Υπάρχει φως; Ναι, στη Λευκωσία - Του Α. Η. Διαματάρη
Κύριο άρθρο Εθνικού Κήρυκα Νέας Υόρκης
Το αεροδρόμιο της Αθήνας είναι πολύ μεγάλο, καινούργιο και κακόγουστο. Ισως να ταίριαζε στις συνθήκες της Φραγκφούρτης.
Δεν ταιριάζει όμως ούτε στο κλίμα, ούτε στην πολιτιστική κληρονομιά της Αθήνας.
Και είναι σχεδόν έρημο από αεροπλάνα και φυσικά από κόσμο.
Τα αεροδρόμια αποτελούν ένα καλό βαρόμετρο, ένα καθρέφτη της πόλης. Σκεφτείτε την ζωή, το σφρίγος του αεροδρομίου π.χ. JFK της Νέας Υόρκης και μετά από αυτό προσγειωθείτε στο «Ελευθέριος Βενιζέλος». Ανώμαλη προσγείωση. Σκέτη απελπισία.
Κάτι ανάλογο συμβαίνει και στο αεροδρόμιο της Λάρνακας. Είναι κι αυτό ολοκαίνουργιο, υπερσύγχρονο, λειτουργικό, μικρότερο βέβαια από αυτό της Αθήνας.
Είναι φτιαγμένο όμως με σκέψη, με σκοπό.
Κι αυτό είναι άδειο τώρα.
Και δυστυχώς δεν έχουν ακόμα προλάβει να βγάλουν τις διαφημίσεις της Λαϊκής που σε κοιτάζουν ειρωνικά από παντού.
Ούτε και να βγάλουν τις επιγραφές στα ρωσικά. Είναι τόσο πολλές που θαρρείς και είσαι σε ρωσικό αεροδρόμιο.
Σίγουρα θα αισθανόταν υπερήφανος ο Πούτιν αν τις έβλεπε.
Εν πάση περιπτώσει, με τα οικονομικά δεδομένα στις δυο χώρες του Ελληνισμού Θα περίμενε λοιπόν κανείς ότι η απόγνωση που είναι διάχυτα απλωμένη στην Αθήνα θα ήταν και στη Λευκωσία.
Κι όμως, η διαφορά δεν θα μπορούσε να ήταν μεγαλύτερη.
Δεν συνάντησα άνθρωπο στην Αθήνα που να εκφράζει μια έστω συγκρατημένη αισιοδοξία. Να βλέπει ένα αμυδρό φως ελπίδας για τον τερματισμό της κρίσης σε κάποιο λογικό χρονικό περιθώριο.
Ενας Αμερικανός καθηγητής θαύμαζε την ανεπανάληπτη θέα της φωτισμένης Ακρόπολης από κεντρικό εστιατόριο ξενοδοχείου.
Εκανε σαν μωρό παιδί: Κοιτάξτε τι καταπληκτική θέα, τι αριστούργημα, έλεγε βαθύτατα συγκινημένος στον σερβιτόρο.
Εκείνος, ο σερβιτόρος, έκανε ότι τον άκουγε με προσοχή. Οταν τελείωσε ο τουρίστας να εκθειάζει την Ακρόπολη γυρνά σε συνάδελφό του και λέει: δεν μας αφήνει ήσυχους...
Το εστιατόριο είχε μόνο πέντε πελάτες...
Στη Λευκωσία, από την άλλη μεριά, συνάντησα τον Γιώργο -όχι το πραγματικό του όνομα-. Εναν νέο μορφωμένο, επιχειρηματία, με συγκροτημένη σκέψη, πολύ προβληματισμένο περί τα του έθνους, Αγγλοσπουδαγμένο.
Πριν λίγες ημέρες, μου είπε, χαμογελώντας, ήμουν πλούσιος. Σήμερα είμαι φτωχός. Δεν έχω πια τα απαραίτητα.
Ηταν κι αυτός θύμα του «κουρέματος».
Αν αυτό είναι για το καλό της Κύπρου, συνέχισε, χαλάλι της και χτύπησε το χέρι του, για έμφαση, στο τραπέζι.
Αλλά άκουσε να σου πω, συμπλήρωσε. Εμείς οι Κυπραίοι είμαστε εργατικοί, μορφωμένοι, αποφασισμένοι να ξαναχτίσουμε την οικονομία μας.
Εμείς ζήσαμε την εισβολή και μέσα από τις στάχτες δημιουργήσαμε ένα θαύμα.
Σε λίγα χρόνια θα το ξεπεράσουμε κι αυτό. Θα δεις.
Δεν έχω αμφιβολία. Για τους Αθηναίους ανησυχώ.
Δείτε καρέ-καρέ τη σφαγή στο Κοντομαρί Χανίων από τους Γερμανούς - Η ιστορία του Franz Peter Weixler
- Δημοφιλέστερα
.jpg&size=summary_medium)
