Ευρωπαίοι της Μεσογείου - Του Γιώργου Κ. Περπινιά

Παρακολουθώντας την αντίδραση των πολιτών των τριών μεσογειακών χωρών, στην αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης, διερωτώμαι. Υπάρχει μεγάλη διαφορά διανοητικού επιπέδου μεταξύ των λαών Ισπανών, Ιταλών κι Ελλήνων; Και είναι αυτός ο λόγος της διαφορετικής αντίδρασης ή είναι καλύτερη η εφαρμογή της πολιτικής του φόβου και της προπαγάνδας από την δική μας κυβέρνηση; Δεν υπάρχει αμφιβολία πως, όχι μόνον η δική μας αντίδραση είναι λιγότερη έως καθόλου, αλλά επιμένουμε να εμπιστευόμαστε τα ίδια πρόσωπα και δεν τολμούμε να δοκιμάσουμε άλλα.

Βλέπουμε τις συγκεντρώσεις και τα συλλαλητήρια τα δικά τους και δεν μπορούμε να πιστέψουμε στα μάτια μας. Εμείς τις μόνες πολυπληθείς συγκεντρώσεις που μπορούμε να δούμε με δικούς μας αγανακτισμένους πολίτες, είναι μόνον στα γκισέ της εφορίας και της ΔΕΗ.

Εκεί θ’ ακούσουμε τις διαμαρτυρίες, θα βρίσουμε, θα δείξουμε το νταηλίκι μας, θα φύγουμε και θα ξαναβρεθούμε στην επόμενη δόση, που δεν απέχει περισσότερο από ένα μήνα.

Η αντίδραση των Ιταλών στις πρόσφατες εκλογές ήταν πρωτοφανής σε σχέση με την δική μας. Τον άνθρωπο του τραπεζικού κατεστημένου που τους έβαλε η ΕΕ, του έδωσαν ένα ποσοστό του 10% εν αντιθέσει με μας, που μόνο δεν κλαίγαμε με την αποχώρηση του Παπαδήμου, που με το κούρεμα των ομολόγων ούτε λίγο ούτε πολύ, μας έλεγαν πως μας χάρισαν αρκετά εκατομμύρια.

Για την απώλεια των αποθεματικών των ασφαλιστικών ταμείων και των πολιτών επενδυτών, που είχαν επενδύσει τις οικονομίες τους στα εγγυημένα κρατικά ομόλογα, ούτε λέξη. Τα ποσά που χρεώθηκε ο λαός για την ανακεφαλαίωση των αποθεματικών των τραπεζών, τίποτα.

Οι τραπεζίτες να μην χάσουν, αυτό είναι υποχρέωση των υποζυγίων. Πόσα χρήματα χρεώσαμε τις επόμενες γενεές δεν μάθαμε. Έπρεπε να πάρουν χρήματα οι τράπεζες για να κινηθεί η αγορά. Έχει πέσει μέχρι στιγμής κάτι τέτοιο στην αντίληψη σας; Μήπως δεν το έχουμε καταλάβει, επειδή δεν το ακούσαμε από την κ. Τρέμη κι από τον Πρετεντέρη; γιατί από αυτούς περιμένουμε ενημέρωση.

Τι να πω, μπορεί να μας διέφυγε. Μια ματιά στα κλειστά καταστήματα, στις στρατιές των ανέργων, και στο μπάχαλο του ΕΟΠΥΥ το αριστούργημα αυτό που θεμελίωσε ο Λοβέρδος και ολοκλήρωσε ο Λυκουρέτζος με τον Σαλμά.

Τώρα το σύστημα υγείας δουλεύει μια χαρά. Τέλος οι λίστες αναμονής, οι ουρές στα γραφεία, τα τηλέφωνα των ραντεβού, οι λίστες των φαρμάκων. Τώρα έχουμε τα γενόσημα, πρόοδος και οικονομία. Γνωρίζετε πως υπάρχει Viagra σε γενόσημο, με το ένα τρίτο της τιμής του παλαιού; Ποιος μπορεί να πει πως δεν μας φροντίζουν.

Οι γείτονες Ιταλοί επανέφεραν τον Μπερλουσκόνι κι έναν κωμικό ηθοποιό. Τι ντροπή αλήθεια. Εμείς οι απόγονοι του Αριστοφάνη είμαστε κωμικοί από μόνοι μας. Εμείς πήραμε έναν απόγονο μεγάλης πολιτικής οικογένειας που μπέρδευε τα λόγια του και δεν μπορούσε ν’ αρθρώσει λέξη και όμως τον κάναμε καθηγητή, που διδάσκει σήμερα στο Harvard και στο Columbia. Ποιος άλλος λαός μπορεί να πετύχει κάτι παρόμοιο; Είμαστε υπερήφανοι με το κατόρθωμά μας, το αναγνωρισμένο διεθνώς και πρέπει να σκεφθούμε μήπως τον ξανακάνουμε πρωθυπουργό.

