Ένα πολύ παλαιό ερώτημα - Του Γιώργου Κ. Περπινιά

Τελικά «ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο»; Την πρώτη φορά που το άκουσα, ήταν τον Μάιο του 1963.  Το είχε πει ο Καραμανλής ο θείος και τότε πρωθυπουργός, όταν στην Θεσσαλονίκη δολοφόνησαν τον βουλευτή της ΕΔΑ Γρηγόρη Λαμπράκη. Θυμάμαι πως έγινε τότε μεγάλος σάλος, βρέθηκε ο δολοφόνος δικάστηκε και καταδικάστηκε. Ποιος και γιατί όπλισε το χέρι του, από την κορυφή της ιεραρχίας των όσων και ήταν πολλοί πίσω από τον δολοφόνο, δεν τον μάθαμε.

Πολλά ονόματα ακούστηκαν και κατηγορήθηκαν, όχι όμως η κορυφή. Το βάρος το επωμίστηκε ο τότε πρωθυπουργός και η υπόθεση έκλεισε.

Δεν κάνω αυτή την εισαγωγή για να θυμίσω το γεγονός, αλλά για να υποβάλω το ερώτημα της αρχής. Δεν γνωρίζω αν είχε ειπωθεί πρωτύτερα από άλλους με την ίδια απορία, από τότε όμως μέχρι σήμερα, χωρίς να διατυπωθεί από επίσημα χείλη, όλοι μας λίγο ως πολύ το διερωτηθήκαμε πολλές φορές, άλλοτε γνωρίζοντας, άλλοτε όχι.

Σήμερα είναι η πρώτη φορά που όλοι το γνωρίζουμε, εκτός από τους αφελείς που ελπίζουν στις ανύπαρκτες ικανότητες, των ψηφισμένων ηγετών μας. Λέω για τους αφελείς, τους μη σκεπτόμενους που ψήφισαν τους ίδιους ανθρώπους που μας οδήγησαν στην σημερινή κατάσταση και που το πρώτο κόμμα κυβερνά με τους 50 βουλευτές που πήρε μπόνους από έναν εκλογικό νόμο που νοθεύει την απόφαση του εκλογικού σώματος. Μαζί, όχι το δεύτερο σε δύναμη κόμμα, αλλά το τρίτο και αποδοκιμασθέν από τους εκλογείς. Αποδοκιμασία άνευ προηγουμένου, που το κατέστησε τρίτης κατηγορίας, για να μην πω διαλογής. Και τρίτο από ένα τόσο δα μικρό κόμμα, που άγνωστο γιατί και χωρίς να έχει καμία ιδεολογική συνοχή με τα άλλα δύο, όχι μόνο συνεργάσθηκε, αλλά στέρησε την πρωτιά από το δεύτερο, από το οποίο αποσπάσθηκε στερώντας του την πλειοψηφία.

Όλα έδειξαν πως οι μεγάλες οικονομικές δυνάμεις της ΕΕ οδήγησαν την χώρα στο σημερινό χάλι, αλλά και αποφάσισαν να ορίσουν πολιτικούς ελαφράς συνείδησης (που δυστυχώς στην Ελλάδα ήταν πάντα είδος εν επαρκεία» να εφαρμόσουν τα επώδυνα κι εξευτελιστικά συστήματα σκληρής λιτότητας, ανεργίας, έλλειψης νοσοκομειακής και φαρμακευτικής περίθαλψης, μικρών μισθών και μικροτέρων συντάξεων στους απομάχους της εργασίας, διάλυση της εκπαίδευσης, πείνας, καταλήστευσης των αποθεματικών των ασφαλιστικών ταμείων και πολλών άλλων δεινών που θ’ ακολουθήσουν.

