Το μεγαλείο της αχαριστίας σε καιρούς αναγκαίας ομόνοιας! - Της Μαρίας Παπαδοπούλου

Σήμερα διανύουμε δύσκολες καταστάσεις που μας ωθούν  στο ακραίο μεν αλλά ισχύον  <<ο θάνατός σου η ζωή μου>>.  Κάποτε αυτή η μακάβρια ρήση ήταν αντικείμενο μαύρου χιούμορ ενώ στις μέρες μας εκούσιος- ακούσιος τρόπος ζωής. Η οικονομική δυσκολία, η ανεργία, οι δυσβάσταχτοι φόροι είναι αιτίες όπου άσχημα  ανθρώπινα γνωρίσματα κάνουν την εμφάνισή τους σε ηγετικό ρόλο.

Μεταξύ αυτών η αχαριστία  κυριαρχεί, καταρρίπτει την αρωγή και την φιλευσπλαχνία προς τον διπλανό  μας. Μεταλλάσσει την αγάπη σε εκμετάλλευση . Αυτό συμβαίνει πια σε κάθε πτυχή της ζωής μας. Επαγγελματικά είναι ίσως κατανοητό. Ασύλληπτο  είναι όμως σε διαπροσωπικό επίπεδο. Εκεί λαβώνει άσχημα κάθε τι ανθρώπινο που απέμεινε από την λαίλαπα που σαρώνει την ζωή μας. Είναι το τελευταίο προπύργιο το οποίο πρέπει να κρατήσουμε όρθιο να μην αλλοιωθούμε σαν έθνος και σαν οντότητες.  Ευτυχώς  ακόμη συλλογικά  ή  ατομικά  παράσχουμε βοήθεια με όποιον  τρόπο σε αδύναμους  συνανθρώπους μας πάντα με αλτρουισμό και άδολα. Τους στηρίζουμε  ώστε  να είναι αξιοπρεπής η ζωή τους, όσο  είναι αυτό εφικτό, νοιώθοντας  όμορφα γιατί και κάποιοι άλλοι άνθρωποι δύνανται  να ζήσουν έστω και μερικώς αξιοπρεπώς. Εδώ τελείωσε ας πούμε η  ηθελημένη και όχι επιβαλλόμενη βοήθεια   και ίσως ένα ευχαριστώ  να είναι η <<ανταμοιβή μας>> ή όχι.

ΌΜΩΣ από το σημείο αυτό αρχίζει να αρχηγεύει η αχαριστία. Χαρακτηριστικά της κάνουν την εμφάνισή τους αρχικά διατμηματικά  και όσο περνάει ο καιρός η λήθη ενθρονίζεται μέσα στην ψυχή του ευεργετηθέντος. Ακολουθεί η αδιαφορία, η τυπικότητα και το ευχαριστώ της καρδιάς γίνεται  πια μια τυπική καλημέρα ή μια υποχρεωτική καληνύχτα ή ανυπαρξία... η άποψή μου.?...ότι πιο ανίερο και εγκληματικό !!! Γιατί η εικόνα ανθρώπων  αβοήθητων που ψάχνουν  τα σκουπίδια σε κάθε γειτονιά  προς εύρεση τροφής και ενδυμασίας  είναι  πια καθημερινή . Η  όποιας μορφής αρωγή  παρέχει  ο καθένας μας είναι ψυχής, καρδιάς, στέρησης, πόνου και αγάπης και η αχαριστία είναι θάνατος σε  μια ειρηνική  κατοχική εποχή, όπου η συναδέλφωση και η μοιρασιά της κουραμάνας μας κάνει  όλους μια ΕΛΛΗΝΙΚΗ  φαμίλια.

