και τους άρχοντες της Ευρώπης, πως ακούν τον Ευάγγελο να μιλά για τους πεινασμένους ανέργους; Από πότε ένας χορτάτος μπορεί να καταλάβει τον καημό του πεινασμένου; Και δυστυχώς γι αυτόν δεν φαίνεται να υποφέρει από σύνδρομο στέρησης. Πώς να καταλάβει τον γέροντα  χαμηλοσυνταξιούχο να μετράει τα λιγοστά χρήματα που έχει, για να ψωνίσει στην λαϊκή, έχουν το ίδιο πορτοφόλι; Νομίζω πως είναι αυτός σοβαρός λόγος αντικατάστασής του. Πώς να το κάνουμε είναι πρόκληση. Μας λέει πως δεν μπορεί να συλλάβει την φοροδιαφυγή. Τότε να παραιτηθεί, ν’ αναλάβει κάποιος ικανότερος. Αν εργαζόταν στον ιδιωτικό τομέα, θα μπορούσε να πει στον εργοδότη του ότι δεν μπορεί να εισπράξει από τους πελάτες, άρα θα πρέπει ν’ ανεβάσουν τις τιμές; Την ίδια ώρα θα πήγαινε στο σπίτι του. Σύντομα θα ζητήσει την ψήφο μας, πως θα το κάνει; Η συμπεριφορά του δείχνει αλαζονεία και υπεροψία σ’ όλο τους το μεγαλείο. Ίσως γι αυτό δέχθηκε αυτή την θέση. Μήπως ηδονίζεται με το να παιδεύει όσους δεν τον ψήφισαν στην αναμέτρησή του με τον Γιωργάκη, για την αρχηγία του κόμματος; Οι άλλοι όμως τι έφταιξαν; Για τους συνταξιούχους δεν υπάρχουν χρήματα. Για την αύξηση που πήραν φέτος τα κόμματα για τις ανάγκες τους, υπήρχαν; Εμείς πληρώνουμε και μάλιστα απ’ το υστέρημά μας, ποιος μας ρώτησε; Ας βάλει στο πορτοφόλι του 1000 € ο κ. υπουργός όχι 500 που παίρνει ο συνταξιούχος, να μας πεί αν του φτάνουν να περάσει ένα μήνα; Να μην κατονομάσω άλλους γιατί θα μακρηγορήσω. Ο κατάλογος είναι ατελείωτος. Οι περισσότεροι εκ των βουλευτών, αν κρίνουμε από τις φορολογικές τους δηλώσεις, είναι πλούσιοι έως πάμπλουτοι. Μόνο που δημοσιεύουν το έσχες. Για το πόθεν, ούτε να γίνεται κουβέντα. Αν ελπίζουμε να καταλάβουν την κατάστασή που μας έχουν οδηγήσει  ματαιοπονούμε. Καταπιεσμένοι, καλό κουράγιο, που είπε κι ο Olli Rehn.

Γιώργος Κ. Περπινιάς.                                                           23/1/12