Το φαινόμενο της «Χρυσής Αυγής» - Του Λευτέρη Τσίλογλου

Το τελευταίο χρονικό διάστημα παρατηρείται μια δικαιολογημένη ανησυχία της Ελληνικής κοινωνίας με την έξαρση της δύναμης της Χρυσής Αυγής και τη σοβαρή απήχησή της στο εκλογικό σώμα. Η διαδικασία των βουλευτικών εκλογών έβαλε τη Χρυσή Αυγή θριαμβευτικά στο Ελληνικό κοινοβούλιο κι έδειξε το επίπεδο αντοχής των θεσμών της κοινωνίας μας. Η δημοκρατία είναι δύσκολο πολίτευμα κι απαιτεί ανοχή και μεγαλοσύνη. Το αποτέλεσμα των εκλογών δεν μπορεί ν’ αγνοηθεί επειδή δε μας αρέσει. Υπάρχουν κανόνες και πρέπει να γίνονται σεβαστοί.

Το κύριο χαρακτηριστικό των αντιδράσεων είναι οι πάσης φύσεως κατάρες κι εξορ-κισμοί, οι προτροπές παραγόντων για απαγορευτικά μέτρα, οι εύκολες άρσεις των ασυλιών των βουλευτών της για οποιαδήποτε, έστω κι αμελητέα αφορμή, από ένα κοινοβουλευτικό σώμα με βεβαρημένο παρελθόν με απορρίψεις στις αιτήσεις άρσης της βουλευτικής ασυλίας σε τρανταχτές παραβιάσεις του αστικού και ποινικού ακόμα δικαίου. Ας γίνω προφήτης του εγγύς μέλλοντος. Το επόμενο βήμα, αν δεν αλλάξουμε νοοτροπία, θα είναι τα άλογα χτυπήματα κι οι τυφλές ανταποδόσεις τους. Δηλαδή ένα νέο είδος βεντέτας με απρόβλεπτες συνέπειες...

Έχω διαφορετική αντίληψη για το θέμα και ίσως αξίζει τον κόπο κάποιος εξ ημών να παίξει το ρόλο του διαβόλου Όταν θέλεις να ερμηνεύσεις ένα κοινωνικό φαινόμε-νο, πέραν των άλλων χρήσιμων μεθόδων που έχει το ανθρώπινο οπλοστάσιο, είναι και η καταφυγή στο παρελθόν, η επίκληση ιστορικών αναλόγων περιστατικών και πώς στις περιπτώσεις αυτές λύθηκαν ή δεν λύθηκαν τα αντίστοιχα φαινόμενα.

Βασική κι αμετάθετη θέση μου είναι πως οι πάσης φύσεως απαγορεύσεις αντί να πε-ριορίζουν τα φαινόμενα, πολλές φορές γίνονται, έστω αθέλητα, το λίπασμα για τη γιγάντωση τους. Να ένα από τα αίτια της τερατογένεσης που επήλθε. Η μόνη αντιμε-τώπιση που μέχρι τώρα είχε η Χρυσή Αυγή ήταν η αυξημένη διασπορά του φόβου, η εμφάνιση πανικού για την ύπαρξή της. Αυτά καλλιεργήθηκαν κυρίως από αντίπαλες εξωκοινοβουλευτικές πολιτικές δυνάμεις ίδιας ή ανάλογης δογματικής λογικής με τους χρυσαυγίτες, που αυτοπροσδιορίζονται στο αντίθετο αριστερό άκρο.

