Η μεγάλη ανατριχίλα - Του Τάκη Θεοδωρόπουλου

Κύμα ανατριχίλας διέτρεξε την επιδερμίδα των δημοκρατικών μας φρονημάτων. Τα τάγματα εφόδου της Χρυσής Αυγής πέρασαν τον Ρουβίκωνα. Εγιναν Αστυνομία στη θέση της Αστυνομίας και ανέλαβαν να εφαρμόσουν τον δικό τους νόμο. Εσπασαν, έδειραν, φώναξαν, έκαναν όσο θόρυβο μπορούσαν να κάνουν. Ο,τι μέχρι προχθές κυκλοφορούσε από στόμα σε στόμα, σαν αστικός μύθος, πως μπορούν για παράδειγμα να σου επιστρέψουν το διαμέρισμα που το κατέλαβαν οι μετανάστες, τώρα έγινε δημόσιο θέαμα. Εμποράκο που στενάζεις γιατί πληρώνεις ΦΠΑ, η Χρυσή Αυγή δεν θα αφήσει τον Αφρικανό με τα λαθραία και τις μαϊμούδες να σου κλέβει πελατεία. Ως δημόσιο θέαμα βρήκε τη θέση του στην πραγματικότητα, της οποίας τα σπασμένα αναζητά η Αστυνομία, την οποία Αστυνομία αναζητούν με τη σειρά τους τα δημοκρατικά μας αισθήματα.

Μα πού είναι επιτέλους το κράτος; Πού ήταν η Αστυνομία όταν τα τάγματα εφόδου ρίχτηκαν στη Ραφήνα και το Μεσολόγγι; Δεν ήξεραν; Δεν πρόλαβαν; Ή μήπως ήξεραν και έκαναν πως δεν ξέρουν γιατί με εξακόσια ευρώ τον μήνα τι να πρωτοπρολάβεις και, στο κάτω κάτω, ακόμη και στην κουζίνα της δημοκρατίας κάποιος πρέπει να κάνει τη βρώμικη δουλειά, να καθαρίζει τα εδέσματα από τα περιττά εντόσθια; Και ο μεν προοδευτικός λυρισμός να διαρρηγνύει τα ιμάτιά του και να καταγγέλλει ρατσισμούς και λοιπούς πρωτογονισμούς, οι δε σκεπτόμενοι να βλέπουν μπροστά τους το φάντασμα της Βαϊμάρης.

Μόνο που η Ελλάδα δεν είναι Βαϊμάρη, διότι το 2012 δεν είναι 1933, διότι οι άνεργοι δεν βγήκαν από τα χαρακώματα του Δυτικού Μετώπου, αλλά από αυθαίρετους ημιυπαίθριους και κατεστραμμένες σχολικές αίθουσες, διότι η Ελλάδα δεν είναι Γερμανία του Μεσοπολέμου. Οσο χαρισματικός και αν είναι ο κ. Μιχαλολιάκος, που δεν μου φαίνεται πιο χαρισματικός από τον Χίτλερ, δεν πρόκειται κανέναν να πείσει πως τα τάγματά του θα κατακτήσουν τον κόσμο. Αντε να κατακτήσουν την Ομόνοια.

Διότι και στην περίπτωση της Χρυσής Αυγής, όπως και στην περίπτωση των κουκουλοφόρων που αντικαθιστούν το «κράτος» ανά τρίμηνο περίπου, τα δημοκρατικά μας αισθήματα, εν τη αμηχανία τους, αρνούνται να ομολογήσουν το προφανές. Πως η ιδεολογία είναι το πρόσχημα, πως το πραγματικό κίνητρο είναι η αυθαιρεσία τού «έτσι γουστάρω», ο κοινώς λεγόμενος τσαμπουκάς, το άνθος της νεοελληνικής παιδείας. Και τώρα που οι τσέπες άδειασαν και τα αισθήματα ηττήθηκαν, ο τσαμπουκάς, γυμνός και πένης, έχει αναλάβει τη δικαίωσή μας.

Η άσκηση βίας για τη διεκδίκηση και του παραμικρού δικαιώματος είχε νομιμοποιηθεί πολύ πριν νομιμοποιηθεί η Χρυσή Αυγή με την ένταξή της στο Κοινοβούλιο. Και αν τα ποσοστά της ανεβαίνουν στις δημοσκοπήσεις, είναι γιατί παρέχει πρακτικές λύσεις: δείχνει τον έγχρωμο εχθρό αθωώνοντας τον Ελλαδίτη εν ονόματι μιας γνησιότητας που μέχρι προχθές ούτε ο ίδιος δεν την υποψιαζόταν. Και μαζί με τις πρακτικές λύσεις παρέχει και παραμυθία: οι ελληνικές σημαίες και οι Θερμοπύλες, τα στερεότυπα μιας παιδείας που έχει προ πολλού εξορίσει τη σκέψη στο όνομα των Καγέν παρέχουν άσυλο στην άνοια. Δεν ξέρω πόσες ακόμη μάζες μπορούν να παρασύρουν. Είναι όμως βέβαιο πως, όταν η πτωχευμένη χώρα παραδοθεί στο έλεος των οργανωμένων συμμοριών, θα πρωταγωνιστήσουν.

ΤΑ ΝΕΑ