Το Μεταναστευτικό ως Εργαλείο του Συστήματος - Του Αντώνη Αντωνιάδη*

Το μεταναστευτικό ζήτημα είναι ένα πρόβλημα που η πραγματική του ρίζα είναι ταξική. Η καθεστηκυία τάξη, το σύστημα δηλαδή, μέσω των ΜΜΕ προβάλλει και παρουσιάζει μόνο μια συγκεκριμένη πλευρά του προβλήματος, τη ρατσιστική/ανθρωπιστική, με σκοπό να αποπροσανατολίζει συνεχώς τον λαό από το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα, το οποίο είναι εις βάρος του. Με την ανάδειξη των ρατσιστικών ενεργειών εξαθλιωμένων πολιτών, αλλά και των φανατισμένων ανδρείκελων που το σύστημα χρησιμοποιεί για την επίτευξη των στόχων του, ο λαός έχει χωριστεί σε δυο παρατάξεις, τους ξενόφοβους και τους ξενόφιλους.

Κανονικά το μεγαλύτερο ποσοστό των μελών αυτών των δυο παρατάξεων δεν ανήκει ιδεολογικά σε κάποιο συγκεκριμένο πολιτικό κόμμα, ωστόσο το ίδιο το σύστημα πρόλαβε να τους χαρακτηρίσει και να τους ταξινομήσει σε δεξιούς και αριστερούς, σε μια γενικευμένη κατάταξη όπου δεξιοί νοούνται οι συντηρητικοί και οι υπερπατριώτες, ενώ αριστεροί οι προοδευτικοί και διεθνιστές. Αν και στην ουσία οι ρατσιστές βρίσκονται σ’ όλους τους πολιτικούς χώρους.

Έτσι τα τελευταία χρόνια το μεταναστευτικό έχει γίνει ένα πρόβλημα που διευθετείται σε άσκοπες και αδιέξοδες τηλεοπτικές συζητήσεις περί κοινωνικής-ανθρωπιστικής ευαισθησίας εναντίον του πατριωτισμού-εθνικισμού. Η άνοδος του εθνικιστικού κόμματος της Χρυσής Αυγής προκλήθηκε απ’ αυτή την τόσο επιφανειακή και αποπροσανατολιστική αντιμετώπιση του προβλήματος και ο λαός έχει πια χωριστεί πράγματι σε ρατσιστές και μη. Ένας διαχωρισμός που κάποια στιγμή θα δημιουργήσει προβλήματα τόσο μεταξύ των Ελλήνων, όσο και μεταξύ Ελλήνων και μεταναστών με τραγικές συνέπειες. Ωστόσο το ζήτημα δεν είναι αυτή η σχεδιασμένη αντιπαλότητα, αλλά το πραγματικό πρόβλημα που προκαλεί το μεταναστευτικό.

Το μεταναστευτικό είναι ένα κοινωνικό πρόβλημα που υπήρχε στην ιστορία της ανθρωπότητας από αρχαιοτάτων χρόνων, σήμερα όμως έχει γίνει εργαλείο και όπλο του συστήματος για την επιβολή μέτρων και τη διαχείριση των πολιτών του κάθε κράτους. Συγκεκριμένα στην Ελλάδα οι μετανάστες χρησιμοποιήθηκαν για να διαβάλλουν τη συνοχή της εργατικής τάξης. Οι δυο εικονικοί αντίπαλοι του συστήματος, δεξιοί και αριστεροί, το χειρίστηκαν έτσι ώστε να χειραγωγήσουν τους πολίτες και να τους υποδουλώσουν στις εξουσιαστικές τους ορέξεις.

Τι συνέβη πραγματικά; Με απλά ελληνικά η Δεξιά, με την έννοια της πλουτοκρατίας, επέτρεψε την ανεξέλεγκτη είσοδο των μεταναστών με σκοπό να πλήξει όχι μόνο τους μισθούς της εργατικής τάξης, αλλά και όλο εργασιακό καθεστώς, από το ωράριο μέχρι το ασφαλιστικό. Από την εποχή των πρώτων μεταναστών άρχισε η ασυδοσία ως προς τα μεροκάματα, τα ωράρια και τα προβλήματα στο ασφαλιστικό. Πέρα από τις πρώτες υποτονικές αντιδράσεις της Αριστεράς, της δήθεν προστάτιδας της εργατικής τάξης, η οποία είδε ολοκάθαρα το καίριο χτύπημα στους κατεξοχήν ψηφοφόρους της, αναγνωρίζοντας τα οφέλη της πρακτικής, περισσότεροι δυσαρεστημένοι πολίτες άρα περισσότερες πιθανότητες για να καταλάβει την εξουσία στο μέλλον, έστρεψε την προσοχή του λαού προς την οπτική του ρατσισμού και του εθνικισμού. Ξαφνικά οι Έλληνες από αποδεδειγμένα φιλόξενος και ανοιχτόκαρδος ως προς τους ξένους λαός, με ελάχιστες, σχεδόν μηδαμινές, ρατσιστικές τάσεις, βρέθηκαν δακτυλοδεικτούμενοι ξενόφοβοι και μισαλλόδοξοι.

