Δραστική χρεοκοπία ξανά; - Του Άρη Δαβαράκη

Τα αυστηρά τεντωμένα δάχτυλα που επισείουν τον κίνδυνο της «χρεοκοπίας» αν, επίτηδες ή κατά λάθος,  ψηφιστούν κόμματα και πολιτικοί που δεν  είναι φανατικά υπέρ των μνημονίων, όσο πλησιάζει η 6η Μαΐου, τόσο πολλαπλασιάζονται και  γίνονται πιο απειλητικά: «Θα χρεοκοπήσουμε»,  λένε. Μα δεν έχουμε χρεοκοπήσει; Δεν έκλεισε αυτό το κεφάλαιο με την χρηστή διαχείριση των «λογικών» και «σοβαρών» που έχουνε φάει τον άμπακο 35 χρόνια τώρα – και μας στείλανε, κυριολεκτικά, αδιάβαστους;  Χρεοκοπημένοι δεν είμαστε –ή  το έχω καταλάβει και αυτό λάθος;

Το «αδιάβαστους», σ’ αυτό το κείμενο τουλάχιστον, δεν αναφέρεται σε νεκρούς που δεν τους «διάβασε» παπάς.  Αναφέρεται σε ζωντανούς που τους κυβερνούσανε πολύ σοβαροί πολιτικοί τα τελευταία χρόνια. Όταν ο Στέφανος Μάνος εκήρυττε τα διδάγματα της αυτοδιαμόρφωσης  της αγοράς και της ανυπαρξίας οιουδήποτε κινδύνου αν αφεθεί η οικονομία να λειτουργήσει ελεύθερα, με έμπνευση και φαντασία, όταν ο κ. Σημίτης προέτρεπε τον «λαό του» να τρέξει να επενδύσει στο χρηματιστήριο, όταν οι τράπεζες μοίραζαν παντού ωραιότατες πλαστικές καρτούλες  για να «κινείται η αγορά» ελεύθερα και μαγικά (εδώ ταιριάζει ο Χάρι Πότερ θαυμάσια), όταν προτρέπαμε τους αγρότες μας να παρατήσουνε τη γη τους και να πάρουνε ένα διακοποδάνειο να πάνε (με «τουρ» βεβαίως) στην Αφρικανική ζούγκλα να δούνε τις καμηλοπαρδάλεις και τις μαϊμούδες από κοντά – τότε μας μετράγανε οι  σημερινοί  «αυστηροί» για «σοβαρούς». Τώρα που τέλειωσαν αυτά και η αποστολή ΓΑΠ εστέφθη με τέτοια λαμπρή επιτυχία,  όσοι τολμάμε να ψελλίσουμε ότι ίσως να υπάρχει ζωή και στο διπλανό χωριό, τρώμε τις σφαλιάρες βροχή.

Ίσως να μας αξίζει γιατί, πράγματι, σφάλλαμε. Πήγαμε πολλές φορές στην κάλπη αδιάβαστοι και ψηφίσαμε όποιον μας κουνούσε το πεντοχίλιαρο (και μετά το ευρω-πεντακοσάρικο) με νόημα κλείνοντάς μας συγχρόνως το μάτι –«έλα στην παρέα μας φαντάρε και θα περάσεις μέλι και ζάχαρη». Πέσαμε λοιπόν σε αλήτες και μαφιόζους κάποιοι από τους οποίους έχουνε ήδη βγει από το παιχνίδι με τα κέρδη τους  ασφαλέστατα και σε καλή μεριά – ενώ άλλοι παραμένουν στο καζίνο  να δούνε μήπως βγάλουνε καμιά καλή ψαριά ακόμα πριν σταματήσει να γυρίζει εντελώς η ρουλέτα  ή οποία, (έστω τρίζοντας ανατριχιαστικά),  συνεχίζει ακόμα να  «παίζει».  Σ’ αυτούς τους τελευταίους γύρους της ρεμούλας και της απόλυτης ξευτίλας, επιμένουν μερικοί ότι πρέπει να παραμείνουμε πιστοί και  παρόντες όλοι οι ήδη πτωχευμένοι και χρεοκοπημένοι Έλληνες –ακόμα και αν δεν έχουμε τίποτα να κερδίσουμε, ακόμα και αν, έτσι αδιάβαστους που μας βρήκανε, είμαστε καταχρεωμένοι, άνεργοι, απολυμένοι, ανασφάλιστοι, «κουρεμένοι», έρμαια ενός «πολιτικού προσωπικού» που έχει γίνει κράτος εν κράτει και, παρέα με άλλους «θεσμικούς παράγοντες» ετοιμάζεται να μας ρουφήξει επιτέλους και το μεδούλι – να μη μείνει πια τίποτα από μας.

