Η μάχη με τη μοίρα - Του Λευτέρη Τσίλογλου

Από την αρχή φιλοδωρήθηκε με μια σειρά μειονεκτημάτων. Δεν αναφέρομαι στους υλικούς όρους διαβίωσης και τις ελλείψεις βασικών αγαθών. Αυτά τα προβλήματα με προσπάθεια και επιμονή είναι δυνατόν κάποια στιγμή να τα ξεπεράσεις. Εκείνο που δεν υπερνικείται όμως με τίποτα είναι τα χαρακτηριστικά που σε κληρονόμησαν οι γεννήτορες σου. Μπορείς να κάνεις κάτι για το μπόι και για τη φάτσα σου; Είναι αυτά συνοδευτικά δεδομένα ολόκληρης της ζωής.

Δυο πήχες και κάτι το ανάστημά του, χαρακτηριστικό που τον κυνηγούσε από τη στιγμή που κατάλαβε τι αυτό σημαίνει. Έφαγε στα μούτρα όλη την καζούρα από το περιβάλλον που ζούσε. Κοντό τον ανέβαζαν, Τσάτσο τον κατέβαζαν! Μέχρι ανέκδοτα και παρατσούκλια άρχιζαν να του λένε. Με τέτοιο μπόι ποτέ μέχρι τώρα δεν αξιώθηκε να σταυρώσει μια γυναίκα πέρα από τις κοκότες, που σου κάθονται επί πληρωμή. Μάλιστα και σ’ αυτές διάβαζε στα μάτια τους την υποτίμηση και το συγκαταβατικό τους ύφος, κάτι που πάντα τον διαόλιζε. Μόνο σ’ έναν τομέα του βγήκε σε καλό αυτό του το χαρακτηριστικό, αλλά αυτός θα προτιμούσε να μην έχει αυτήν την τύχη. Πήρε οριστική απαλλαγή από το στρατό.

«Αχ μωρέ ας είχα μπόι κι ας έβγαζα όλη τη θητεία μου στα σύνορα!» ψιθύρισε απελπισμένα από μέσα του.

Να ήταν μόνο αυτό; Ίσως με την πάροδο του χρόνου να το συνήθιζε. Ήταν κι η φάτσα του. Ποντικομούρης, σχεδόν σπανός, λες και πάνω στο πρόσωπό του είχαν κάνει συνέλευση όλα τα ελαττώματα. Στο σπίτι του δεν υπήρχε καθρέπτης. Τους είχε όλους επί τούτου θρυμματίσει. Πλην ματαίως γιατί στο δρόμο έβλεπε χωρίς να το επιδιώκει συχνά τη φάτσα του σε βιτρίνες καταστημάτων, αντανακλάσεις σε πολλές επιφάνειες, αλλά το χειρότερο, το έβλεπε συνεχώς στα μάτια των ανθρώπων που τον αντίκριζαν.

Κάθισε μέρες και μέρες να σκεφθεί την κατάστασή του. Δεν ήταν και κανένας χαζός; Αυτό φάνηκε και στη περίοδο των σπουδών του. Το μυαλό του έκοβε πάνω από το μέσο όρο. Εγκαίρως είχε για προφανείς λόγους αποκλείσει μια σειρά από επαγγέλματα. Ένα απ’ αυτά ήταν το επάγγελμα του δασκάλου, του παιδαγωγού. Θα του άρεσε πολύ, αλλά υπήρχαν προφανή απαγορευτικά στοιχεία. Δεν θα άντεχε τις αναπόφευκτες κοροϊδίες των παιδιών. Έτσι σπούδασε οικονομικά και ειδικεύτηκε στα φορολογικά και λογιστικά θέματα. Οι γνώσεις του γρήγορα αξιολογήθηκαν από κάποιους επιχειρησιακούς κύκλους, που τον αξιοποίησαν δεόντως.

Ένας λοιπόν τομέας που μπορούσε να δώσει μάχη και να κερδίσει την παραδοχή του περιβάλλοντός του ήταν η επαγγελματική καταξίωση. Κι αυτό μάλλον το είχε ήδη πετύχει κατά ένα μεγάλο ποσοστό. Όμως δεν του ήταν αρκετό. Με βάση τις συμβουλές και τις γνώσεις του κάποιοι από τους πελάτες του είχαν γλυτώσει σημαντικά ποσά από την εφορία. Και είχε εισπράξει κι αυτός την γενναία αμοιβή του. Έτσι δεν τον κυνηγούσε πλέον το πρόβλημα της διαβίωσης. Όμως η πρώτη αυτή επιτυχία δεν του έφτανε. Και αλλού έπρεπε ν’ αναζητήσει την προσωπική του καταξίωση. Ματαιοδοξία; Όχι ! Ανθρώπινη ανάγκη παραδοχής της ύπαρξής του; Μάλλον !

Κάπου άκουσε για το Facebook. Πως εκεί μπορείς να μην βάζεις τη φωτογραφία σου, ακόμα και το πραγματικό σου όνομα. Το τελευταίο μάλλον δεν τον ενδιέφερε, αφού ζητούσε δικαίωση στο άτομο του. Το θέμα της φωτογραφίας τον βόλευε πολύ. Κάθισε και μελέτησε πολύ τους όρους λειτουργίας του. Κάποια στιγμή το τόλμησε. Μπήκε διστακτικά κι αναζήτησε τους πρώτους φίλους. Είδε ότι δεν ήταν δύσκολο να το πετύχει. Παρατήρησε συμπεριφορές, είδε με τι ασχολούνται οι παλαιότεροι. Εικόνες, βιντεάκια, λόγια σοφών, που τα εύρισκες εύκολα στο διαδίκτυο ήταν τα πιο συνηθισμένα. Αλλά και απόψεις πάνω στα θέματα της επικαιρότητας, σχολιασμοί γεγονότων, καταγγελίες, επέτειοι, προσωπικότητες και τόσα ακόμα.

Περπάτησε κι αυτός στα ίδια μονοπάτια και σε λίγο άρχισε να τον συνεπαίρνει η νέα ασχολία.  Κέρδισε πολλά like για αρκετές αναρτήσεις και η αυτοπεποίθησή του ανέβηκε κατά αρκετά σκαλοπάτια. Μέρα με τη μέρα ανακάλυπτε νέες πηγές και τα προσωπικά του σχόλια ήταν πάντα προσεγμένα, έτσι ώστε να μην δημιουργούν ενδεχόμενες αντιδράσεις. Συνεχώς διεύρυνε τον κύκλο των φίλων και για πρώτη φορά επιτέλους - έστω και εκ του μακρόθεν - εύρισκε μια θετική ανταπόκριση για τον εαυτό του.

Όμως δεν μπορούσε μονίμως να συνεχιστεί αυτή η ρόδινη ατμόσφαιρα. Από κάποια στιγμή και μετά εμφανίστηκαν οι πρώτες δυσκολίες. Πρώτα οι προσκλήσεις να παραβρεθεί σε εκδηλώσεις Όταν απευθύνονταν σ’ αυτόν προσωπικά επικαλούνταν ψεύτικές, αλλά αρκετά αληθοφανείς δικαιολογίες. . Εννοείται ότι τις απέφευγε διακριτικά, αλλά μέχρι πότε; Τα πράγματα δυσκόλεψαν όταν κατέφθασαν κλήσεις για Skype. Εκεί πρόκειται για συνομιλία τηλεφωνική που συνοδεύεται με τη ζωντανή εικόνα των ομιλούντων.  Έμαθε πως να ακούγεται μόνο η φωνή του, αλλά όχι κι η εικόνα του. Δεν πατούσε δηλαδή το απαραίτητο εικονίδιο κι όταν οι συνομιλητές του έλεγαν να το κάνει έλεγε ψέματα ότι το πατούσε αλλά δεν υπήρχε ανταπόκριση. Κάποιο ελάττωμα θα έχει φαίνεται ο δικός του υπολογιστής.

Με τη φωνή δεν είχε κανένα πρόβλημα γιατί ήξερε πως ακούγεται μια χαρά. Παρά τα άλλα αρνητικά χαρακτηριστικά του. Τις κοινωνικές συναναστροφές τις απέφευγε όπως ο διάολος το λιβάνι και ο κύκλος των άμεσα γνωστών ήταν κυρίως από το χώρο της εργασιακής του απασχόλησης. Μόλις μπόρεσε άλλαξε και γειτονιά, οπότε οι συναντήσεις με άτομα που ήξεραν όνομα και φάτσα είχε δραστικά περιοριστεί. Όμως το σκουληκάκι μέσα του άρχιζε με την πάροδο του χρόνου να γίνεται ενοχλητικό.

Μέχρι πότε, μωρέ, θα κρύβεται; Το ερώτημα ήταν όχι αν μπορεί έτσι επ’ άπειρον να συνεχίσει, αλλά αν κοροϊδεύοντας τους άλλους κοροϊδεύει και υποτιμά μαζί και τον εαυτό του. Είναι αυτό σωστό; Με το κρυφτούλι βρίσκει την πολυπόθητη δικαίωση που πάντα επιθυμούσε; Προφανώς όχι! Πρέπει να τολμήσει τα αποκαλυπτήρια; Το βασάνισε αρκετά και κάποια στιγμή το τόλμησε. Ένιωσε επιτέλους απελευθερωμένος. Βεβαίως δεν συνάντησε ενθουσιασμό, βεβαίως είδε τα γνωστά απαξιωτικά βλέμματα, κάποιοι τον έσβησαν από φίλο, αλλά μπρος στο αίσθημα της απελευθέρωσης που εισέπραξε όλα τα παραπάνω ήταν μικρά πταίσματα. Μπήκε πάλι στην κοινωνία και το κρυφτό έγινε παρελθόν. Και η ασχήμια συνηθίζεται!

12.3.13