Εστία γνώσης, εστία μόλυνσης - Της Μαρίας Κατσουνάκη
Δεν ξέρει κανείς τι άλλο να πει και τι περισσότερο να γράψει. Το γεγονός ότι το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης έχει μετατραπεί από «εστία γνώσης σε εστία μόλυνσης», όπως σημειώνει φοιτήτρια της Νομικής σε προχθεσινή επιστολή της που κυκλοφόρησε ευρέως στο Διαδίκτυο, θα έπρεπε να έχει κινητοποιήσει κοινωνία και αρμόδιες αρχές. Πάνω από ενάμιση μήνα (κοντεύουν δύο) οι εργολαβικοί υπάλληλοι (καθαριστές, φύλακες, κηπουροί, διοικητικό προσωπικό) απεργούν και ταυτόχρονα έχουν κάνει κατάληψη στο κτίριο της διοίκησης του ΑΠΘ. Οι εργαζόμενοι δεν έχουν πληρωθεί τον Σεπτέμβριο, ορισμένοι και τον Αύγουστο. Το πανεπιστήμιο δεν έχει άλλα χρήματα για να τους καλύψει μέχρι το τέλος του χρόνου. Αδιέξοδο.
Παράλληλα με την επιστολή αναρτήθηκε και ένα βίντεο στο youtube: η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στο μέσα και στο έξω έχει καταργηθεί. Απέραντη χωματερή. Χιλιόμετρα σκουπιδότοπου. Σε διαδρόμους, σκάλες, αίθουσες διδασκαλίας, νεροχύτες, παντού. Και ποντίκια. Δύο εθεάθησαν, κατ’ αρχήν. Αναμενόμενο. Οπως σημειώνει και η φοιτήτρια: «Ερχονται να ζήσουν εκεί όπου υπάρχει τροφή». Καθηγητές του ΑΠΘ αρθρογραφούν σχολιάζοντας, με θυμό και με θλίψη, την κατάσταση. Κάποιοι μιλούν «για πολιτικά παιχνίδα της πανεπιστημιακής διοίκησης» (όπως ο Π. Μαρτινίδης, στην «Κ»), κάποιοι άλλοι «για πολιτισμική κατάρρευση» (όπως ο Ορ. Καλογήρου στη «Μακεδονία»). Οπως και να ’χει, ένα πανεπιστήμιο ξέχειλος σκουπιδοντενεκές σημαίνει πολλά. Για τη χώρα που το παράγει, την κοινωνία που το ανέχεται, την ακαδημαϊκή κοινότητα που το συντηρεί ενάμιση μήνα τώρα, τους φοιτητές του που κλείνουν τα μάτια και τη μύτη και το διασχίζουν, ενισχύοντας καθημερινά την αποκαρδιωτική εικόνα με επιπλέον απόβλητα.
Δηλαδή; Θα μπορούσαν τα σκουπίδια να πάρουν το σχήμα του πανεπιστημίου και το μόνο που θα εντεινόταν θα ήταν οι οργισμένες διαμαρτυρίες; Δεν θα όφειλε και η κοινότητα του ΑΠΘ να πάρει τα μέτρα της; Να αυτοοργανωθεί, να χωριστεί σε ομάδες που θα προσφέρουν εθελοντική εργασία, να δραστηριοποιηθεί και, το στοιχειώδες, να σταματήσουν όσοι χρησιμοποιούν το κτίριο να προσθέτουν καθημερινά και άλλα απορρίμματα;
Η φθινοπωρινή περιπέτεια του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου όσο περαστική και αν αποδειχθεί δεν χάνει τον συμβολισμό της. Δηλώνει περισσότερα από μια δυσλειτουργία ή οικονομική κατάρρευση. Δηλώνει σχέσεις, διαθέσεις, προθέσεις, όπως εκφράζονται σε (και για) έναν κορυφαίο χώρο γνώσης και εκπαίδευσης. Πολύ πριν γεμίσει σκουπίδια, άδειασε από νόημα. Πολύ πριν εμφανιστούν ποντίκια είχαν εξαφανιστεί οι ευθύνες. Πολύ πριν καταστραφεί η εικόνα είχε χαθεί το περιεχόμενο.
Δείτε καρέ-καρέ τη σφαγή στο Κοντομαρί Χανίων από τους Γερμανούς - Η ιστορία του Franz Peter Weixler
- Δημοφιλέστερα
.jpg&size=summary_medium)
