Nα σοβαρευτούμε, Αϊ-Βασίλη; - Της Έλενας Ακρίτα

Αγαπημένε/αγαπητέ/φίλτατε/ερίτιμε/ό,τι-να 'ναι-τέλος-πάντων/ Αϊ-Βασίλη,

Ηρθε πια η ώρα να κόψουμε την πλάκα, τις τσαχπινιές και το γλείψιμο. Καιρός να σοβαρευτούμε. Καιρός να συντονιστούμε. Καιρός να μιλήσουμε σαν ενήλικες.

Ζούμε σε εποχές όπου συμβάσεις και κλισέ τινάζονται στον αέρα. Είμαστε κουρασμένοι, είμαστε εκνευρισμένοι, σέρνουμε και κάτι χρόνιες αϋπνίες, έτσι να μας βρίσκονται. Οι παρέες που κάποτε νταχτίρντισες στα γόνατά σου (σε χρόνια που το νταχτίρντισμα δεν ισοδυναμούσε με παιδεραστία) μεγαλώσαν. Και δεν έχουν αντοχές για αηδίες - συγγνώμη κιόλας...

Προσπαθώ να σου πω με τρόπο πως αν έχεις σκοπό να κάνεις καμιά βόλτα από Ελλάδα μεριά, αυτά τα «χο χο χο», τους ταράνδους και τα ρέστα παγωτό, να τα βάλεις εκεί που γνωρίζεις. (Αν δεν γνωρίζεις πού ακριβώς, αρκετοί συμπολίτες μου είναι πρόθυμοι να σου υποδείξουν το ακριβές σημείο!)

Βλέπεις, όλα έχουν αλλάξει σε αυτή τη χώρα τη μικρή. Εμείς πρώτα μεγαλώναμε και μετά μαθαίναμε πως δεν υπάρχεις. Τα παιδιά σήμερα πρώτα μαθαίνουν πως δεν υπάρχεις και μετά μεγαλώνουν.

Γι' αυτό καλύτερα να περιορίσεις τις «αμερικανιές». Και μη ρωτήσεις κανέναν εδώ αν ήταν καλό παιδάκι. Το καλό και το κακό είναι έννοιες σχετικές πλέον. Βλέπεις, αλλάξανε τα δεδομένα, ανατράπηκε ο κόσμος μας. Εμείς έχουμε χάσει τα αυγά και τα καλάθια, οι λέξεις τους ορισμούς κι οι ορισμοί τις λέξεις τους...

Ζούμε χρόνια δύσκολα, Αϊ-Βασίλη. Ζούμε μια νέα Κατοχή. Ποιοι εμείς; Εμείς που την Κατοχή τη μάθαμε σαν έναν ξεθωριασμένο πίνακα... Εναν ξεχασμένο εφιάλτη παρελθουσών γενεών.

Τώρα όλα άλλαξαν. Ολα ήρθαν τα πάνω κάτω. Κι εμείς καλούμαστε να ξανασυστηθούμε με τους ανθρώπους. Και τα γεγονότα. Και τα πρόσωπα. Και τα πράγματα. Και την Ιστορία. Με τους καιρούς που βιώνουμε.

Αλλά πάνω απ' όλα, καλούμαστε να ξανασυστηθούμε με τον εαυτό μας. Με την πορεία μας. Με τις διαδρομές που πήραμε λάθος στροφή. Με τα ταξίδια που ξεκινήσαμε με χαλασμένη πυξίδα. Με τους μύθους που κατέρρευσαν. Με σταθερές που ακυρώθηκαν: «Σημασία έχει το ταξίδι κι όχι ο προορισμός». Τρίχες. Αν δεν αξίζει ο προορισμός, στα τσακίδια το ταξίδι.

Γι' αυτό σου λέω, Αϊ-Βασίλη. Μακριά από μας και κάνε ό,τι θες. Κι αν γουστάρεις, φάε κι ένα σκασμό κουλουράκια, μπισκοτάκια, κεκάκια που σου απιθώνουν δίπλα στην κάλτσα για τα δώρα. Αν η κυρία Κλάους σε αφήνει γέρο άνθρωπο να σαβουρώνεις τα άπειρα γλυκά και δεν αγχώνεται για του ανθρώπου της το ζάχαρο, ποια είμαι εγώ που θα σε κρίνω;

Ξέρω, σε άρπαξα απ' τα μούτρα. Σ' τα είπα όλα μαζεμένα, αγχωμένα, μονοκοπανιά. Αλλά βλέπεις ήρθε η ώρα να συντονιστούμε. Να σοβαρευτούμε. Κι αν στα δύσκολα, δεν μπορείς να σηκώσεις τα μανίκια, τότε μπες στο έλκηθρο και τράβα στην ευχή του Θεού.

