Καλή Χρονιά, Ελλάδα!

Ελλάδα, Ιανουάριος 2013. Νέος χρόνος στον τόπο τον αγαπημένο κι εξανδραποδισμένο, τον χειμαζόμενο από δυσπραγία και ανέχεια, που βάλλεται έσωθεν κι έξωθεν και χαροπαλεύει – όχι για πρώτη φορά, όμως. Νέος χρόνος για την πατρίδα, που καταδυναστεύεται από διεθνή αρπακτικά, που όρμησαν από τις κερκόπορτες και λυμαίνονται ό,τι εμείς αφήσαμε αφύλακτο. Νέος χρόνος για τον τόπο-έρμαιο του αθάνατου ελληνικού γονιδίου, του ίδιου που οδήγησε τον Οδυσσέα να κατασκευάσει το Δούρειο Ίππο και τον Περικλή να καταχραστεί τα χρήματα του Ταμείου της Αθηναϊκής Συμμαχίας, προκειμένου να ολοκληρώσει τον Παρθενώνα. Νέος χρόνος για μας τους πολυμήχανους Έλληνες, που αιώνες τώρα δεν καταφέραμε να χρησιμοποιήσουμε σωστά την ευστροφία μας, παρά μονάχα για να εξαπατούμε, να λουφάρουμε και να κλέβουμε, δημιουργώντας ένα απέραντο κράτος διαφθοράς, μια τεράστια χαβούζα μέσα στην οποία πνιγόμαστε όλοι και πρώτα απ’ όλα η ίδια η Ελλάδα. Γιατί;

Κι εγώ, που κάθε που τελειώνει το καλοκαίρι, λέω να φύγω μαζί με τους κορμοράνους για το Νότο, πριν ξεκινήσουν οι καταιγίδες κι η παγωνιά, μένω εδώ - πάντα εδώ - γιατί, πουλί δεν είμαι και φοβάμαι μην τυχόν και το δρόμο του γυρισμού δεν τον ξαναβρώ. Κι αν στην ξενιτιά ο αέρας δεν μυρίζει πεύκο κι αρμύρα κι αν δε βρω βασιλικό να βάλω στο περβάζι, τότε πώς θα ζήσω; Κι έτσι, μένω εδώ - πάντα εδώ…

Με βαρυχειμωνιά μπήκε ο νέος χρόνος σε τούτη εδώ την πολύπαθη  χώρα. Ένας τεφρός ουρανός σκεπάζει την Αθήνα, όχι μόνο από τα τζάκια που καπνίζουν, αλλά γιατί χάθηκαν τα χαμόγελα, τα τραγούδια κι η ανεμελιά των κατοίκων της, που φοβούνται να κυκλοφορήσουν στους επικίνδυνους δρόμους και τις γειτονιές, που σκέφτονται τη δουλειά που χάθηκε ή το μισθό και τη σύνταξη που πετσοκόπηκε, ενώ τα έξοδα, οι φόροι και τα χαράτσια δεν σταματούν να τρέχουν και να γίνονται βουνά που τους πλακώνουν. Άρρωστοι και ηλικιωμένοι, που χρόνια πλήρωναν τις εισφορές τους στα Ταμεία-ναυάγια, παραδομένοι στη μοίρα τους, χωρίς φάρμακα και περίθαλψη, μετρούν αντίστροφα τη ζωή τους. Άστεγοι, ναρκομανείς και μετανάστες, που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα, στοιχειώνουν την άφιλη πλέον πόλη, ενώ κάποιοι κυκλοφορούν με το στιλέτο στην τσέπη και δεν διστάζουν να σκοτώσουν για λίγα ευρώ. Ταυτόχρονα, πρωτοκλασάτοι και μεγαλόσχημοι παραμένουν στο απυρόβλητο.

Κι εγώ, που κάθε που τελειώνει ένας χρόνος, ορκίζομαι πως ο καινούργιος θα με βρει μακριά, σε χώρα ξένη, επίορκος γίνομαι ξανά και ξανά. Γιατί φοβάμαι μην τυχόν κι εκεί τα λιβάδια δε γεμίζουν παπαρούνες, μαργαρίτες και χαμομήλι την Άνοιξη, όπως στην Ελλάδα. Κι αν δε βρω θυμάρι να μυρίσω κι αν το κύμα δε σκάει πάνω στα βράχια όπως στα κυκλαδονήσια τον Αύγουστο κι αν ο ήλιος δε βάφει πορφυρό τον ουρανό, όπως όταν βασιλεύει στο Σούνιο, τότε πώς θα ζήσω; Κι έτσι, μένω εδώ - πάντα εδώ…

Δεμένη στη ζωή και στο θάνατο με τούτον εδώ τον παράξενο τόπο, με τούτους τους αλλόκοτους ανθρώπους, που γίνονται μια γροθιά για να πολεμήσουν τον εχθρό και μόλις αυτός φύγει, τρώνε τις σάρκες τους μεταξύ τους. Κι ύστερα, μόλις η διχόνοια καταλαγιάσει, ένας λαός ολόκληρος σηκώνει την Ελλάδα στους ώμους – όπως ο παμπόνηρος (αλλά τιμωρημένος) Σίσυφος το βράχο – και μόλις πλησιάσει στην κορφή του βουνού ο «βράχος» πέφτει και κατρακυλά κι η ιστορία επαναλαμβάνεται στο διηνεκές.  Κομμάτι κι εγώ αυτής της γης της ματωμένης, της μαρτυρικής, της προδομένης, της περήφανης, της πανέμορφης, της γης της ελληνικής και λατρεμένης, μένω εδώ - πάντα εδώ – και υπομένω κι επιμένω κι ελπίζω πάντα ότι η χρονιά η καινούργια θα είναι αλλιώτικη απ’ τις άλλες και μια νέα Ελλάδα θα ξαναγεννηθεί μέσα από τις στάχτες και τα χαλάσματα.

Και έτσι, μένω εδώ - πάντα εδώ - γιατί το ξέρω πια καλά: Σταυρώνομαι κι εγώ μαζί με την πατρίδα, μα απ’ το αίμα μου εκείνη ανασταίνεται ξανά…

Χριστιάννα Λούπα