"Τα φαιά κύτταρα" - Διήγημα του Λευτέρη Τσίλογλου

Δεν είχε καταλάβει το πώς και πότε. Κάποια στιγμή, ουδέτερη, έτσι στην ψύχρα,  συνειδητοποίησε ότι …ψηλώνει. Δεν ήταν εδώ και χρόνια στην ηλικία της ανάπτυξης. Βρισκόταν πια στο μεσοδρόμι της ζωής. Το παρατήρησε με τα ρούχα του. Το παντελόνι έγινε πιο κοντό ενώ όταν το είχε αγοράσει ταίριαζε πάνω του κανονικά. Το ίδιο κι οι μπλούζες και τα πουλόβερ.

Έκανε απόπειρα μόνος του να μετρηθεί. Τεντώθηκε κανονικά, ευθυτενής ήρθε σε επαφή με τον ελεύθερο τοίχο και μ’ ένα μολύβι πάνω από το κεφάλι του έβαλε ένα σημάδι. Με τον αριθμημένο χάρακα που είχε στο γραφείο έκανε έναν πρόχειρο υπο-λογισμό για το μπόι του. Ένα μέτρο και εβδομήντα επτά! Η παλαιά του ταυτότητα έγραφε 1.70. Μόνο.

Πότε την έβγαλε αλήθεια; Προσπάθησε να θυμηθεί, αλλά αμέσως σκέφτηκε ότι είχε ημερομηνία έκδοσης. Έκανε ένα χοντρό λογαριασμό. Τότε λοιπόν ήταν 23 χρόνων. Η ανάπτυξη του μάλλον είχε ολοκληρωθεί. Α! Ναι! Τώρα το θυμήθηκε. Είχε χάσει την πρώτη ταυτότητα που είχε βγάλει ως έφηβος όταν έπαιρνε μέρος στις εξετάσεις για το Πανεπιστήμιο. Βρισκόταν μέσα στο λεωφορείο όταν του κλέψανε το πορτοφόλι. Τότε καταθέτοντας νέα δικαιολογητικά  είχε απ’ την αρχή εκδώσει καινούρια. Ο νεαρός αστυφύλακας του είχε μετρήσει βιαστικά το ύψος. Αλλά να είχε γίνει τόσο μεγάλο λάθος; Μάλλον απίθανο.

Επανέλαβε αρκετές φορές τη μέτρηση. Εκεί, γύρω στο 1.77. Μήπως ο δικός του χά-ρακας είχε κατασκευαστικό λάθος; Προμηθεύτηκε μια επαγγελματική μεζούρα, ξανάβαλε νέο σημάδι στον τοίχο και η μέτρηση, που τώρα θα ήταν οπωσδήποτε πιο α-ξιόπιστη έδειξε 1.77. Άρα δεν ήταν ιδέα του.

Του κόλλησε.

« Κάτι συμβαίνει με μένα», είπε.

Σε μια βδομάδα είδε ότι είχε πάρει σχεδόν έναν ακόμα πόντο. Θορυβήθηκε. Αυτό δεν είναι για καλό, στην ηλικία που βρίσκεται.

«Θα επισκεφθώ γιατρό» αποφάσισε από μέσα του.

Πήγε σ’ ένα γενικό παθολόγο και του είπε το πρόβλημά του.

«Δεν γίνονται αυτά, κύριε μου, κάποιο λάθος θα κάνετε»

«Κοιτάξτε την ταυτότητα και μετρήστε το σημερινό μου ύψος»

Έτσι κι έγινε. Η ακριβής μέτρηση με το όργανο που διέθετε ο γιατρός έδειξε 1.79.

«Το βλέπετε; Δεν είναι ιδέα μου»

«Μήπως η μέτρηση στο τμήμα που σας έκαναν ήταν λαθεμένη; Ενδεχομένως υ-πάρχει κι άλλο ενδεχόμενο. Μπορεί να είναι και λάθος του αντιγραφέα πάνω στο φύλλο της ταυτότητας»

«Τι να σας πω για να με πιστέψετε; Κοιτάξτε το παντελόνι. Όταν τ’ αγόρασα ήταν κανονικό. Τώρα κόντυνε. Βλέπετε και μόνος σας ότι φαίνονται οι κάλτσες»

« Αφού επιμένετε, πρέπει να σας πιστέψω. Τότε όμως χρειάζεται να δώσω μια επι-στημονική εξήγηση στο φαινόμενο. Και τέτοια εξήγηση, προς το παρόν, δεν έχω. Το καλύτερο είναι να ψάξω τη βιβλιογραφία, να ρωτήσω άλλους συναδέλφους μου, μή-πως αυτοί ξέρουν κάτι περισσότερο πάνω στην περίπτωσή σας. Αυτό θα ήταν και το πιο λογικό. Σε λίγες μέρες η γνώμη μου είναι να επανέλθετε. Μπορεί άλλωστε να έχουμε νέα αλλαγή στο ύψος και τότε θα υποχωρήσουν οριστικά κι οι τελευταίες αμ-φιβολίες που έχω μέσα μου για το φαινόμενο»

Αυτό κι έγινε. Όταν βρέθηκε για δεύτερη φορά απέναντι στον γιατρό είχε τη λογική αγωνία της απάντησης που θα του δώσει. Το πρώτο που αυτός έκανε ήταν να τον μετρήσει πάλι. Το αποτέλεσμα της μέτρησης ήταν μπόλικο 1.79. Σε λίγο θα καβαλούσε το 1.80.

