"Τότε... στη Μυτιλήνη" - Ποίημα της Μαρίας Παπαδοπούλου
Απόβραδο και συλλογιέμαι...
Ποιά να ΄ναι η αλήθεια
πόνος, δάκρυ,μίσος, ζήλεια
η χαρά,αγάπη ,χρώμα ,αρμονία?
Η ζωή μου ναός ηλιόφωτος
και τα όνειρά μου σπίθες της ζωής.
Πάρε εαυτέ μου ελπίδα απ΄ αυτά
και σύρε ψάξτην, μακρυά...
Εκεί όπου φτάνουν τα όριά σου
όμως σεβάσου την καρδιά σου,
αυτή λέει πάντα την αλήθεια,
μα γεννά και παραμύθια.
Παραμύθια που μιλάνε για ομορφιά
για πρίγκηπες μ΄ αγνή καρδιά
και για μάγια σαχτέκικα,
όπου σκοτώνουν ψυχές κ ριζικά.
Έρχονται οι όμορφοι πρίγκηπες,
αγαπούν τις όμορφες κοπέλες,
λάμπουν από το κάλλος και την νιότη,
μα ξεφτίζουν στης καθημερινότητας την πόση.
Καταδικαζουν το όμορφο, το επιθυμητό
εν ονόματι...του «εγώ».
Ξεχνούν όρκους, όρια, πρέπει
και τον ιπποτισμό βάζουν παρέκει.
Για πες μου τώρα εσύ
καρδιά μου ματωμένη,
που πρόσμενες πολλά
από αυτών τη μπέσα?
Κάθεσαι εδώ.......
στα βράχια της Μυτηλήνης.
Βραδιάζει, κρυώνεις κι η θάλασσα
τα στήθη σου παγώνει.....
ΤΕΛΟΣ σε όλα...
ανάρμοστα για σε
αυτή είναι η αλήθεια,
που γύρευες εαυτέ.
Μαρια Παπαδοπουλου
Δείτε καρέ-καρέ τη σφαγή στο Κοντομαρί Χανίων από τους Γερμανούς - Η ιστορία του Franz Peter Weixler
- Δημοφιλέστερα