Δεν έχουν αυτό που λέμε τσίπα στην απλή νεοελληνική και τολμούν με το μαστίγιο να παίρνουν μέτρα απαράδεκτα για να βγάλουν το άχτι τους, γιατί με παρόμοιο τρόπο τους φέρονται οι ελεγκτές της τρόικας, για να περάσουν τα μέτρα. Εδώ επιτρέψτε μου να πιστεύω πως τους κτυπούν με περιφρόνηση για τις θέσεις που κατέχουν, αλλά κι εμάς που τους εμπιστευθήκαμε τις τύχες ή μάλλον το ξεπούλημα του πλούτου της χώρας μας. Ποτέ κανείς δεν αγάπησε αυτή την κατηγορία των ανθρώπων. Γνώριζαν καλά οι Γερμανοί από την εποχή της κατοχής, πως εύκολα θα εύρισκαν συνεργάτες και δημίους αν χρειαστούν, μέσ’ από τα σπλάχνα μας.

Λοιπόν δεν γνωρίζουμε ποιος κυβερνά και ποιος ορίζει το μέλλον αυτής της έρημης πατρίδας;

Είναι πρωθυπουργός σήμερα ο Σαμαράς; Ή εντολοδόχος των δυνάμεων κατοχής; Αν δεχθούμε το πρώτο, θα πρέπει να δικαιώσουμε τον Τσολάκογλου, που ανέλαβε την ίδια θέση επί κατοχής.

Ο σημερινός όμως έχει κάλυψη για δεύτερη φορά στην πολιτική του σταδιοδρομία. Το 1993 ανέτρεψε την κυβέρνηση του κόμματος που είναι σήμερα πρόεδρος, με τότε αρχηγό και πρωθυπουργό τον Μητσοτάκη. Ο Μητσοτάκης είχε κάνει το ίδιο στην κυβέρνηση του Γεωργίου Παπανδρέου (και γράφω του Γεωργίου, για να τον ξεχωρίζουμε από τον Γιωργάκη τον μικρό) από τότε και χωρίς σταματημό ακούει, μη κολακευτικά επίθετα από πολιτικούς κι έμμισθους κονδηλοφόρους (αποστάτης προδότης γκαντέμης κλπ). Ο Σαμαράς έκανε ακριβώς το ίδιο πράγμα, αλλά περιέργως οι κονδηλοφόροι δεν αναφέρουν τίποτα. Είναι τυχαίο αυτό; Ή μήπως πρέπει να δικαιώσουμε τον Μητσοτάκη; Τώρα γνωρίζουμε από πού προέρχεται η προστασία του Σαμαρά και σε ποιόν θα προσφερθεί όταν αυτός φθαρεί. Πάντα έχουν την διάδοχο κατάσταση ή αυτό που Ελληνικά λέμε Plan.B κι όλ’ αυτά με τις ευλογίες των αμνημόνων και μη σκεπτομένων πολιτών.

Στην αρχαία Ελλάδα που συχνά επικαλούμεθα για την δημοκρατία της, πολίτης ονομαζόταν αυτός που ησχολείτο με τα θέματα της πόλεως κράτους. Ιδιώτης ονομαζόταν ο αδιάφορος και μη ασχολούμενος. Οι ιδιώτες ήταν πολίτες κατώτερης κατηγορίας και αντιμετώπιζαν την χλεύη  των συμπολιτών τους. Σήμερα τι είμαστε; πολίτες ή ιδιώτες; Σκεφθείτε  και κατατάξετε τον εαυτό σας σε ποια κατηγορία ανήκετε. Είμαι σίγουρος και τολμώ να το πω, πως ευκολότερα θα πείτε σε ποια ομάδα είσθε οπαδός κι όχι πολίτης. Αυτό μας κάνει άξιους της τύχης μας. Την περασμένη Πέμπτη 15/3/13 ιδιωτικός τηλεοπτικός σταθμός, μετέδωσε ποδοσφαιρικό αγώνα ξένων ομάδων, στην θέση του Τουρκικού σήριαλ Σουλεϊμάν ο μεγαλοπρεπής. Γνωρίζετε τι έγινε; Η μισή Ελλάδα ήταν ευτυχής με τον αγώνα και η άλλη μισή δυστυχής, με την μη μετάδοση του σήριαλ. Αυτό είμαστε.

