Η γιαγιά Αγγελική και το Μνημόνιο - Του Γ. Δημητρομανωλάκη

Η γιαγιά η Αγγελική -όνομα και πράγμα- γεννήθηκε το 1922. Μικρασιάτισσα, ήταν από τα τυχερά μωρά που η οικογένειά της φρόντισε να φύγει εγκαίρως από την Αλικαρνασσό (Τσεσμέ) και ξεκίνησε μία νέα ζωή στην Ελλάδα, με πολύ κόπο και λιγοστά χρήματα. Όταν κηρύχθηκε ο πόλεμος του 40 ήταν 18 χρονών. «Να γίνει πόλεμος λέγαμε τότε», της είχε πει. «Σάμπως ξέραμε τι θα πει πόλεμος; Παιδιά ήμασταν και είχαμε την ορμή της νιότης μας. Το φανταζόμασταν ηρωικό όλο αυτό, όπως στις ταινίες. Όταν έγινε ο πόλεμος, τότε καταλάβαμε τι σημαίνει.»

Αυτά τα λόγια έρχονται αυτές τις μέρες στο μυαλό μου . Με περισσή ευκολία πολλοί λένε «Ας φύγει από πάνω μας το μνημόνιο και ας μας διώξουν και από το Ευρώ εν ανάγκη. Ας γυρίσουμε στη δραχμή. Καλύτερα ζούσαμε τότε παρά σήμερα, που μας κόβουν κάθε μέρα τα χρήματα και τα όνειρά μας».

Δεν είπε κανείς ότι η σημερινή μετά μνημονίου εποχή είναι ευχάριστη για κανέναν - εκτός αν κάποιος έχει εκατομμύρια, οπότε κοιμάται ήσυχος. Και σίγουρα, το να σου κόβουν τα όνειρα και να μετράς την κάθε μέρα με τους λογαριασμούς που πρέπει να πληρώσεις είναι σαν να σου κόβουν τη ζωή.

Όμως φοβάμαι ότι με την ίδια ορμή που οι συνομήλικοι 18άρηδες τότε της γιαγιάς έλεγαν να γίνει πόλεμος, λένε τώρα κάποιοι να πάνε από κει που ήρθαν οι Ευρωπαίοι, τα μνημόνια και τα λεφτά τους.

Πολύ απλά γιατί πολλοί από αυτούς που το λένε δεν έχουν ζήσει τις δεκαετίες του 50 και του 60 με την δραχμή αλλά θυμούνται την δραχμή των δεκαετιών του 80 και 90, που το επίπεδο ζωής καλυτέρευε - με τα λεφτά της κατάπτυστης Ευρωπαϊκής Ένωσης βεβαίως. Εκτός εάν αυτά που βλέπουμε στις ελληνικές ταινίες του 50 και του 60 με την φτώχια, τις συνοικίες με τα χαμόσπιτα, την Βουγιουκλάκη που στέλνει μαρμελάδες κουτιά στα φτωχά αδέλφια της και την Τρούμπα με την πορνεία στο «καλώς ήρθε το δολάριο» μας φαίνονται ηρωικά, ρομαντικά και ότι εν πάση περιπτώσει οι ταινίες υπερβάλλουν και λίγο.

Κι όμως, με αναγωγή στο σήμερα, κάπως έτσι θα μπορούσε να εξελιχθεί η ιστορία και πάλι. Μία Ελλάδα εκτός Ευρώ θα πληρώνει τους μισθούς και τις συντάξεις σε δραχμές, που θα έχουν τόση αγοραστική αξία όση το αλβανικό νόμισμα. Ναι, ο μισθός κάποιου σήμερα μπορεί να πέφτει στα 500 Ευρώ από 1000. Δηλαδή, το πρόβλημα θα λυθεί εάν πληρώνεται με 150.000 δραχμές και το ενοίκιο κάνει 50.000, το γάλα κάνει 400  και το ψωμί κάνει 1000; Κάπως έτσι ήταν τα πράγματα και τη δεκαετία του 60 και δεν θυμάμαι κανέναν παλιό να νοσταλγεί αυτές τις εποχές.

Και κάτι ακόμα: τότε η Ελλάδα και κάθε χώρα είχε το δικό της μικρόκοσμο και μπορούσε να επιβιώσει. Σήμερα, εν έτει 2012 με την παγκοσμιοποίηση να έχει -καλώς ή κακώς- προχωρήσει, ο μισθός των 150.000 δραχμών δεν είναι καθόλου ανταγωνιστικός μπροστά στην Κίνα και την Ινδία, που έχουν μισθούς 200 Ευρώ / 60.000 δραχμών, αν προτιμάτε. Σε ποιους  λοιπόν θα εξάγουμε; Η μήπως δεν θα εξάγουμε, θα καταναλώνουμε ότι παράγουμε και θα γίνουμε η Κούβα και η Βόρεια Κορέα;

Kαι εν πάση περιπτώσει, δεν έχω καταλάβει γιατί τότε οι Αλβανοί δεν κάθονταν τόσα χρόνια στην πατρίδα τους, αφού κι εκεί έχουν το δικό τους νόμισμα, οι Ρουμάνοι γιατί θέλουν ντε και σώνει να μπουν στην Ευρωπαϊκή Ένωση και οι κάθε λογής οικονομικοί μετανάστες από χώρες όπως η Γεωργία και η Βουλγαρία, δηλαδή η συμπαθής στον ΣΥΡΙΖΑ συνομοταξία των μεταναστών, έρχονται κατά εκατομμύρια στην Ελλάδα και μετά λύπης τους τώρα που τελειώνουν οι δουλειές, επιστρέφουν στην πατρίδα τους.

Ας σκεφτούμε λοιπόν καλύτερα το θέμα Ευρώ ή δραχμή. Εκτός εάν πιστεύουμε ότι θα φύγουμε από το Μνημόνιο αλλά θα μείνουμε στο Ευρώ. Τότε μάλλον δεν έχουμε καταλάβει τι σημαίνει αυτός ο πόλεμος.

Πρώτο Θέμα

Αποστολή: Νίκος Κορόκης