Στην Ελλάδα «Αϊ-Βασίληδες» γίνανε οι ίδιοι οι Ελληνες. Για όσο ακόμα μπορούν. Για όσο ακόμα αντέχουν. Παλιά λέγαμε - και πολύ σωστά - πως η ιδιωτική πρωτοβουλία δεν μπορεί και δεν πρέπει να υποκαθιστά το κράτος. Οτι η «φιλανθρωπία» δημιουργεί ένα πλαδαρό κοινωνικό σύστημα, με άπειρες ανοχές και μηδενικές αντοχές. Με άπειρα δικαιώματα και μηδενικές  υποχρεώσεις. Το κράτος έχει ευθύνη για τον άστεγο, για τον άνεργο, για τον πεινασμένο. Το κράτος έχει υποχρέωση να λύσει το πρόβλημα - που εκείνο δημιούργησε. Ετσι είναι και έτσι ΠΡΕΠΕΙ να είναι! Τέρμα!

Απλά τώρα δεν μιλάμε πια για τη «φιλανθρωπία». Τώρα μιλάμε για ανθρωπιά. Τώρα μιλάμε για αλληλεγγύη. Οταν ο άλλος μπροστά στα μάτια σου βουλιάζει και σου απλώνει το χέρι, δεν κάθεσαι απαθής να βρίζεις το κράτος που δεν τον σώζει. Βουτάς, τον αρπάζεις, τον τραβάς με δύναμη πάνω. Και ΜΕΤΑ βρίζεις το κράτος. Και κάνεις ό,τι μπορείς για να αλλάξεις το κράτος!

Ενα κράτος που με το ένα χέρι σού παίρνει σπίτι, δουλειά, αξιοπρέπεια - με το άλλο χέρι σού δίνει ένα πακέτο μακαρόνια. Μιλάμε για τέτοια ντροπή! Μιλάμε για τέτοια σκληρότητα, υποκρισία, φαρισαϊσμό, κοινωνική αδικία.

«Αϊ-Βασίλης στην Ελλάδα του 2012» είναι ο συνειδητοποιημένος πολίτης. Αυτός που θα στηρίξει τον διπλανό του ΓΝΩΡΙΖΟΝΤΑΣ ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ ΠΩΣ ΥΠΟΚΑΘΙΣΤΑ ΕΝΑ ΑΘΛΙΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ. Ενα σύστημα με ευθύνες από το 1981 μέχρι σήμερα.

«Αϊ-Βασίλης στην Ελλάδα του 2012» είναι αυτός που βοηθάει, αλλά δεν ξεχνάει. Αλίμονο αν σβήσουμε τα τεφτέρια ενόχων κι ενοχών. Αλίμονο αν ξεχάσουμε ποιοι μας φτάσανε εδώ. Αλίμονο αν πάψουμε να θυμόμαστε. Αν πάψουμε να θυμώνουμε. Να δρούμε. Να αντιδρούμε. Αλίμονο αν μοιράσουμε συγχωροχάρτια με τη λογική τού «ό,τι έγινε έγινε» - γιατί έτσι συμφέρει μερικούς.

Κι αλίμονο όμως, αν δεν βρούμε το κουράγιο να δούμε και τα δικά μας λάθη. Τα πολλά, τα μεγάλα, τα ακραία λάθη που κάναμε. Απόδοση ευθυνών αλλά και ανάληψη ευθυνών. Αλλιώς, είμαστε άξιοι της μοίρας μας!

Ο «Αϊ-Βασίλης στην Ελλάδα του 2012» δεν φοράει κόκκινες στολές. Δεν έχει άσπρες γενειάδες. Είναι ο Αϊ-Βασίλης της ανάγκης.

Είναι ο Αϊ-Βασίλης της Στοργής. Και της Οργής.

Χρόνια πολλά!

ΤΑ ΝΕΑ