Εμείς καταφέραμε να ενώσουμε την παραδοσιακή δεξιά, με τον σοσιαλισμό και την αριστερά. Αυτό ήταν ένα επιτυχημένο πείραμα χημείας, όμοιο με την ανάδειξη του πρώην μας, σε καθηγητή μεγάλων Αμερικανικών πανεπιστημίων.

Και οι άλλοι γείτονες οι Ισπανοί, με πρωθυπουργό έναν σύγχρονο Δον Κιχώτη τι θέλουν; Κάθε μέρα στους δρόμους είναι μαζί με τους Πορτογάλους, που δεν είναι Μεσογειακοί κι όμως έχουν το γνωστό ταμπεραμέντο. Κανείς δεν έχει την ψυχραιμία και την υπομονή την δική μας. Όλοι ζητούν όλοι θέλουν, εμείς ατάραχοι. Θαυμάσαμε το συνέδριο του ΠΑΣΟΚ με όλους τους αστέρες πρώτο τραπέζι πίστα. Είδαμε τον Βενιζέλο να μοιράζει χαμόγελα, σαν μαγαζάτορας που καλοπιάνει τους πελάτες του να πάρουν την πραμάτεια του. Είχαμε να τον δούμε να γελάει από τότε που έχασε την αρχηγία του ΠΑΣΟΚ από έναν ολίγιστο.

Ξέρετε γιατί μαζεύτηκαν; Γνωρίζουν πως ξεχνάμε. Στην Ελλάδα είναι όλα δυνατά, με λίγη οργάνωση και καθοδήγηση του όχλου. Θα θυμίσω κάτι περισσότερο στους παλαιούς. Όταν ο Μητσοτάκης ανέτρεψε τον Γεώργιο Παπανδρέου, άκουσε ένα σωρό κοσμητικά επίθετα, που οι κονδηλοφόροι εξακολουθούν να του λένε. (Αποστάτης, προδότης, γκαντέμης κλπ). Ο Σαμαράς έκανε ακριβώς το ίδιο κι όμως μετά από χρόνια έγινε αρχηγός και σήμερα πρωθυπουργός του ιδίου κόμματος. Γιατί; Απλώς οι γνωστοί εκδότες καναλάρχες και κονδηλοφόροι, σιώπησαν. Και πάλι αυτοί θα τον ανατρέψουν (φυσικά για το καλό μας) όταν ολοκληρώσει μέρος του σχεδίου τους. Έχουν έτοιμη την διάδοχο κατάσταση, πιθανόν από ανατέλλοντα αστέρα, προερχόμενο απ’ το ΛΑΟΣ.

Εδώ είμαστε και ίσως είναι κοντά αυτή η μέρα.

Αυτό μας περιμένει, αν δεν αποφασίσουμε να κάνουμε μια άλλη επιλογή. Όλοι αυτοί που αλάλαζαν στο συνέδριο του ΠΑΣΟΚ είναι αυτοί που ελπίζουν τον γυρισμό στις παλιές καλές ημέρες.

ΠΑΣΟΚ και ΝΔ χρωστούν κάπου 250 εκατομμύρια σε τράπεζες, προεισπράττοντας επιδοτήσεις του δημοσίου μέχρι το 2016. Με ποια εγγύηση η χρεωμένη και πουλημένη σήμερα αγροτική τράπεζα δάνεισε αυτά τα ποσά και πως γνώριζε ποιο θα είναι το ποσοστό των κομμάτων τότε; Ποιος θα κληθεί να πληρώσει αυτό το χρέος κάποια στιγμή; Η τράπεζα Πειραιώς που αγόρασε την ΑΤΕ; Δεν νομίζω και το ίδιο δεν πρέπει να πιστεύει κανείς. Είναι γνωστό από το πρόσφατο παρελθόν, ποιος πληρώνει για να νομίζει πως τον κυβερνούν άνθρωποι της επιλογής του.

Άλλο ένα καταπληκτικό μέσον επηρεασμού της κοινής γνώμης είναι οι δημοσκοπήσεις. Είναι καλά στημένες, με μεθοδικές ερωτήσεις, που οδηγούν τους ερωτώμενους στην απάντηση που θέλουν. Παράδειγμα ερώτηση που δεν υπήρχε στο παρελθόν, είναι σχετικά νέα.

«Ποιος είναι ο καταλληλότερος πρωθυπουργός» μόνον που ο ένας ήδη είναι, ενώ ο έτερος ίσως γίνει. Ποτέ δεν συγκρίνουμε ανόμοια πράγματα. Οι συγκρίσεις γίνονται πάντοτε μεταξύ ομοίων. Ο ένας κυβερνά και τον κρίνεις ανάλογα με πράξεις και μέτρα που εφαρμόζει. Ο άλλος αν έχει δώσει κάποια δείγματα, αυτά είναι σαν βουλευτής, αρχηγός κόμματος ή ακόμη και πρώην υπουργός.