Τέσσερις ήταν είναι και δυστυχώς θα είναι οι χαίνουσες πληγές της Ελλάδος. α) οι Πολιτικοί, β) οι δημοσιογράφοι, γ) οι συνδικαλιστές και δ) ο ανεκπαίδευτος και ξερόλας λαός. Βέβαια πάντα υπάρχουν οι εξαιρέσεις, απλώς για να επιβεβαιώνουν τον κανόνα.

Η πρώτη κατηγορία είναι από κληρονομικό δικαίωμα, φιλοδοξία και εύκολο πλουτισμό. Η δεύτερη φυσικά το χρήμα, η δύναμη της χειραγώγησης της μάζας και η δυνατότητα ν’ ανεβάζουν και να κατεβάζουν  ανθρώπους και κόμματα από τις καρέκλες της εξουσίας. Οι της τρίτης είναι σχεδόν ισόβιοι, λόγω της κάλυψης του νόμου και του ελέγχου που ασκούν στους μονιμάδες του δημοσίου και των ΔΕΚΟ.

Οι της τετάρτης, είναι το κοινωνικό δράμα. Αυτοί χωρίζονται σε υποκατηγορίες. Αυτοί που είναι διορισμένοι, αυτοί που ελπίζουν να διοριστούν, αυτοί που ζητούν κάθε είδους ρουσφέτι και τελευταίοι οι ιδεολόγοι, οι αιθεροβάμονες, που είναι και οι βλάκες της αναμονής και της ελπίδας. Κανείς δεν έχει πει ή σκεφθεί, πως οι τρείς πρώτες κατηγορίες πωλούν την ψήφο τους. Είναι λοιπόν εξ ίσου υπεύθυνοι με τους πολιτικούς. Μπορούμε να τους εξομοιώσουμε με τους κλέφτες και τους κλεπταποδόχους. Ο νόμος τους θεωρεί ίσους και η ποινή είναι ίδια. Οι μεν πωλητές για προσωπικό τους βόλεμα, οι δε αγοραστές για την απόκτηση μιάς καλής επαγγελματικής θέσης, με καλό εισόδημα και εξασφάλιση του μέλλοντός τους, αφού κι αυτοί πωλούν με την σειρά τους την δική τους ψήφο, στο κόμμα ή στον εκάστοτε πρωθυπουργό, όπου το τίμημα είναι υψηλότερο. Αυτά τα περί του καθήκοντος, περί της πατρίδος και ιδεολογικών ιδανικών, τον δίκαιο καταμερισμό του πλούτου και των δικαιωμάτων του ανθρώπου, είναι λόγια για την διατροφή των πολιτών της τετάρτης υποκατηγορίας.

Παρέλειψα ακόμη μία κατηγορία. Τους αηδιασμένους, που βλέπουν όλην αυτή την συναλλαγή και την βλακεία, έχουν σιχαθεί την έλλειψη πατριωτισμού και τιμιότητος και συνειδητά απέχουν από την μεγάλη αυτή απάτη, με την πομπώδη ονομασία, εορτή της δημοκρατίας.

Ο ραγιαδισμός που υπάρχει μέσα μας, λειτουργεί δουλικά με το να θέλουμε πάτρωνες πάντα. Από την επανάσταση του 21 ο ζυγός δεν έπαψε να υπάρχει επάνω μας. Ξένο βασιλιά θέλαμε, όχι δικό μας πρόεδρο και μας τον έδωσαν. Τα κόμματα διαιρέθηκαν στο Ρωσικό, το Αγγλικό και το Γαλλικό. Ελληνικό δεν υπήρχε. Και τώρα άλλοι θέλουν τους Αμερικανούς, άλλοι τους Ρώσους, άλλοι την ΕΕ και δι αυτής τους Γερμανούς, μόνον οι Άγγλοι έχουν πέσει στην συνείδησή μας.

