"Ένα αληθινό παραμύθι…" - Της Γιόλας Αργυροπούλου-Παπαδοπούλου*

Ήταν ακόμη μαθήτρια του Γυμνασίου.

Κάποιο ανοιξιάτικο πρωινό ξύπνησε,

σηκώθηκε από το κρεβάτι της

κι άνοιξε τα παντζούρια

της μπαλκονόπορτας.

Πάνω στο μωσαϊκό της βεράντας

αντίκρυσε δεκάδες τριαντάφυλλα

- σ’ όλα τα χρώματα·

ροζ, λευκά, κίτρινα, κόκκινα.

Σάστισε κι έτρεξε στη μητέρα της.

«Μαμά μου,

η βεράντα μου είναι γεμάτη τριαντάφυλλα».

«Τα είδα, κοριτσάκι μου, πριν από σένα».

«Μα, από ποιον είναι;» απόρησε δήθεν η μικρή.

«Από κάποιον θαυμαστή…

Ίσως από το ξανθό αγόρι με τα γαλάζια μάτια,

που περνάει κάθε απόγευμα έξω από το σπίτι μας

και κοντοστέκεται απέναντι από το μπαλκόνι σου»

αποκρίθηκε η μητέρα, χαμογελώντας.

«Δεν ξέρω κανένα ξανθό αγόρι με γαλάζια μάτια…»

φώναξε η μαθητριούλα, με φλογισμένο το πρόσωπό της,

κι άρχισε να κλαίει από τον φόβο, μήπως

η μαμά της δεν την πίστεψε.

Δεν έλεγε όμως την αλήθεια.

Πραγματικά

ήξερε κάποιο ξανθό αγόρι με γαλάζια μάτια.

Μόνο που δεν είχαν μιλήσει ποτέ.

Δεν ήξερε ούτε τ’ όνομά του.

Το έβλεπε, κάθε απόγευμα,

να περνά έξω από το σπίτι της

και να κοντοστέκεται απέναντι από τη βεράντα της.

Σηκωνόταν από το γραφείο της,

πλησίαζε την τζαμόπορτα

και του χαμογελούσε.

Κι όταν το ξανθό αγόρι με τα γαλάζια μάτια

της έγνεφε να βγει στη βεράντα,

εκείνη κοκκίνιζε κι έτρεχε να κρυφτεί.

Πέρασαν χρόνια από τότε.

Η μαθητριούλα μεγάλωσε,

παντρεύτηκε κι απέκτησε παιδιά.

Η μητέρα της δεν ζούσε πια.

Κάποιο χειμωνιάτικο πρωινό,

θυμήθηκε τα τριαντάφυλλα, που

εκείνο το ξανθό αγόρι με τα γαλάζια μάτια

είχε κάποτε ρίξει στη βεράντα

του πατρικού σπιτιού της.

Δάκρυσε

από νοσταλγία και τρυφερότητα.

Κοιτάζοντας  τις χιονονιφάδες,

που έπεφταν πυκνά έξω από το παράθυρό της,

είδε - μέσ’ από τα δάκρυά της -

το μωσαϊκό της παλιάς βεράντας

στρωμένο από τριαντάφυλλα,

ροζ, λευκά, κίτρινα, κόκκινα.

Και τότε,

ο χειμώνας έγινε ξαφνικά άνοιξη, και

η ίδια ξανάγινε η μαθητριούλα,

που μιλούσε με τη μαμά της

για το ξανθό αγόρι με τα γαλάζια μάτια.

Η εικόνα του ανοιξιάτικου πρωινού

και των τριαντάφυλλων

χάθηκε

από το βλέμμα της θύμησής της,

όταν μια μεγάλη χιονονιφάδα

ήρθε κι έπεσε πάνω στο παράθυρό της.

«Η ψυχή της μαμάς μου» σκέφθηκε.

Σηκώθηκε από το κάθισμά της,

πλησίασε στο παράθυρο και,

κοιτάζοντας τη χιονονιφάδα, ψιθύρισε:

«Συγγνώμη, μαμά μου, για κείνο το ψέμα…

Το ξανθό αγόρι με τα γαλάζια μάτια,

που είχε ρίξει στη βεράντα μου

όλα εκείνα τα τριαντάφυλλα,

το ήξερα και το ’βλεπα κάθε απόγευμα…

Μόνο που δεν είχαμε μιλήσει.

Ποτέ!

Ούτε τ’ όνομά του ήξερα.

Αυτή ’ναι η αλήθεια.

Αχ, και να ’ξερες, μαμά μου,

πόσο θα ’θελα να το ξαναδώ…».

Ένοιωσε

πως τα ζεστά δάκρυα,

που κυλούσαν από τα μάτια της,

ζωγράφιζαν σ’ όλο το πρόσωπό της

ροζ, λευκά, κίτρινα, κόκκινα τριαντάφυλλα

και βαθιά, πολύ βαθιά στην ψυχή της,

σχεδίαζαν φώτα, λάμψεις, ήλιους –

όμοιους μ’ αυτούς των ονείρων.

Και των παραμυθιών…

Γιόλα Αργυροπούλου – Παπαδοπούλου

* Η κυρία Γιόλα Αργυροπούλου-Παπαδοπούλου είναι επ. καθηγήτρια της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών