Οι ανεξάρτητες αρχές - Του Λευτέρη Τσίλογλου

Είναι πολύ της μόδας τα τελευταία χρόνια.  Οι  Ανεξάρτητες αρχές!!  Θεωρητικά έ-πρεπε όλοι να διαφωνούν, αφού οι εκλεγμένοι από το λαό εκπρόσωποι παραχωρούν «οικιοθελώς» μέρος της ευθύνης και άρα της εξουσίας τους να κυβερνούν, να ελέγ-χουν και να νομοθετούν πάνω σ’ όλα τα συμβαίνοντα στην ταλαίπωρη πατρίδα μας. Όμως, προς το παρόν, έχουν την αποδοχή της κοινής γνώμης και αυτό οφείλεται σε πολλούς λόγους οι κυριότεροι των οποίων είναι: Οι πάμπολλες ευκαιρίες αναξιοπι-στίας που δίνουν συνεχώς οι κοινοβουλευτικοί της χώρας μας ταγοί, αλλά και η σω-στή λειτουργία κάποιων από αυτές τις ανεξάρτητες αρχές. Εν είδει παρενθέσεως ας τολμήσω να κάνω μια δημόσια πρόταση στον Πρόεδρο της χώρας να παρασημοφο-ρήσει τον ακάματο Λέανδρο, όαση αισιοδοξίας μέσα στην έρημο της κατήφειας και κατάθλιψης που βασιλεύει γύρω μας.

Όμως ας είμαστε και λίγο επιφυλακτικοί για το μέλλον. Μέσα στη λογική της αδρά-νειας που επικρατεί στη χώρα μας και το έλλειμμα θετικής δράσης της πλειοψηφίας του Ελληνικού λαού, που αρκείται μόνο στην καταδίκη των φαινομένων και δεν παίρνει πρωτοβουλίες για δημιουργία συνθηκών παραγωγής πλούτου, προφητεύω, ως άλλη Κασσάνδρα, ότι στο μέλλον ίσως χρειαστεί να φτιάξουμε μια νέα ανεξάρτητη αρχή που θα έχει ως αποστολή να ελέγχει τη λειτουργία και τη διαφάνεια όλων των προηγούμενων. Δεν είναι καθόλου δύσκολό να αποκτήσουν κι αυτές τα συνήθη χα-ρακτηριστικά των κρατικών φορέων. Περιττό να υπενθυμίσω ότι κάθε τέτοια αρχή δημιουργεί τις εύλογες δαπάνες στον κρατικό προϋπολογισμό. Νέοι μισθοί, κτιριακές εγκαταστάσεις, γραμματειακή υποστήριξη και τόσα άλλα που συνοδεύουν τέτοιες πράξεις.

Ας μου επιτραπεί να πω ότι ο προσανατολισμός αυτός πάσχει στη γέννησή του. Η κοινωνία μας δεν υποφέρει από νομοθετικές παρεμβάσεις. Δόξα τω θεώ. Αντίθετα ο πληθωρισμός των νόμων στη χώρα μας είναι πασιφανής. Η προσωπική μου άποψη είναι ότι η μάχη πρέπει να δοθεί στην ανθρώπινη διάσταση. Ανθρώπους χρειαζόμα-στε. Άτεγκους, ασυμβίβαστους, εργατικούς, χαλκέντερους αποφασισμένους να χτυ-πήσουν την παρανομία και να δημιουργήσουν στην κοινωνία το αίσθημα της ασφά-λειας και της τιμωρίας των ενόχων. Το παράδειγμα του Λέανδρου δείχνει το δρόμο.

Μια επιπλέον δυσκολία αναφύεται με την κατάσταση στην οποία βρίσκεται σήμερα ο θεσμός της Δικαιοσύνης. Χιλιάδες υποθέσεις ποινικών αδικημάτων λιμνάζουν για χρόνια ή ακόμα χειρότερα παραγράφονται. Μερικές αποφάσεις ανωτάτων δικαστη-ρίων επηρέασαν επί το αρνητικότερο τα στοιχεία του κρατικού προϋπολογισμού, τό-σο, που αυθόρμητα ήρθε στο μυαλό μου η βλάστημη σκέψη, αφού είναι έτσι να τους ψηφίζουμε τότε. Θυμηθείτε την απόφασή τους για το πρώτο ΛΑΦΚΑ, όπου όλοι οι υψηλόμισθοι πήραν πίσω  εκατομμύρια με γνωστή ήδη από μια σειρά μελετών την κατάσταση στην οποία βρίσκονταν τα συνταξιοδοτικά ταμεία. Γιατί τώρα δεν επανα-λαμβάνουν το ίδιο σκεπτικό καταργώντας και το δεύτερο; Θυμηθείτε την αναπρο-σαρμογή του μισθολογίου τους και πόσο μεγάλωσε αυτή το δημόσιο χρέος της χώρας για την υλοποίηση της απόφασης. Θυμηθείτε τις τιμές αποζημίωσης που επιδίκαζαν στους ιδιοκτήτες για απαλλοτριώσεις γης, πολλαπλάσιες της εμπορικής αξίας, γιατί κυρίαρχη ήταν η άποψη: Έλα, μωρέ το κράτος θα πληρώσει!

Όχι! Δεν είναι κι αυτοί αθώοι του αίματος και η αλήθεια πρέπει να λέγεται, χωρίς φόβο και πάθος.