Θα μου επιτρέψετε την επίκληση ενός πρόσφατου αντίστοιχου παραδείγματος, που αρκετούς θα ξενίσει, αλλά τι να κάνω. Έτσι σκέφτομαι κι αυτό γράφω.. Θυμηθείτε -με την αναπόφευκτη ανατριχίλα - το κυνηγητό που υπέστη πριν μισό και περισσότερο αιώνα η ηττημένη αριστερή παράταξη από τους δεξιούς νικητές. Εκτελεστικά αποσπάσματα με συνοπτικές παρωδίες δικών σε στρατοδικεία, πειθαρχικά στρατόπεδα συγκέντρωσης με αφάνταστης έντασης βασανιστήρια, εξορίες σε ερημονήσια, αυστηροί περιορισμοί στις μετακινήσεις, απαγορεύσεις άσκησης μιας σειρά επαγγελματικών ασχολιών, πλήρης φραγμός στις πάσης φύσεως κρατικές υπηρεσίες κτλ, κτλ.

Το ερώτημα έρχεται από μόνο του: Τι πέτυχαν όλες αυτές οι διώξεις τελικώς; Η Αριστερά στην πορεία ξαναβρήκε το βηματισμό της, ξαναέγινε - τουλάχιστον στο ιδεολογικό πεδίο – για κάποια χρόνια κυρίαρχη δύναμη και μόνο εξαιτίας των δικών της αδυναμιών αποκαθηλώθηκε. Αυτό συνέβη  όταν αποκαλύφθηκε η αδυναμία της ηγεσίας της να ερμηνεύσει τις πολιτικές εξελίξεις κι αργότερα, όταν φάνηκε ανάγλυφα το έλλειμμα του αναγκαίου ρεαλισμού και της ικανότητας να αναλάβει την διακυβέρνηση της χώρας. Παρέμεινε κυρίαρχη στους συνδικαλιστικούς και τους κρατικούς μηχανισμούς. Όχι όμως ως προωθητική δύναμη ανάπτυξης, αλλά τώρα ως μοχλός ανάσχεσης της οποιασδήποτε αναγκαίας αλλαγής. Σε τόσο σύντομο χρόνο μετασχη-ματίστηκε από δύναμη αλλαγής σε δύναμη συντήρησης.

Το κάθε κοινωνικό φαινόμενο πρέπει να κάνει τον κύκλο του. Τώρα είναι η σειρά της Χρυσής Αυγής. Ο ιδεολογικός της εξοπλισμός, η ποιότητα των ανθρώπων που απαρ-τίζουν την ηγεσία της, η πολιτική της στα θέματα της επικαιρότητας είναι ασφαλές δείγμα ότι υπό φυσιολογικές συνθήκες ο κύκλος της θα κλείσει σύντομα ενώ η απο-καθήλωση του νέου φαινομένου θα είναι εκκωφαντική.

Λογικά κάποιος θα φέρει την ένσταση του: Καλά τι προτείνεις; Να τους αφήσουμε να αλωνίζουν ελεύθερα. Όχι βεβαίως. Οι πράξεις τους θα ελέγχονται από την άποψη της νομιμότητας και στις παραβάσεις θα εφαρμόζεται με αυστηρότητα ο νόμος. Όχι όμως με την καλλιέργεια του πανικού και τη διασπορά ενός παράλογου φόβου. Αυτό το λέω ιδιαίτερα σ’ εκείνους τους συμπολίτες μας που - ας με συγχωρήσουν - τους προ-σάπτω την κατηγορία της «μονόφθαλμης ευαισθησίας». Είναι άνθρωποι που θα χύ-σουν ειλικρινά δάκρια για κάθε δοκιμαζόμενο όπου Γης, που αγωνίζονται «ψυχή τε σώματι» για τα δικαιώματα των εργαζομένων, που αφιερώνουν σημαντικό χρόνο της ζωής τους σ’ αυτά, αλλά αυτοί οι ίδιοι θα παραμείνουν σιωπηλοί, έως αδιάφοροι, αν το συμβάν αφορά τον «ταξικό τους αντίπαλο». Ίσως ένιοι εξ αυτών να ανακράξουν και το «καλά να πάθει». Η παρασιώπηση του συμβάντος σχεδόν πάντα επιβεβαιώνε-ται.