Ξέρω ότι η σκέψη μου, αυτή που διαθέτω, η ανεπαρκέστατη, δεν ακούγεται σωστά και αρμονικά από τα μεγάλα αυτιά  με τα αυστηρά σηκωμένα δάχτυλα. Τι να κάνουμε όμως –τόσα καταλαβαίνω, δεν μπορώ να μεταμορφωθώ σε θεωρητικό της οικονομικής εξέλιξης στον πλανήτη τα επόμενα 50 χρόνια. Παραμένω  «αδιάβαστος» – παρα τις προσπάθειές μου για πολλά χρόνια να καλύψω τα κενά στην παιδεία και την μόρφωση γενεών τουλάχιστον δεκατεσσάρων. Μια ζωή κοιτάζω αποφασιστικά «δεξιά» μου και ψηφίζω μονοκούκι το κόμμα που έφτιαξε ο Εθνάρχης της δικής μου γενιάς, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ο Α’.  Έκανα μια παράκαμψη κάποια στιγμή, εκεί λίγο μετά το «βρώμικο 89» και αφού είχα ψηφίσει τρείς φορές Μητσοτάκη, ψήφισα τον «πατροκτόνο Σαμαρά» και την «Πολιτική Άνοιξή» του, εισπράττοντας και τότε βροχή τις σφαλιάρες από τους «σοβαρούς» της εποχής. Μετά ξαναμπήκα στον σωστό δρόμο και ψήφιζα πια πάλι  «νου-δου, νου-δου, νου-δου» - μέχρι τελικής πτώσεως (αναφέρομαι στις εκλογές του 2009 πια).

Τώρα όμως, εν γνώσει μου «αδιάβαστος», δεν την ξαναψηφίζω την νου-δου. Φυσικά δεν ψηφίζω και ΠΑΣΟΚ (πλάκα θα είχε!).  Δεν ψηφίζω την κυρία Αλέκα γιατί δεν θέλει να βγει από την τρύπα της και να ενημερωθεί ότι ο «ψυχρός πόλεμος» έληξε, οι δυό Γερμανίες ξαναγίνανε μία και ο Πούτιν διαφεντεύει τώρα την παλιά-καλή  της Σοβιετία. Δεν ψηφίζω τον Κουβέλη γιατί δεν μου αρέσει – μου μοιάζει ψεύτικος, «αμ σαμπού, αμ κοντίσιονερ» που έλεγε και η τούρκικη διαφήμιση για το σαμπουάν.  Δεν ψηφίζω δεξιότερα της νου-δου, άρα delete Καρατζαφέρηδες και Χρυσές Αυγές. Η Ντόρα μόνη της δεν με καλύπτει και προς τον κ. Καμένο δεν πάει το χέρι μου. Τι μου μένει;

Δύο νέοι πολιτικοί που δεν μοιάζουν καθόλου μεταξύ τους, αλλά δεν μοιάζουν και με τους άλλους ( αυτούς τους «κάποιους άλλους» με τα βρώμικα χέρια και τη μαύρη ψυχή). Ο Αλέξης Τσίπρας και ο Θάνος Τζήμερος. Θα ψηφίσω τον Τσίπρα με την τρελή ελπίδα ότι,  αν σκεφτούν και άλλοι σαν και μένα,  έχει κάποιες σοβαρές πιθανότητες να περάσει  επιτέλους  το ποσοστό του ΚΚΕ – αλλά και του ΠΑΣΟΚ. Σ’ αυτή την περίπτωση θα είναι δεύτερο κόμμα στην επόμενη βουλή και, όχι αυστηροί μου δάσκαλοι με το σηκωμένο δάχτυλο, δεν  είναι ούτε «αντιευρωπαϊστής» ούτε κηρύττει  την έξοδό μας από το ευρώ, ούτε, αν πάει καλά, θα μας οδηγήσει στην χρεοκοπία και την πτώχευση. Είπαμε –είμαστε ήδη και πτωχευμένοι και χρεοκοπημένοι, δεν  περιμέναμε τον Τσίπρα να μας χρεοκοπήσει, τον προλάβανε ο Σημίτης, ο Καραμανλής ο Β΄ και ο ανεκδιήγητος ΓΑΠ –με τα επιτελεία τους. Πρόσωπα πασίγνωστα  και δακτυλοδεικτούμενα που, είναι εντυπωσιακό, έχουν το θράσος να ζητούν και πάλι την ψήφο μας.

Μακάρι να μπορούσα να ψηφίσω ΚΑΙ τον Θάνο Τζήμερο – δεν γίνεται όμως. Το σύνταγμα μας επιτρέπει να διαλέξουμε ένα ψηφοδέλτιο, όποιο θέλουμε, χρησιμοποιώντας όσο μυαλό έχουμε ο καθένας και όσες προσλαμβάνουσες έχουνε «χτίσει» τις επιλογές μας. Και σας παρακαλώ: Μη μασάτε.

Ρίξτε το βόλι με την ψυχή σας!

Protagon.gr