Υπάρχουν όμως άτομα που εκμεταλλεύονται και δωρίζουν  αχαριστία  σε κάθε λογής υποστήριξης  προς αυτούς :  ηθικής, φιλοξενίας, τροφής ακόμη και  του πενιχρού  βαλαντίου του άλλου. Είναι έγκλημα!!!   Είναι ανθρωπάκια,  υποχθόνια άτομα, τα οποία σε μέρες ευημερίας δεν ήταν <<ορατά>> , ενώ τώρα στην εθνική μας γύμνια φάνηκαν . ΕΙΝΑΙ  ανάξιοι να τους δώσει η ζωή νόημα και αξία γιατί αυτοί  δεν μπορούν να την θερίσουν και να δωρίσουν τα κόπια τους σε άλλους αδύναμους ανθρώπους αλλά και στον ίδιο τους τον εαυτό. Είναι τα παράσιτα, οι αχάριστοι, οι ιοί που μόλυναν την κοινωνία μας και τώρα κρύβονται οι κηφήνες  πίσω από την εθνική μας ανημποριά.  Όταν όμως ορθοποδήσουν με την δική μας οποιαδήποτε βοήθεια  απομακρύνονται σερνόμενοι μην γίνουν αντιληπτοί  γυρεύοντας άλλους ελεήμονες , σε ότι στοχεύουν. Μακρυά από αυτά τα μικρόβια μη κολλήσουν πάνω μας γιατί και τα φάρμακα είναι λίγα και πολύτιμα

Ο λαός μας θυμοσοφικά λέει <<την υγειά μας να ΄χουμε>> γι΄ αντοχές και  αντιστάσεις  γενικά αλλά και  στα  ευεργετηθέντα παράσιτα που κυκλοφορούν  γύρω μας. Στον επαγγελματικό χώρο η μπαμπεσιά τους είναι προβλέψιμη, αφού πάντα η εργασία ήταν ένας θολός επίπονος αγώνας σκακιού. Εδώ η αχαριστία υπήρχε και  θα ζει με οποιαδήποτε αντιβίωση γατί τίθεται θέμα επιβίωσης και ανταγωνιστικότητας.

Στον διαπροσωπικό, κοινωνικό, φιλικό, συγγενικό χώρο όμως ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ... Εκεί πληγώνονται ψυχές, ματώνουν καρδιές και αλλάζουν στάσεις ζωής. Δημιουργούνται θύματα , με θύτη την άρχουσα αχαριστία και μάλιστα σε εποχές όπου ο ένας έχει την ανάγκη του άλλου  και διακυβεύεται το μέλλον μας σαν λαός και σαν άνθρωποι.

Αν δεν σέβεσαι τη ζωή αυτή  εκδικείται . Μπορεί να σ΄ αφήσει πάντα δούλο, αν και έχεις τα προσόντα  του άρχοντα ή να σ΄ αναδείξει σε άρχοντα κι ας μην κατέχεις πολλά. Έχεις  όμως το άτυπο διδακτορικό της ζωής: τον σεβασμό, το ευχαριστώ και την αγάπη για τους  γύρω σου. Το διδακτορικό σoυ όμως  γράφει: .δεν είναι αχάριστος και  προάγεσαι σε άρχοντα. Ενώ το διδακτορικό του παράσιτου  μπορεί να είναι τυπικό  και με τίτλους , όμως της ζωής γράφει : αχάριστος και η  διαφεντεύουσα  μοίρα, ζωή, σύμπαν η θεός προστάζουν: ο αχάριστος διορίζεται δούλος του ανθρώπου άρχοντα.

Λέμε <<ουδείς αχάριστος του ευεργετηθέντος ή όλα εδώ πληρώνονται>>. Σοφία λαού και  διάταξή σύμπαντος με δικαιοσύνη θεού  γίνεται σύμπραξη κοσμογονική και αέναη.

Όμως μην << κάνουμε πάντα το καλό και να το ρίχνουμε στο γιαλό>>, γατί ο αχάριστος θα επιζεί μέσα από μας θέτοντας τους εαυτούς μας σε ψυχολογικά δύσβατα μονοπάτια του: γιατί?.   Η δυσκολότερη συνέπεια είναι ότι αυτό συμβαίνει σε μία δύσκολη φάση της ζωής μας πολιτικά και  προσωπικά και δεν υπάρχει η πολυτέλεια της αναζήτησης  παρά η λύση επιβίωσης και εθνικής ομόνοιας.

Το <<γνώθι σ΄συτόν>>  του Σωκράτη ας έχει εδώ την εφαρμογή του.  Βάκιλοι όπως η αχαριστία σκοτώνουν την ψυχή πρώτα και  μετά το σώμα. Αυτό όμως γιατρεύεται, η ψυχή  ίσως και ποτέ!!!

Μαρία Παπαδοπούλου