Μήπως έφτασε ο καιρός να ξαναβρούμε τη συνείδησή μας; - Του Αντώνη Αντωνιάδη*

Κρυμμένοι πίσω από προσωπικά δεδομένα, φυλαγμένοι μέσα στη συλλήβδην απενοχοποίηση των πάντων, κοιμώμενοι πάνω στην κλίνη της υλικής ευφορίας, για χρόνια ζούσαμε σ’ έναν ψεύτικο κόσμο, πλασμένο σχεδόν κινηματογραφικά προς τέρψιν κάποιων θεατών, παρά δική μας. Μάλλον ο κόσμος μας δεν ήταν καν κινηματογραφικός, αλλά περισσότερο διαφημιστικός, όπως τα σποτάκια στην τηλεόραση: ψεύτικα χαμόγελα, άνετα σπίτια, όμορφα αυτοκίνητα, ανούσιες και ανόητες συζητήσεις, λουλουδιασμένη ζωή, επιφανειακή.

Το ξέραμε ότι δεν είναι έτσι η ζωή, το αισθανόμασταν, γιατί όσο κι αν κρυβόμασταν, φυλαγόμασταν και κοιμόμασταν, ταυτόχρονα βιώναμε την απώλεια της λογικής μας, καταλαβαίναμε το χάσιμο των ορίων, την εξαφάνιση του μέτρου, νοιώθαμε το κίβδηλο των συναισθημάτων μας και γνωρίζαμε ότι χάνουμε την ανθρωπιά μας. Δεν δίναμε όμως σημασία, γιατί πάνω στον παροξυσμό μας, στην έξαψη της χαράς μας, που ζούσαμε σε ευχάριστες συνθήκες, πετάξαμε τον καθρέφτη της συνείδησής μας και μείναμε γυμνοί, κενοί και ανούσιοι.

Κάποιοι τον έκρυψαν, άλλοι τον έσπασαν. Δεν θέλαμε να νοιώθουμε τύψεις, θέλαμε μια άκριτη ζωή, χωρίς προβληματισμούς και έγνοιες.

Οι ψυχολόγοι σε λαμπερά σικάτα συνέδρια έκρουαν τον κώδωνα του κινδύνου για τη μάστιγα της εποχής που ονομάζεται κατάθλιψη, οι ψυχίατροι αύξησαν τα έσοδα των φαρμακοβιομηχάνων προτείνοντας χάπια για κρίσεις πανικού και άλλα τέτοια ψυχικά προβλήματα που αναφέρονταν σε μονόστηλα άρθρα ή μονόλεπτες ανακοινώσεις στις ειδήσεις. Ακόμα και τα ναρκωτικά παρουσιάζονταν και συνεχίζουν να παρουσιάζονται απενοχοποιημένα, σαν μια εξάρτηση, απλή, που προήλθε από περιέργεια, δίχως κάποιον σοβαρό λόγο, έτσι άσκοπα, για διασκέδαση.

Όλα τα άσχημα και τα προβληματικά στον φωταγωγημένο κόσμο μας, έπρεπε να τα κρύβουμε κάτω από το πανάκριβο χαλί της προκατασκευασμένης ζωής μας. Δεν είχαν θέση στο ορατό μας πεδίο, στην όμορφη και ευημερούσα κοινωνία που έπλαθε το κονσερβοποιητικό πολιτικοοικονομικό σύστημα.

Ζούσαμε στη λαμπερή εικονική, με την κυριολεκτική της έννοια, πραγματικότητά μας και αδιαφορούσαμε για τη γάγγραινα που απλωνόταν κάτω από τα φανταχτερά μας ρούχα. Ξαφνικά όμως, η διαφημιστική καμπάνια έληξε και από ηθοποιοί βρεθήκαμε κομπάρσοι∙ ακόμα χειρότερα, άνεργοι και φτωχοί, έτσι που να μην έχουμε πια τη δυνατότητα να επιστρέψουμε ξανά σ’ εκείνη τη ματαιόδοξη, αλλά καθόλα ελκυστική ζωή.

Οργιστήκαμε, αγανακτήσαμε και μαθημένοι στην ασυνείδητη απόφαση, στην ελαφρότητα της επιλογής, διαγνώσαμε το πρόβλημα και φωνάξαμε: «φταίνε οι άλλοι». Δεν είχαμε καν το φιλότιμο, που δήθεν μας χαρακτηρίζει, να αναρωτηθούμε: πόσο φταίνε οι άλλοι για τα δικά μας σφάλματα; Αυτοί οι άλλοι δεν έπραξαν ό,τι έπραξαν με τη δική μας ανοχή; Αυτοί οι άλλοι δεν μας σέρβιραν εκείνο που ποθούσαμε; Αυτοί οι άλλοι δεν έδειχναν τι και πώς, επειδή εμείς δεν θέλαμε να είμαστε υπεύθυνοι της ζωής μας;

Αυτοί οι άλλοι, οι ίδιοι και οι παρόμοιοι, τώρα δεν παρακαλάνε να τους ψηφίσουμε; Ζητάνε δηλαδή για μια ακόμη φορά την ανοχή μας. Θέλουνε όχι τον σταυρό μας στα ψηφοδέλτιά τους, αλλά την υπογραφή μας για να συνεχίσουν το έργο τους σύμφωνα με τα συμφέροντά τους…

Δεν είσαι κινηματογραφικός χαρακτήρας, βρες τον καθρέφτη σου και κοίταξε το είδωλό σου, δεν είσαι σταρ σε ταινία φαντασίας, είσαι άνθρωπος και ζεις στην πραγματικότητα. Ξαναβρές τη συνείδησή σου και γίνε αστέρι της ζωής σου, όχι λαμπάκι που αναβοσβήνει σύμφωνα με τις διαθέσεις των άλλων.

* Ο κ. Αντώνης Αντωνιάδης είναι συγγραφέας.