H bella vista της Αριστεράς - Του Τάκη Θεοδωρόπουλου

«Η Αριστερά πρέπει να ενώνει την κοινωνία στην πολυπλοκότητά της. Πολιτική είναι η συμπύκνωση των αντιθέσεων στη δεδομένη συγκυρία, είπε ο Λένιν. Εδώ εκφυλίζονται τα πράγματα σε ατέλειωτες αντιθέσεις. Αν αυτό πιστεύετε ότι είναι Αριστερά...».

Δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω με την παραπάνω άποψη που διατύπωσε ο Χρύσανθος Λαζαρίδης στη συνέντευξή του στη Μαρία Κατσουνάκη («Η Καθημερινή», 13/1/2013). Και δεν μπορώ παρά να διαπιστώσω πως οι εργώδεις προσπάθειες που καταβάλλει η Αριστερά τα τελευταία τρία χρόνια να οχυρωθεί πίσω από το ρήγμα «μνημονιακών» και «αντιμνημονιακών» δεν έχει οδηγηθεί μέχρι στιγμής σε συνθετική πρόταση. Η bella vista του αριστερού τοπίου παραμένει χωρίς προοπτική, σαν πίνακας ναΐφ ζωγραφικής χωρίς το ιδιοσυγκρασιακό ταλέντο του Θεόφιλου. Αυτό δεν καταδικάζει μόνο την Αριστερά σε ένα πολιτικό αντάρτικο συγκυριακών αντιθέσεων που εκφυλίζονται από διαδήλωση σε διαδήλωση, και από κατάληψη σε ανακατάληψη. Αυτό δημιουργεί μια ανισορροπία στην ίδια τη λειτουργία της δημοκρατίας, αφού της στερεί τον ζωτικό πόρο της αντιπολίτευσης.

Η αστοχία της αντιπολίτευσης τα τελευταία τρία χρόνια συναγωνίζεται την αστοχία των κυβερνήσεων που ανέλαβαν τη σωτηρία της χώρας παλεύοντας να εφαρμόσουν τα ανεφάρμοστα. Και ίσως να μην είναι τυχαίο ότι το πρόβλημα εντοπίζεται από έναν άνθρωπο σαν τον Χρύσανθο Λαζαρίδη, που βρίσκεται στο πλευρό του Αντώνη Σαμαρά. Γνωρίζει καλύτερα απ' όλους ότι η διορθωτική λειτουργία της αντιπολίτευσης είναι απαραίτητη για την αποτελεσματικότητα της κυβέρνησης. Ειδικά η λειτουργία της Αριστεράς, ο ιστορικός ρόλος της οποίας, μετά την ήττα της στον Εμφύλιο, ήταν η υπεράσπιση της δημοκρατικής παιδείας. Και ήταν αυτός ο ρόλος που της παρείχε όλα τα ηθικά ερείσματα απέναντι σε μια κοινωνία που ήθελε να ξεπεράσει τους διχασμούς της.

Ισως και σε αυτό το σημείο το κατ' αρχάς πρόβλημα να εντοπίζεται στα ελλείμματα της παιδείας. Εγκλωβισμένη στα αναγνώσματα της νεότητάς της, η σημερινή δεν μπόρεσε να ανανεώσει το πνευματικό της φορτίο και να το μετατρέψει σε πολιτική. Οπως ομολογεί ο ίδιος ο Λαζαρίδης, ο δρόμος της μεταρρύθμισης «σε όλους όσοι μεγαλώσαμε με μαρξιστική παιδεία ήταν κάτι κακό». Η Αριστερά εγκατέλειψε τις πνευματικές της ανησυχίες για να απολαύσει την καθησυχαστική θαλπωρή της μυθολογίας της. Κατέληξε με τα χρόνια μια νεάζουσα ντίβα η οποία, ακόμη και τώρα που μεγάλωσαν τα ποσοστά της, συμπεριφέρεται σαν μικρομέγαλο κακότροπο παιδί.

Να υπενθυμίσω ότι πριν από δύο μήνες ο Λαζαρίδης είχε γράψει ένα από τα πιο καίρια, απολογιστικά κείμενα του Πολυτεχνείου και της γενιάς του. Χωρίς να αρνείται τη σημασία ενός γεγονότος στο οποίο και ο ίδιος συμμετείχε εντόπισε όσα στερεότυπα το συνοδεύουν, το γεγονός ότι υπήρχαν πολιτικές δυνάμεις που το οργάνωσαν, το γεγονός ότι η αντίσταση υπήρξε «παλλαϊκή», ακόμη και ότι το Πολυτεχνείο έριξε τη χούντα. Καταλήγοντας ότι ο εορτασμός του στα χρόνια της μεταπολίτευσης έγινε η κολυμβήθρα του Σιλωάμ για την Αριστερά.

Η δημοκρατία χρειάζεται αντιπολίτευση, άρα χρειάζεται την Αριστερά. Και η Αριστερά χρειάζεται να βρει τον εαυτό της.

TA NEA