Θέλετε παραδείγματα; Τόσα και τόσα λόγια για το «σαδισμό του αστυνομικού οργάνου που χτυπούσε με το γκλόπ ανάποδα», αλλά καμία υπενθύμιση για το όργανο που έμεινε φυτό από τη δράση των «καλών αγωνιστών». Ένα έχω εδώ να πω. Πολλοί –ευτυχώς - δεν πρόλαβαν να ζήσουν τον πραγματικό αυταρχισμό της Αστυνομίας, αλλά το παράξενο είναι πως κι αρκετοί που τον έζησαν κάνουν ότι δεν τον θυμούνται. Η σημερινή αστυνομία δεν είναι πλέον η ίδια με την Αστυνομία του παρελθόντος. Όποιος ισχυρίζεται το αντίθετο εθελοτυφλεί. Σε καμιά περίπτωση δε θα ήθελα ένας δικός μου άνθρωπος να βρεθεί στην αφόρητη θέση ενός απλού αστυνομικού. Για τις συνθήκες που ασκεί το επάγγελμά του και τη γενική απαξίωση που του επιφυλάσσουν κόμματα και μαζικά μέσα ενημέρωσης μου μένει η απορία για την υπομονή του. Ίσως δεν έχει την πολυτέλεια της αλλαγής. Δεν αναφέρομαι στην αμοιβή της εργασίας τους γιατί αυτό είναι άλλου παπά ευαγγέλιο.

Έχετε παρατηρήσει το φαινόμενο. Πάντα η αστυνομία φταίει. Φταίει γιατί επεμβαίνει, φταίει γιατί δεν επεμβαίνει, γιατί έτσι, γιατί αλλιώς. Καλά αναρωτιέμαι. Τι προτείνουν; Να τη διαλύσουμε; Ακούμε το αυθαίρετο: Είναι με τη Χρυσή Αυγή! Το μόνο αληθές είναι ότι κάνουμε τα πάντα να τους σπρώξουμε προς τα εκεί! Προφανώς ένα ποσοστό τους είναι ή απλώς ψήφισαν τη Χρυσή Αυγή. Στους άλλους χώρους δεν υπάρχουν τα αντίστοιχα ποσοστά; Η δική μου άποψη; Είναι απλοί εργαζόμενοι κι έτσι πρέπει ν’ αντιμετωπίζονται.

Πού είναι το ενδιαφέρον για τις αφόρητες και πολυδάπανες καταστροφές που γίνονται σε κάθε διαδήλωση. Πιστεύουν αλήθεια ότι η απλή καταδίκη των φαινομένων τους αποκαθάρει από ευθύνες και τους αθωώνει; Πού είναι η αναφορά στα θύματα της Μαρφίν; Πώς αντιδρούν στις βόμβες των «ανεύθυνων νεαρών», πως αντιδρούν στα αυθαίρετα σφραγίσματα σχολείων και τις αδιάκοπες ζημιές που κρύβονται κάτω από το χαλί; Αυτό είναι το φαινόμενο που αποκαλώ «μονόφθαλμη ευαισθησία»

Οι αιτίες για την εμφάνιση της Χρυσής Αυγής είναι σίγουρα ποικίλες. Κυρίως πρέπει ν’ αναζητηθούν στην απαξίωση της πολιτικής και των πολιτικών που κυβέρνησαν τη χώρα τα τελευταία χρόνια, την έλλειψη οποιασδήποτε τιμωρίας στους καταχραστές του δημόσιου χρήματος , αλλά και την απόλυτη σιωπή όλων των ιθυνόντων, όλων των παρατάξεων που δεν έκρουσαν εγκαίρως τον κώδωνα του κινδύνου στην οξύτατη οικονομική κρίση που ερχόταν. Βεβαίως με μια δίκαιη διαβάθμιση των ευθυνών. Ένα πρέπει να λάβουμε εν τέλει υπόψη. Μια τέτοιου είδους κρίση οδηγεί εύκολα μερίδα του λαού στην αναζήτηση αντικοινοβουλευτικής φύσεως λύσης.