Το μακρύ χέρι - Της Άννας Δαμιανίδη

Ακούω μια φράση κι αναρωτιέμαι αν ακούω καλά: «Θεωρούμε ότι αυτή η οργάνωση, (Χρυσή Αυγή) που η δράση της βρίσκεται έξω από τα όρια της νομιμότητας, δεν είναι μια τυχαία οργάνωση, αλλά είναι το μακρύ χέρι του συστήματος…»

Απόσπασμα από το λόγο του Τσίπρα. Κάτι μου θυμίζει… α, ναι, το είδα προχτές γραμμένο σε κάποιο άρθρο. «Η Χρυσή Αυγή είναι συστημική».

Δεν πρόκειται για ρητορικό σχήμα εν τη ρύμη του λόγου, αλλά για μια ιδέα που κυκλοφορεί και γράφεται, για ένα κλισέ περίπου αυτονόητο.

Τι πάει να πει αυτό; Ποιανού συστήματος είναι μακρύ χέρι η ΧΑ;

Υποθέτω ότι εννοούν το καπιταλιστικό σύστημα. Τι άλλο; Να εννοεί κάποιο άλλο σύστημα; Κάποιο μυστικό σύστημα που λειτουργεί εντός του φανερού συστήματος; Κάποιο σύστημα που δεν το αντιλαμβανόμαστε εμείς οι κοινοί θνητοί, το οποίο κρύβεται ύπουλα στους θεσμούς και τους νόμους κι όταν τα βρίσκει σκούρα βγάζει το μακρύ του χέρι για να σκεπάσει τη γύμνια του;

Θα ήθελα να καταλάβω περισσότερα. Αν το δημοκρατικό πολίτευμα είναι το σύστημα, τότε δεν μπορεί αυτό το ίδιο να έχει μακρύ χέρι μια ναζιστική οργάνωση. Ο ναζισμός ήταν απόλυτος εχθρός της δημοκρατίας, όπως ξέρουμε. Ή μήπως δεν το ξέρουμε; Το πρώτο πράγμα που κατάστρεψε στη Γερμανία ήταν η Βουλή. Στο όνομα της δημοκρατίας τον πολέμησαν και τον νίκησαν το ναζισμό και το φασισμό οι Άγγλοι κι οι υπόλοιποι ευρωπαίοι, με τους Έλληνες μαζί. Ο ναζισμός μισεί τη δημοκρατία, η δημοκρατία είναι εξ ορισμού αντίθετη με τον ναζισμό.

Αλλά μπορεί ο Τσίπρας και οι διάφοροι αρθρογράφοι που μεταχειρίζονται το κλισέ αυτό, να μην εννοούν τη δημοκρατία όταν μιλάνε για σύστημα, να εννοούν απλώς τον καπιταλισμό. Οι ναζί συνεργάζονταν με το κεφάλαιο, απόδειξη η βιομηχανία των όπλων. Όμως οι ναζί είχαν στόχο την επιστροφή στη δουλοκτητική κοινωνία, κι είχαν αρχίσει να εφαρμόζουν το όραμα τους σε κατακτημένες χώρες όπως η Πολωνία και η Ουκρανία. Χρησιμοποιούσαν δούλους, είχαν ξαναδημιουργήσει από την τέφρα του, από τη σκόνη του, από τη νοσταλγία τους, το δουλοκτητικό σύστημα της αρχαιότητας, με βάση τη ρατσιστική ιδεολογία. Το οποίο δεν έχει καμία σχέση με την αστική δημοκρατία, όσο διεφθαρμένη κι αν είναι, όσο ατελής κι αν είναι, όσο ταξική, άνιση, άδικη και υποκριτική κι αν είναι.

Ο ρατσισμός, ο οποίος κάποτε ήταν επίσημη ιδεολογία σε συντάγματα και καθεστώτα, ο οποίος στηριζόταν σε επιστημονικές εργασίες που απασχολούσαν επί αιώνες στρατιές σοφών, έχει εξοβελιστεί από τους νόμους και τα συντάγματα. Οι εκδηλώσεις του απαγορεύονται και σε πολλές νομοθεσίες τιμωρούνται. Μπορεί να είναι υποκριτικό αυτό, γιατί μέσα τους οι άνθρωποι παραμένουν αρκετά ρατσιστές, αλλά είναι μια διεθνής κατάσταση που δεν επιβλήθηκε εύκολα κι αυτόματα. Επί χιλιετίες οι άνθρωποι πολεμούσαν για τις φυλές τους, κι έγινε μεγάλος αγώνας για να ξεπεραστεί αυτή η φάση της ανθρωπότητας. Η Ευρώπη πέρασε έναν φριχτό πόλεμο για να πάρει απόφαση να δηλώσει επίσημα, με τα κράτη, τις κυβερνήσεις της, τις ενώσεις της, τις συνθήκες της, ότι δεν δέχεται το ρατσισμό πουθενά. Ακόμα κι αν δεν τα έχει καταφέρει να τον ξεπεράσει εντελώς, αγωνίζεται πάντως. Η ύπαρξη του ΟΗΕ, κάθε προσπάθεια για συνεννόηση, ειρήνη, συνεργασία, βασίζεται σ’ αυτή την αρχή. Δεν έχει επιβληθεί παντού, πάρα πολλοί άνθρωποι δεν την αναγνωρίζουν μέσα τους, το σύστημα όμως, θες να το πεις καπιταλισμό, θες να το πεις αστικό και ταξικό, όπως και να το πεις, το Σύστημα δεν έχει καμία σχέση με την δηλωμένη, γραμμένη, επισημότατη ναζιστική άποψη περί ανώτερης φυλής, με το στόχο για δουλοκτητικές κοινωνίες που θα στηρίζουν τις στρατιωτικού τύπου ζωές των ανώτερων.

Το Σύστημα αυτό στο οποίο ζούμε είναι προϊόν πολέμων και επαναστάσεων, διεργασιών προόδου με μεγάλο κόστος, αποφάσεων με μεγάλο βάρος. Κάποτε το σύστημα είχε ευγενείς και δουλοπαροίκους, είχε τάξεις ανώτερες και κατώτερες, είχε ανισότητες θεσμοθετημένες. Χύθηκε πολύ αίμα, δούλεψαν πολλοί φιλόσοφοι για να αλλάξουν και να είναι βασισμένοι στην ισότητα οι θεσμοί του. Δεν τους έκανε δώρο κανένας θεούλης γραμμένους σε πλάκες. Και κάθε στιγμή υπάρχει δουλειά για φιλοσόφους, νομικούς, δημοσιογράφους και πολιτικούς που θέλουν να εντοπίζουν ανισότητες και να προσπαθούν να πετύχουν μεγαλύτερη ισότητα.

Εν ολίγοις, δεν γίνεται να λέτε τέτοια πράγματα, κύριε Τσίπρα και κύριοι όλοι εσείς αρθρογράφοι που τα λέτε σαν αυτονόητα και θεωρώντας τα μεγάλη εξυπνάδα. Το παρόν σύστημα και ο ναζισμός είναι παλιοί εχθροί. Κι όταν μιλάτε για νομιμότητα και τα όρια της, τι εννοείτε δηλαδή; Αυτή η ίδια νομιμότητα δεν είναι το σύστημα; Οι αντιφάσεις, οι σοφιστείες και τα λογικά άλματα είναι το μακρύ χέρι του Καραγκιόζη –πολιτικού που ψαρεύει στα θολά νερά.

Protagon.gr