Διερωτώμαι για τους κυβερνήτες μας, δεν προσβάλετε ο ανδρισμός και ο πατριωτισμός τους; Πως δέχονται να κρατούν μια θέση διοίκησης, να είναι εκλεγμένοι γι αυτό και να εκτελούν μόνον εντολές της τρόικας; Κι όμως έχχουν τους τίτλους και την μισθοδοσία του Ελληνικού κράτους και στην πραγματικότητα είναι υπό τας διαταγάς και τον έλεγχο του κατοχικού διοικητή της Task Force στην χώρας μας, Horst Reichenmpach: είμαστε λοιπόν προτεκτοράτο με βούλα, το θέλουμε ή όχι.

Να προσπαθούν για μια φορολογική ελάφρυνση και πρέπει να υποβάλουν το αίτημα προς έγκριση; Έχουμε το πρόσφατο παράδειγμα του ΦΠΑ σίτισης. Μας τον πήγαν από 13 σε 23%. Δεν απέδωσε. Η κυβέρνηση ζητά την επαναφορά του για να είμαστε ανταγωνιστικοί στις τιμές κυρίως του τουρισμού, σε σχέση με τις γειτονικές χώρες που έχουν μονοψήφιο. Όχι αυτοί, μούγκα οι δικοί μας. Γιατί; Δεν φορούν παντελόνια, με το σύμβολο του ανδρισμού μέσα τους; δεν υπάρχει παραίτηση; Τίποτα. Φόρους και πάλι φόρους, αρκεί να παραμείνουν στις θέσεις τους με τους Ελληνικούς τίτλους. Τώρα που οι Κύπριοι αδελφοί μας βρέθηκαν ξαφνικά σε χειρότερη κατάσταση, μήπως πρέπει να σκεφθούμε πως το φυσικό αέριο και το πετρέλαιο είναι κατάρα και όχι ευλογία; Μήπως οι μεγάλοι της ευρωζώνης δεν είναι εταίροι όπως τους αποκαλούν τα ανδρείκελά μας, αλλά αδίστακτοι τοκογλύφοι και άρπαγες; Μήπως η Αρία φυλή με την συμπεριφορά της, ξυπνήσει στους λαούς της Ευρώπης μνήμες του παρελθόντος; Μήπως οι Γερμανοί πάνε για τρίτο γύρο; Αλλά για να γίνει η υποδούλωση  της Ευρώπης, πρέπει να έχουν την στήριξη μιάς υπερδυνάμεως. Την έχουν και ποια;

Και τώρα η γενοκτονία. Αρχίζοντας από τους νέους και μάλιστα με υψηλό επίπεδο μόρφωσης. Με τα στατιστικά στοιχεία που έχουν δημοσιευθεί,  το πρώτο εννεάμηνο του 2012 μετανάστευσαν στην Γερμανία 32.633 Ιταλοί, 27.056 Ισπανοί, 26.382 Έλληνες και 9.914 Πορτογάλοι. Αν λάβουμε υπόψην την διαφορά πληθυσμού Ελλάδος και Ισπανίας το ποσοστό είναι σχεδόν πενταπλάσιο. Το Γερμανικό περιοδικό «Der Spiegel» θριαμβολογεί για την μεγάλη επιτυχία της Γερμανικής κυβέρνησης. Παίρνουν εκπαιδευμένους νέους επιστήμονες, χωρίς να έχουν ξοδέψει ούτε ένα €.

Νομίζω πως τουλάχιστον για σήμερα, έχουμε σαφή απάντηση στο αρχικό ερώτημα και καλόν είναι να μην γινόμαστε καταγέλαστοι χειροκροτητές, ολοκλήρου του Ελληνικού κοινοβουλίου.

Γιώργος Κ. Περπινιάς.                                                    18/3/13