Όλοι μας γνωρίσαμε τη ροή των γεγονότων και δεν χρειάζεται να ειπωθούν λεπτομέρειες. Φτάσαμε στο σήμερα όπου κάποιοι έχουν περιβάλλει εαυτούς με τον χαρακτηρισμό του ανθρωπιστή και του αλτρουιστή, ενώ οι υπόλοιποι άσχετα με την πραγματικότητα χαρακτηρίζονται ρατσιστές, κτήνη, εθνικιστές, ανθρωποφάγοι. Και οι δυο ομάδες προσχώρησαν ιδεολογικά σε κόμματα και πολιτικές παρατάξεις που στην ουσία όμως δεν τους αντιπροσωπεύουν, ενώ ταυτόχρονα μαλώνοντας και οι δυο για το δένδρο, δεν είδαν ούτε κατάλαβαν πώς καταστράφηκε το δάσος.

Και το δάσος, οι βάσεις των εργασιακών συνθηκών καταστράφηκαν εντελώς, όχι επειδή φταίνε πραγματικά οι μετανάστες, αλλά γιατί το σύστημα τους χρησιμοποίησε για να διαλύσει κάθε κανόνα και δικαίωμα των εργατών, όλα εκείνα που αποκτήθηκαν τις προηγούμενες δεκαετίες με αιματηρούς αγώνες. Μια μέθοδος που απ’ όσο γνωρίζω χρησιμοποιήθηκε σε τέτοιο βαθμό μόνο στην Ελλάδα και στις ΗΠΑ. Στις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες το μεταναστευτικό ζήτημα αντιμετωπιζόταν και αντιμετωπίζεται με ομαλούς δημοκρατικούς τρόπους.

Για το σύστημα των εξουσιαστών οι μετανάστες σημαίνουν φτηνά εργατικά χέρια, αφού τους δίνουν λιγότερα χρήματα απ’ αυτά που ορίζει ο νόμος. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα τη μείωση των ημερομισθίων και για τους νόμιμους πολίτες. Μετανάστες για το σύστημα σημαίνει περισσότερες εργασιακές ώρες χωρίς την ανάλογη νόμιμη ανταμοιβή, κατά συνέπεια και οι νόμιμοι πολίτες χάνουν αυτό τους το δικαίωμα. Επίσης μετανάστες για τους πλουτοκράτες σημαίνει μηδενική ασφαλιστική εισφορά προς το κράτος, κάτι που προκαλεί πρόβλημα στους νόμιμους πολίτες αφού τα ταμεία τους δεν έχουν τα ανάλογα ποσά τόσο για ιατροφαρμακευτική περίθαλψη όσο και για τις συντάξεις.

Τι θα γίνει από εδώ και πέρα; Θα εξακολουθούμε να αντιμαχόμαστε σε επίπεδο συναισθημάτων ή θα απαιτήσουμε εφαρμογή των νόμων; Θα συνεχίσουμε να παριστάνουμε τα ανδρείκελα των εικονικών πολιτικών αντιπάλων του συστήματος, χάνοντας εντελώς κάθε εργασιακό μας δικαίωμα ή θα απαιτήσουμε την ορθή λύση του μεταναστευτικού;

Κανονικά και σύμφωνα με τα δημογραφικά στοιχεία η Ελλάδα λόγω υπογεννητικότητας είχε και έχει ανάγκη τους νόμιμους μετανάστες, διότι ήδη από τη δεκαετία του ’80 η στατιστική υπηρεσία είχε προβλέψει το πρόβλημα του ασφαλιστικού, λόγω του μειωμένου εργατικού δυναμικού. Δηλαδή πέρα από τις καταχρήσεις και τις ασυδοσίες των υπευθύνων στα Ταμεία, ο κίνδυνος κατάρρευσης ήταν υπαρκτός από παλιά. Ωστόσο το παιχνίδι που παίχτηκε στην πλάτη των εργατών, μεταναστών και ιθαγενών, επιδείνωσε το πρόβλημα.

Αυτό που χρειάζεται λοιπόν είναι να σταματήσουμε να είμαστε μαριονέτες του συστήματος, να έρθουμε σε συνεννόηση με τους δήθεν πολιτικούς μας αντιπάλους, μιας κι εκείνοι σε όποια παράταξη κι αν ανήκουν είναι το ίδιο θύματα όπως εμείς και τέλος, να απαιτήσουμε τη λογική λύση του ζητήματος, χωρίς τους στρατευμένους συναισθηματισμούς που συνεχώς μας οδηγούν στον διχασμό και την εκμετάλλευση.

* Ο κ. Αντώνης Αντωνιάδης είναι συγγραφέας