Οι χαμένες γενιές του ευρώ - Του Τάκη Μίχα
Αν υπάρχει ένας όρος που μπορεί να αποδώσει την τεράστια διαφορά που χωρίζει την Ευρώπη (και φυσικά και ιδιαίτερα την Ελλάδα) από την ΝΑ Ασία είναι η διάσταση μεταξύ μιας «κουλτούρας ανάπτυξης» (ΝΑ Ασια) και μιά «κουλτούρα αναδιανομής».(Ευρωζώνη). Αυτό φαίνεται πρωτίστως στα ΜΜΕ και ιδιαίτερα στις εφημερίδες: Τα “stories” που γεμίζουν τις στήλες των εφημερίδων στην ΝΑ Ασία αφορούν μέρτζερς, εξαγορές, δημιουργίες οικονομικών ζωνών, τεράστια έργα, αυξήσεις εξαγωγών, νέες επιχειρήσεις, έλλειψεις εργατικού δυναμικού, δημιουργία νέων οικονομικών φορέων κλπ.
Αντίθετα στην Ευρώπη οι εφημερίδες γεμίζουν με ιστορίες που αφορούν τα όρια συνταξιοδότησης, το ύψος του επιδόματος ανεργίας, την έκδοση νέου χρήματος, την αύξηση των φόρων, την δημιουργία νέων δανείων για την αποπληρωμή των παλαιών, την διατήρηση των «κεκτημένων» κλπ.
Είναι πολύ δύσκολο για κάποιον που δεν έχει λογοτεχνικές ικανότητες (όπως προφανώς ο γράφων) να μεταφέρει πώς αυτή η ενέργεια που ξεπηδά απο την οικονομία και την επιχειρηματικότητα επηρεάζει κάθε έκφανση της καθημερινότητας. Στις «κουλτούρες ανάπτυξης» βιώνει κανείς την αίσθηση μιας ανέναης κινητικότητας και πολυπραγμοσυνης, μία έμφαση στην συνεργασία γιά την αύξηση της πίτας, μία προθυμία να δοκιμάσουμε νέους τρόπους και μεθόδους, μία αντίληψη ότι η αποτυχία είναι το εφαλτήριο για την επόμενη προσπάθεια.
Αντίθετα στις «κουλτούρες της αναδιανομής» επικρατεί η γενικευμένη μιζέρια και καχυποψία. Η οικονομική ζωή γίνεται αντιληπτή ως ένα «παίγνιο μηδενικής βάσης» όπου ο θάνατος σου είναι η ζωή μου, η πίτα συνεχώς μικραίνει και οι συνομωσιολογικές θεωρίες αποτελούν το κυρίαρχο αφήγημα.
Η μεγάλη τραγωδία της Ελλάδας είναι ότι στο βαθμό πού εχει - με την συναίνεση των Βρυξελλών - αποφασίσει να μείνει στην ευρωζώνη, καταδικάζει ολόκληρες γενιές όχι απλά στην ανεργία αλλά επίσης στο να μη βιωσουν ποτέ τους τι σημαίνει να ζείς σε μία «κουλτούρα ανάπτυξης». Για όλες αυτές τις «χαμένες γενιές του ευρώ» το μόνο φυσικό και αυτονόητο περιβάλλον θα είναι η μιζέρια της «κουλτούρας της αναδιανομής» και το όραμα τους θα εξαντλείται στην είσπραξη του επόμενου επιδόματος ανεργίας.
Και όταν στο μέλλον θα προσπαθούμε να κοιμήσουμε το εγγονάκι μας λέγοντας του ιστορίες από τον μακρινό και μαγικό κόσμο της «ανάπτυξης», αυτό προτού κλείσει τα μάτια του θα ψυθυρίσει «Τι ωραία παραμύθια που λές, παππού».
Δείτε καρέ-καρέ τη σφαγή στο Κοντομαρί Χανίων από τους Γερμανούς - Η ιστορία του Franz Peter Weixler
- Δημοφιλέστερα
.jpg&size=summary_medium)
