"Αρχαία τραγωδία" και Βάδην - Της Μαρίας Παπαδοπούλου

Ο Αριστοτέλης στην ''Ποιητική'' του δίνει τον ορισμό της αρχαίας τραγωδίας λέγοντας πως είναι : Mίμησις πράξεως σπουδαίας και τελείας, μέγεθος εχούσης, 'ηδυσμένω λόγω...δι' 'ελέω και φόβου περαίνουσα την των τοιούτων παθημάτων κάθαρσιν.

Αν παραλληλίσουμε τα γνωρίσματά της, με τα του βάδην, διαπιστώνουμε ότι ταυτίζονται μεταξύ τους .Αποδεικτέον βάδην=βάδισμα=περπάτημα. Γιατί ? Δεν είναι το εναρκτήριο λάκτισμα για  να γνωρίσουμε τον κόσμο γύρω μας? Δεν είναι μία από τις πρώτες λειτουργικές κινήσεις του ανθρώπου? Δεν είναι η πρώτη άγουρη προσπάθεια του μικρού παιδιού και το παρθενικό ηρωικό του κατόρθωμα με την ομιλία? Δεν είναι ο αρχέγονος αλλά και ο σύγχρονος απλός τρόπος μετακίνησης των ανθρώπων? Δεν είναι όνειρο και αυτοσκοπός των εν κατακλύσει ανθρώπων?

Κατόπιν όλων αυτών μεταφέροντας τον ορισμό του Αριστοτέλη στο βάδην, διαπιστώνουμε ότι είναι κι αυτό μίμησις πράξεως σπουδαίας και τελείας και μύησης της ζωής διότι συντελείται με 'ηδυσμένω λόγω δηλ με ρυθμό ,αρμονία και μελωδία. Επεξηγηματικά:

όπου ρυθμός = κατανομή των εσώτερων εκρήξεων, μέσα σε ορισμένο χρόνο. που δίνουν ταχύτητα στο κορμί.

όπου μελωδία= ρυθμική διαδοχή αυτών των εσώτερων εκρήξεων, που σαν φθόγγοι και ήχοι ψιθυρίζουν του αθλητή ''νίκησε ξεπέρασε τον εαυτό σου'' και ο αθλητής ως μελωδός τους τραγουδά με το σώμα του.

όπου αρμονία=σύμμετρη διάταξη της κίνησης.

Αυτά τα στοιχεία κατανέμονται στα διάφορα μέρη της τραγωδίας η του αθλήματος, όπου το καθένα αρμόζει ενδεδυμένα με κόπο, αγωνία. προσωπικό κόστος, στέρηση, θυσίες και όνειρα. Βέβαια η μίμησις συντελείται μόνο με δράση, όπου ο θεατής συμμετέχει διανοητικά και ψυχικά στα δρώμενα. Συμπάσχει με τους ήρωες ( ηθοποιούς, αθλητές-βαδιστές) και αγωνιά για την τύχη τους και το αποτέλεσμα. Αισθάνεται τον καυτό ιδρώτα της εναγώνιας προσπαθειας που κυλά στο κορμί τους. Δονείται από τη δύναμή τους, την εγρήγορση του σώματός τους, της ψυχής τους, του μυαλού τους. Αναπηδά απο τη θέση του μορφάζοντας από αγωνία και αδημονία για την έκβαση της υπόθεσης η του αγώνα αντίστοιιχα.

Στο τέλος του δραματικού η αθλητικού-βαδιστικού αγώνα, προκαλείται ο έλεος (ευσπλαχνία) και φόβος Μέσω αυτών οι θεατές οδηγούνται στην κάθαρση απο σωματικά και ψυχικά πάθη Έτσι η ψυχή του ηθοποιού, του αθλητή-βαδιστή και του θεατή καθαίρεται απο τα πάθη της .Ελευθερώνεται από αντικοινωνικά συναισθήματα (επιθετικότητα ,έλλειψη αιδούς και φόβου). Ανακουφίζεται και ηρεμεί. Ήγγικεν η γαλήνη της ψυχής και της ηθικής ικανοποίησης, βρίσκοντας τους συμμετέχοντες ''νικητές'', με η χωρίς τρόπαιο . Όλοι μέσα απο τον αγώνα τους (δραματικό η αθλητικό) συμπληρώνουν την εμπειρία τους , γιατί αναπαριστώνται ανθρώπινες καταστάσεις, αντιδράσεις και σωματικές δυνάμεις. Διευρύνουν τον κόσμο τους με βιώματά που ισως δεν θα γνωρίσουν ποτέ στο περιβάλλον που ζουν.

Σ αυτές τις κατακτήσεις και ψυχικές υποστάσεις οδηγεί σήμερα το αυστηρό και πειθαρχημένο άθλημα του βάδην. Έχει κ αυτό όπως η αρχαία τραγωδία ρυθμό, αρμονία, μελωδία δηλαδη 'ηδυσμένω λόγω και δη 'ηδυσμένη κίνηση. Καθιστά τον βαδιστή ένα δραστήριο και οργανωτικό άτομο με στοιχεία αλτικά για την μετέπειτα ζωή του και την νικηφόρο συμμετοχή του στους εξωαθλητικούς πια και επίπονους αγώνες της ζωής μας.

Μαρία Παπαδοπούλου

δημοσιεύτηκε στο περιοδικό

«Bάδην στον αθλητισμό και στον πολιτισμό»

Έτος 2007