Πρωθυπουργός όμως όχι. Οι άνθρωποι κινούνται πάντα προς τους νικητές, χωρίς πολύ σκέψη. Το ίδιο κάνουν προς τις πρωταθλήτριες ποδοσφαιρικές ομάδες, δεν έχουν άλλο λόγο κι ας λένε πως η άλφα ή η βήτα ομάδα είναι ιδέα. Αυτά είναι λόγια και φύκια για μεταξωτές κορδέλες.

Άλλωστε τι νόημα έχουν οι επαναλαμβανόμενες δημοσκοπήσεις; Ποιος πληρώνει, για να μάθουμε τι; Είναι κι αυτό μια κακή συνήθεια που μας έχουν επιβάλει, για να μας κρατούν σε φόρμα βλακείας. Μόλις γίνουν εκλογές αρχίζει η συζήτηση για τις επόμενες. Διεθνής πρωτοτυπία κι αυτή.

Και τώρα οι επενδύσεις και ιδιωτικοποιήσεις. Κάθε ημέρα στα δελτία ειδήσεων μας βομβαρδίζουν με σχόλια και εικόνες των διαφόρων υπουργών που συμμετέχουν σε συσκέψεις για το πώς θα δημιουργήσουν νέες θέσεις εργασίας με τις αποκρατικοποιήσεις. Επειδή δημιουργούν φρούδες ελπίδες μ’ αυτόν τον τρόπο θα γράψω, πως ακούω εγώ αυτά τα παραμύθια.

Αν ιδιωτικοποιήσουν την ΔΕΗ, την ΕΥΔΑΠ, την ΕΥΔΑΘ, τον ΟΠΑΠ, τον ΑΣΤΕΡΑ της βουλιαγμένης, που είναι οι πρώτες δημόσιες επιχειρήσεις που διαπραγματεύονται, ποιες είναι οι νέες θέσεις που θα δημιουργηθούν; Κατ’ αρχήν είναι κερδοφόρες επιχειρήσεις εν λειτουργία. Έχουν το προσωπικό τους κι όποιος τις αγοράσει απλώς θα συνεχίσει να εισπράττει αυτά που παίρνει σήμερα το δημόσιο. Δεν θα δημιουργήσει θέσεις, γιατί είναι ήδη καλυμμένες από τους σημερινούς εργαζόμενους.

Ο αγοραστής το μόνο που θα επιδιώξει, είναι να κάνει γρήγορα απόσβεση του κεφαλαίου του, για να έχει κέρδη. Έλεγχο επί των τιμών δεν θα έχει, γιατί διατηρεί το μονοπώλιο. Εξασφαλισμένη πελατεία και μη μου πείτε πως δεν θα συνεχίσουμε να παίζουμε στον ΟΠΑΠ; Μόνο που τα κέρδη θα πηγαίνουν σε ξένες τσέπες. Αυτές είναι πωλήσεις δημοσίου πλούτου, για να πληρωθούν χρέη προς τους δανειστές μας κι όχι επενδύσεις. Μας κοροϊδεύουν.

Θ’ αργήσουμε και πολλοί από μας δεν θα προλάβουμε να δούμε λεφτά στις τσέπες μας, εκτός αν αντιγράψουμε τις μεθόδους των μεσογειακών γειτόνων μας. Επαναλαμβάνω ακόμη μία φορά, νέα κόμματα, νέους ανθρώπους νέες μεθόδους. Όχι επαγγελματίες πολιτικούς, απ’ όποιον χώρο κι αν προέρχονται. Υπάρχουν νέοι μορφωμένοι κι επιτυχημένοι επαγγελματικά η επιστημονικά. Άνθρωποι που έμαθαν να κερδίζουν τα προς το ζην. Είναι σε νέα μικρά κι ολίγον άγνωστα κόμματα. Δεν είναι γόνοι γνωστών ονομάτων και δεν περιμένουν να κληρονομήσουν την έδρα του μπαμπά. Ας ψάξουμε να τους βρούμε, ας μάθουμε γι αυτούς, ας τους εμπιστευθούμε, μην περιμένουμε να μας τους προβάλουν ο Οικονομέας κι ο Καμπουράκης. Θυμηθείτε πως ο Γιώργος Βασιλείου ως πρόεδρος την Κύπρου το 1988 ανέβασε την οικονομία της νήσου, ξεκίνησε τις συζητήσεις για την ένταξή της στην ΕΕ, έκανε σύγχρονη δημοσία διοίκηση και δεν είχε καμία σχέση με την πολιτική. Επιχειρηματίας και τεχνοκράτης ήταν και τον πολέμησαν οι πολιτικοί. Σήμερα με τους πολιτικούς η Κύπρος είναι στην ίδια κατάσταση με μας. Αυτά για τους συνήθεις αμνήμονες. Ας κάνουμε κι εμείς την υπέρβαση, χειρότερα δεν γίνεται να μας πάνε. Το πολύ πολύ να χάσουμε από τα κανάλια τον Σουλεϊμάν, από οικονομική αδυναμία, αν και μπορεί οι γείτονες να μας δίνουν τα επεισόδια δωρεάν, για να μην πάθουμε κατάθλιψη.

Γιώργος Κ. Περπινιάς                                      7/3/13