Η Αφροδίτη και ο κ. Τσίπρας - Του Τάκη Θεοδωρόπουλου

Δύο ημέρες τώρα προσπαθώ να καταλάβω τι κρύβεται πίσω από τη διατύπωση «πολιτισμένη ατμόσφαιρα» η οποία, σύμφωνα με τους ανταποκριτές, χαρακτήρισε τη συνάντηση του κ. Τσίπρα με τον κ. Σόιμπλε στο Βερολίνο. Υποθέτω ότι και οι δύο χαιρετήθηκαν κανονικά, σαν άνθρωποι, και όσο κράτησε η συνομιλία τους κανείς τους δεν άρχισε να στέλνει SMS, δεν έβαλε τις φωνές, δεν είπε στον άλλον «μη με διακόπτεις όταν μιλάω», δεν ήπιε τον καφέ του ρουφώντας θορυβωδώς, δεν σκάλισε τη μύτη του και γενικώς δεν έκανε τίποτε απ' αυτά που δεν πρέπει να κάνεις. Εξάλλου, όπως είπε και ο κ. Τσίπρας, οι διαφορές τους είναι πολιτικές και δεν έχει τίποτε προσωπικό με τον κ. Σόιμπλε. Και ο άνθρωπος, αν και Γερμανός, φρόντισε να στρώσει το χαλί στον άτακτο επισκέπτη του προτείνοντας στο περιοδικό «Focus» για πρώτη πρόεδρο της ΕΕ μια Αφροδίτη γυμνή, πλην όμως απαλλαγμένη από την άσεμνη χειρονομία που τόσο πλήγωσε την αξιοπρέπεια των απογόνων της. Θεωρώ δε πως ο κ. Τσίπρας καλά έκανε και έβαλε τα πράγματα στη θέση τους επί του θέματος δηλώνοντας ότι επιθυμεί η επικοινωνία του με την Καγκελαρία να είναι φυσιολογική, και ουχί παρά φύσιν.

Επειδή εξακολουθώ να μην καταλαβαίνω, κατέληξα στο συμπέρασμα πως η ανακούφιση που προκάλεσε σε όλους η διαπίστωση περί «πολιτισμένης ατμόσφαιρας» οφείλεται στις προσδοκίες που καλλιεργεί η ρητορική του κ. Τσίπρα. Κρίνοντας από όσα λέει όταν είμαστε μεταξύ μας, πολλοί ήλπιζαν, και άλλοι φοβούνταν, πως φτάνοντας στο Βερολίνο θα καταδίκαζε τον νεοφιλελευθερισμό, υπενθυμίζοντας στον γερμανό υπουργό πως θεωρεί τους συνεργάτες του δωσίλογους και πως ο ίδιος θα καταγγείλει κάθε συμφωνία. Ενδεχομένως, δε, να αποχωρούσε από τη συνάντηση απειλώντας με κάποιο βέτο - πάντα υπάρχει λόγος για ένα βέτο στις διεθνείς σχέσεις. Πρέπει, επίσης, να παραδεχθώ πως στη σχολή της ελληνικής πολιτικής στην οποία έχει μαθητεύσει ο κ. Τσίπρας και εδώ και δύο χρόνια αριστεύει, η παράδοση είναι πλούσια σε χειρονομίες ρητορικού θάρρους.

Οι παλαιότεροι θα θυμούνται πως, κάποτε, οι έλληνες πρωθυπουργοί έδιναν ισχυρά ραπίσματα με δηλώσεις τους ακόμη και στους προέδρους των ΗΠΑ. Πρόβαλλαν βέτο σε πρώτη ευκαιρία και γενικώς μετέφραζαν στη γλώσσα της διπλωματίας την παντοδυναμία που απολάμβαναν στο εσωτερικό της χώρας. Επειδή δε το εκλογικό τους κοινό πίστευε πως η Ελλάδα δεν είναι απλώς το κέντρο του κόσμου, είναι ο ίδιος ο κόσμος, κέρδιζαν την αξιοπιστία που σου προσφέρει γενναιόδωρα η κολακεία των ωραίων ψευδαισθήσεων. Οι νεότεροι θυμούνται το πιστόλι που ακούμπησε ο κ. Παπανδρέου στο τραπέζι, ως επίσης και τη σκληρή διαπραγμάτευση που ετοιμαζόταν να κάνει προεκλογικά ο κ. Σαμαράς.

Κι αν η συνιστώσα Ρόζα του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ικανοποιημένη επειδή ο κ. Τσίπρας απλώς έριξε ένα στεφάνι στο σημείο όπου δολοφονήθηκε η Λούξεμπουργκ αντί να κηρύξει την επανάσταση, εμείς οι υπόλοιποι οφείλουμε να αναγνωρίσουμε στον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης πως πέρασε τις διπλωματικές εξετάσεις με καλό βαθμό. Δημιούργησε προσδοκίες ευρωπαϊκού αντάρτικου με αποτέλεσμα να ανακουφιστούν όλοι όταν κατέληξε να σεβαστεί τους όρους της «πολιτισμένης ατμόσφαιρας». Εκανε ό,τι κάνουν όλοι οι έλληνες πρωθυπουργοί, ή υποψήφιοι πρωθυπουργοί, που σέβονται τα αισθήματα του τόπου.

ΤΑ ΝΕΑ