16/11/ 2012 – Εκδήλωση για το Πολυτεχνείο στο Σχολείο Δεύτερης Ευκαιρίας των Φυλακών Κορυδαλλού

Της Ελένης Λιντζαροπούλου

Το πάθος για τη Λευτεριά είναι μεγαλύτερο απ’ όλα τα κελιά…

Ένας «πανηγυρικός», ένα ντοκουμέντο για τις δικτατορίες ανά τον κόσμο, ένα χρονικό των τριών ημερών της εξέγερσης του ’73, ένα μικρό δρώμενο, η ανταλλαγή απόψεων ανάμεσα στους μαθητές του σχολείου και τα μέλη του ΚΕΘΕΑ που παρακολουθούσαν την γιορτή … όλα κι όλα 45 λεπτά. Στάθηκαν όμως ικανά να κορυφώσουν την συγκίνηση μέσα στην ακινησία του εγκλεισμού και να γεννήσουν δεκάδες ερωτήματα και προβληματισμούς αλλά και να τροφοδοτήσουν την ελπίδα.

Η θέση της δημοτικής αρχής, πάγια: «Εμείς θέλουμε να φύγουν οριστικά οι φυλακές από τον Κορυδαλλό. Θέλουμε να φύγουν οι τοίχοι. Άλλο οι τοίχοι και άλλο οι άνθρωποι. Γι αυτούς κάνουμε όλα όσα μπορούμε.»

Πώς όμως αισθάνεται κανείς μιλώντας για «ΨΩΜΙ – ΠΑΙΔΕΙΑ – ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ», σήμερα,  σε μια φυλακή;

Πώς βιώνει ένας κρατούμενος το μήνυμα του Πολυτεχνείου;

Εγκλεισμός, φασισμός, ρατσισμός, σωφρονισμός… Είναι λέξεις που συνδέονται μεταξύ τους;

Η εκδήλωση ξεκίνησε με την ομιλία του Διευθυντή του σχολείου Γιώργου Ζουγανέλη. Δεν ήταν λόγος «πανηγυρικός», αλλά λόγος ουσιαστικού προβληματισμού. Πυρήνας της σκέψης ο σεβασμός στην αξία και την αξιοπρέπεια του ανθρώπου. Συνδέοντας το τότε με το σήμερα, τις αγωνίες του καθενός μας, όπου και αν βιώνει την καθημερινότητά του, με τα αιτήματα του Πολυτεχνείου, επισήμανε, ότι η μνήμη δεν πρέπει να εξαντλείται στην ονοματοδοσία των οδών, αλλά αυτά τα ονόματα των «Ηρώων Πολυτεχνείου», του «Γρηγορίου Λαμπράκη» και τόσα άλλα που γέννησε η ιστορία του λαού μας, να γίνονται οδοσημάνσεις στην προσωπική μας πορεία.

Οι βιαιότητες, τα βασανιστήρια, η στέρηση της Ελευθερίας, ο φόβος, ήταν οι πρωταγωνιστές του ντοκουμέντου για τις ανά τον κόσμο δικτατορίες. Το κοινό βλέπετε είναι πολυεθνικό και οι εκπαιδευτικοί οφείλουν να τους δώσουν ευκαιρίες για να κατανοήσουν το δικό μας ιστορικό παρελθόν μέσα και από τις ιστορίες των λαών τους.

Όσο χρόνο κράτησε το video, στην αίθουσα δεν ακουγόταν ψίθυρος. Μόνο οι ανάσες γίνονταν πιο πνιχτές κι αγωνιώδεις κάθε που ένας άνθρωπος στέναζε κάτω από την «μπότα» της πιο αλύπητης βίας. Μνήμες προσωπικών βιωμάτων; Ίσως… Οι θεατές της «γιορτής» έκαναν τις δικές τους ταυτίσεις, είτε γιατί είχαν βρεθεί από την πλευρά του θύτη είτε γιατί είχαν εισπράξει τη βία από την πλευρά του θύματος, πάντως, μέσα από τις αλήθειες που παρουσιάζονταν εμπρός τους είχε ανοίξει ο δρόμος για να μάθουν «τι συνέβη τότε» κάτω από τις συγκεκριμένες πολιτικές συνθήκες, μέσα από το «χρονικό των τριών ημερών» που παρουσίασαν οι μαθητές.

Και ξαφνικά…

Ο χώρος γεμίζει με νέους που τρέχουν…

Σκαρφαλώνουν στα κάγκελα, πετούν προκηρύξεις, γράφουν συνθήματα «στους τοίχους»…

Οι κραυγές τους ενώνονται με τους ήχους του τότε:

«ΕΔΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ» … «ΕΔΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ»…

«ΨΩΜΙ – ΠΑΙΔΕΙΑ – ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ»…

«ΤΟ ΠΑΘΟΣ ΓΙΑ ΤΗ ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΕΙΝΑΙ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΑΠ’ ΟΛΑ ΤΑ ΚΕΛΙΑ…»

Το χειροκρότημα ασταμάτητο.

Όταν οι θύτες γίνονται μαθητές – που λέει και ο Διευθυντής του σχολείου – το νόημα της κάθε γιορτής παίρνει άλλη διάσταση γιατί όπως ειπώθηκε στην κουβέντα που ακολούθησε:

«Εμείς εδώ ζούμε τα δικά μας «μικρά» Πολυτεχνεία μέσα από τον καθημερινό μας αγώνα για να αλλάξουμε, για να μάθουμε και να επιστρέψουμε ελεύθεροι στην κοινωνία.»

Μέσα σε αυτό το κλίμα συγκίνησης και προβληματισμού, το μήνυμα του Δημάρχου Κορυδαλλού Σταύρου Κασιμάτη, ακούστηκε ως ο καταλληλότερος επίλογος: «Σήμερα το σύνθημα για «Ψωμί- Παιδεία- Ελευθερία» αποκτά νέο περιεχόμενο και στόχευση. Αφορά στην αλλαγή της εφαρμοζόμενης πολιτικής σε βάρος της πλειονότητας της κοινωνίας, στην εφαρμογή δίκαιων μεταρρυθμίσεων και όχι στην ισοπέδωση και ακύρωση θεσμών, στη λήψη μέτρων κοινωνικής προστασίας για τους πιο αδύναμους, στην αλλαγή των πολιτικών σε βάρος των λαών του Νότου, στην προάσπιση της δημοκρατίας. Η εξέγερση του Πολυτεχνείου εξακολουθεί να αποτελεί φωτεινό παράδειγμα για τους αγώνες που δίνει και σήμερα ο ελληνικός λαός και η νεολαία.

Τιμή και δόξα στους αγωνιστές της δημοκρατίας και της κοινωνικής δικαιοσύνης.»

Big Mama