Τα μυστήρια της Μανωλάδας - Του Πάσχου Μανδραβέλη

Καλά, τι σόι φυτείες είναι αυτές στη Μανωλάδα που χρειάζονται τρεις «επιστάτες» για να λειτουργήσουν; Ούτε οι τεράστιες φάρμες της Νότιας Αμερικής δεν έχουν τόσους. Και πώς προέκυψαν τα όπλα στη δολοφονική απόπειρα κατά των μεταναστών; Τι στην ευχή; Αρματωμένοι κάνουν την «επιστασία» στις φυτείες της Ηλείας;

Το αιματηρό συμβάν της Τετάρτης είναι απλώς ο τελευταίος κρίκος άλλων περίεργων επεισοδίων στα φραουλοχώραφα της περιοχής. Τον Μάιο του 2012 σημειώθηκαν ταραχές, με αφορμή πάλι απλήρωτα μεροκάματα. Τον Αύγουστο του 2012, ημεδαποί («επιστάτες» θα ήταν κι αυτοί) βασάνισαν ένα νεαρό Αιγύπτιο. Σύμφωνα με τα τοπικά Μέσα της περιοχής, «οι δύο δράστες σφήνωσαν το κεφάλι του 22χρονου θύματός τους ανάμεσα στην πόρτα του αυτοκινήτου και τον έσυραν για περίπου ένα χιλιόμετρο στον δρόμο». Αντίστοιχη βαρβαρότητα σημειώθηκε και το 2009, μόνο που το όργανο βασανισμού ήταν δίκυκλο. Τον Απρίλιο του 2011, ο δημοσιογράφος του «Βήματος» κ. Γιώργος Πουλιόπουλος και ο φωτορεπόρτερ κ. Ιάκωβος Χατζησταύρου δέχθηκαν επίθεση από «επιστάτες», όταν προσπάθησαν να κάνουν ρεπορτάζ για τις συνθήκες διαβίωσης και εργασίας των αλλοδαπών εργατών φράουλας στη Μανωλάδα Ηλείας. Ο δημοσιογράφος και ο φωτορεπόρτερ μεταφέρθηκαν στο Κέντρο Υγείας της Βάρδας.

Ολα αυτά τα μαφιόζικα συμβάντα κανονικά έπρεπε να κινητοποιήσουν τις αστυνομικές και δικαστικές αρχές. Το γεγονός ότι επαναλαμβάνονται όλο και πιο συχνά σημαίνει ότι οι δικαστικές και αστυνομικές αρχές δεν κάνουν καλά τη δουλειά τους. Η ανομία συνεχίζεται και διογκώνεται στην περιοχή διότι το κράτος δεν μπορεί ή τα όργανά του αμελούν να επιβάλουν τη νομιμότητα. Δεν είναι ένα το συμβάν για να υπάρχει το ελαφρυντικό της εκπλήξεως. Ορθότερο είναι να μιλήσουμε για συμμορίες «επιστατών» που σπέρνουν τον τρόμο. Ο υπουργός Δημόσιας Τάξης, ο πρόεδρος του Αρείου Πάγου περιμένουν να υπάρξουν νεκροί για να ψάξουν αν υπάρχει κάτι σάπιο στο βασίλειο της Ηλείας;

Κακά τα ψέματα! Φαινόμενα ρατσισμού, ακραίας εκμετάλλευσης ή άλλων άνομων πρακτικών υπάρχουν παντού στον κόσμο. Μια κοινωνία δεν κρίνεται από αυτά. Κρίνεται, όμως, από την αντίδραση της στα συγκεκριμένα φαινόμενα. Αν τα στοχάζεται ή αν τα προσπερνά ελαφρά τη καρδία. Αν ανησυχεί ή αν επαναπαύεται με το ρωμαίικο «έλα μωρέ...». Γράφαμε και παλιότερα ότι «ο καλύτερος τρόπος για τη διαιώνιση των προβλημάτων είναι η άγνοια της ύπαρξής τους. Ειδικά όταν αυτή βασίζεται σε μια αυταρέσκεια της οποίας κοινή επωδός είναι «εμείς δεν έχουμε τέτοιου είδους προβλήματα». Κάπως έτσι, πίσω από αυτάρεσκες επισημάνσεις, διαιωνίζεται και θα διογκώνεται ο ρατσισμός στη χώρα... «Μα οι ρατσιστές είναι μειοψηφία», θα εκραγούν κάποιοι. Πιθανόν, αλλά σάμπως η “Κου Κλουξ Κλαν” ήταν πλειοψηφικό ρεύμα στις ΗΠΑ;» («Ο ρατσισμός φαίνεται την επόμενη μέρα», 8.1.2006)

Το ίδιο ισχύει και για την πολιτεία. Φυσικά δεν είναι υπεύθυνη για την εμφάνιση των παραβατικών συμπεριφορών. Εχει όμως βαρύτατες ευθύνες για την επανάληψή τους, που αναγκαστικά σημαίνει και διόγκωσή τους. Γι’ αυτό, παράλληλα με την έρευνα για την ανακάλυψη των «επιστατών», οι αρχές πρέπει να ψάξουν πώς και γιατί κάποιοι αμέλησαν να κάνουν το καθήκον τους, με αποτέλεσμα να γίνει η Μανωλάδα «Φαρ-Ουέστ».

Η Καθημερινή