«Σίγουρα κάτι συμβαίνει με σένα. Αλλά απάντηση στο φαινόμενο αυτό δεν μπόρε-σα να βρω. Διάβασα, ρώτησα όπου μπορούσα. Αλλά μηδέν εις το πηλίκον. Δεν έχω εξήγηση στο φαινόμενο. Στο ίντερνετ ανακάλυψα μια αναφορά στο θέμα, μόνο που δεν υποστηρίζεται από καμιά προς το παρόν αξιόπιστη πηγή, ούτε από κάποια στοι-χεία στατιστικών ερευνών»

Έκανε μια μικρή παύση, ενώ η αγωνία του άλλου ήταν στο κατακόρυφο

« Η αναφορά μιλούσε για την ισχύ στη φυσιολογία του γνωστού νόμου της Χημείας Μπόιλ- Μαριότ. Ο νόμος αυτός μας λέει ότι το γινόμενο πίεσης κι όγκου μιας ποσότητας αερίου είναι σταθερό. Αν μεγαλώνει ο όγκος μειώνεται η πίεση κι αντίστροφα. Στη Φυσιολογία το γινόμενο αναφέρεται σε δυο ανθρώπινα χαρακτηριστικά. Έτσι όταν αυξάνεται το ένα πρέπει να μειώνεται κάποιο άλλο. Στην περίπτωσή σου αυξάνεται το ύψος. Ποιο όμως μπορεί να είναι το μέγεθος που μειώνεται; Για σκέψου τι μπορεί να είναι αυτό;»

Έφυγε από το ιατρείο ανήσυχος.  Αντί η επίσκεψη στο γιατρό να λύσει τις απορίες του, επέτεινε τα ερωτήματα που εκ των πραγμάτων αναφύονταν μέσα του κι αύξησε την ανησυχία που άρχισε να τον καταλαμβάνει. Κυριάρχησε στη σκέψη του η νέα εξέλιξη. Του έγινε έμμονη ιδέα. Στηνόταν με τις ώρες μπροστά στον ολόσωμο κα-θρέπτη και παρατηρούσε με ένταση κάθε σωματικό χαρακτηριστικό του.

Η θεωρία που του ανέφερε ο γιατρός μήπως είχε κάποια βάση; Πέρναγε από έλεγχο κάθε χαρακτηριστικό του σώματός του. Υπάρχει κάτι άλλο στο σώμα του που να μι-κραίνει; Δεν μπόρεσε να διαπιστώσει καμιά αλλαγή. Οι μέρες περνούσανε χωρίς κάτι σημαντικό να συμβεί. Οι έρευνα στο σώμα του συνεχίστηκε αδιάλειπτη, αλλά το α-ποτέλεσμα ήταν μηδενικό. Τότε μπήκε στο μυαλό του το άλλο ενδεχόμενο

«Μήπως η αλλαγή αφορά εσωτερικό όργανο του σώματος; Μήπως- ακόμα χειρό-τερα- δεν αναφέρεται σε όργανο αλλά κάποια ιδιότητα του χαρακτήρα μου;»

Για στάσου! Μήπως ξαφνικά έγινε πιο οξύθυμος ή πιο συγκαταβατικός απ’ ότι μέ-χρι τώρα; Έγινε περισσότερο ανυπόμονος ή αντίθετα πιο υπομονετικός; Μήπως α-σχήμυνε ή αντίθετα ομόρφυνε; Σ’ όλα αυτά τα ερωτήματα την απάντηση δεν μπο-ρούσε να τη δώσει ο ίδιος. Χρειαζόταν μια εξωτερική δεύτερη γνώμη. Ποιον να τολ-μήσει όμως να ρωτήσει; Θα τον κοροϊδεύει μετά μια ζωή. Άσε που θα τον κάνει ρε-ντίκολο σ’ όλους τους γνωστούς του. Τίποτα, απλώς πρέπει να παραμείνει ο ίδιος σε διαρκή επιφυλακή. Κάποια στιγμή με το πέρασμα του χρόνου το αίνιγμα θα λυθεί, τα ερωτήματα θα απαντηθούν.

Ενώ το ύψος του συνέχιζε να αυξάνεται, αλλά με ρυθμούς πολύ μικρότερους από την αρχική επέλαση, παρατήρησε στον εαυτό του νέα χαρακτηριστικά. Να μειώνεται ραγδαία η μνήμη του, να ξεχνάει ονόματα αγαπητών του ανθρώπων, σημαντικές ημε-ρομηνίες εορτών γενεθλίων δικών του ανθρώπων, αρρυθμίες στην εκφορά του λόγου, αστάθεια στο περπάτημα, εύκολη εξάντληση των δυνάμεών του με την πρώτη και συνηθισμένη προσπάθεια. Όλα στην αρχή τα απέδωσε σε πρόσκαιρα αίτια, που είχαν σχέση με τη δύσκολη φάση που αντιμετώπιζε αυτή την περίοδο και τις κάποιες οικο-νομικές δυσκολίες. Όμως τα φαινόμενα αντί να μετριάζονται με το χρόνο αντιθέτως εντείνονταν.

Τότε και μόνο τότε πέρασε απ’ το μυαλό του η φοβερή σκέψη. Μήπως το μέγεθος που σ’ αυτόν μειωνόταν ήταν οι πνευματικές λειτουργίες του, η ποσότητα φαιάς ουσίας του εγκεφάλου του, τα πασίγνωστα φαιά κύτταρα του Ηρακλή Πουαρό;

Ίσως αυτή να ήταν η τελευταία έλλογη σκέψη που πέρασε από το μυαλό του. Τα ορμητικά κύματα της νόσου Αλτσχάϊμερ ήρθαν να ισοπεδώσουν τα τελευταία απομεινάρια του εγκεφαλικού του ιστού.

Οκτώβριος 2009