Μέρα που ’ναι σήμερα - Του Γιάννη Καλαμίτση
ΣΑΡΑΝΤΑ ΕΞΙ ΧΡΟΝΙΑ μετά κι ακόμη υπάρχουν Ελληνες οι οποίοι αναφέρονται στη συγκεκριμένη ημέρα. Την εικοστή πρώτη Απριλίου. Αλλοι την αναπολούν κι άλλοι φτύνουν τον κόρφο τους. Σε μια χώρα όπου πάρα πολλοί έχουν ξεχάσει τι έγινε τον Μάρτιο του 1821 ή τον Οκτώβριο του 1940, ακόμα και κάποιοι που δεν είχαν γεννηθεί το 1967 θα μιλούν σήμερα για μια «μαύρη» επέτειο».
Εδώ και χρόνια έχω αποφασίσει πως δεν θα ασχολούμαι με τα όσα έγιναν από το 1967 έως και το 1974 και ιδιαιτέρως για το 1973. Πάνε αυτά. Πέρασαν και πάνε κι ας άφησαν πίσω τα σημάδια τους. Εγώ έχω στο μυαλό μου άλλες ημερομηνίες, πρόσφατες και τρέχουσες, οι οποίες με απασχολούν και οι επιπτώσεις των οποίων δεν έχουν πάψει να γίνονται αισθητές στην καθημερινότητά μου.
Πώς να ξεχάσω την «από της παραλίας ομιλία» του νέου σωτήρος, Γεωργίου Παπανδρέου; Ξεχνιέται το Καστελόριζο; Ξεχνιούνται οι επιπτώσεις εκείνου του πρώτου μνημονίου, αλλά και των άλλων τριών - τεσσάρων που υπεγράφησαν στη συνέχεια; Μπορώ να ξεχάσω το ΔΝΤ τώρα που το έμαθα; Ξεχνιούνται το πρώτο, το δεύτερο, το τρίτο και δεν ξέρω ποιο άλλο «Ζάππειο», με τις φοβερές εξαγγελίες του Αντώνη Σαμαρά; Που θα έφευγε από τη μιζέρια και την κρίση;.. Που θα έδιωχνε την τρόικα;.. Που θα επαναδιαπραγματευόταν το μνημόνιο;.. Που… Που… Που…
Να ξεχάσω το ότι ο Φώτης -Φανούρης- Κουβέλης δηλώνει Αριστερός;.. Ή ότι ο Βαγγέλης, ο «άντε καλέ», προεδρεύει μιας ομάδας που τη λέει «κόμμα»;.. Να ξεχάσω τις αλλαγές και τις στροφές που κάνει η άλλη ελπίδα του λαού μας, ο Αλέξης;..
Θα θέλατε να ξεχαστούν αυτά και να θυμάμαι την περίφημη «γενιά του Πολυτεχνείου»; Να θυμηθώ τη Μαρία και τον Κώστα; Η μία στις Βρυξέλλες κι ο άλλος εξαφανισμένος;
Τώρα που γράφω μου λένε πως εξερράγησαν βόμβες στον Μαραθώνιο της Βοστόνης. Τρεις νεκροί και αμέτρητοι τραυματίες - κάποιοι βαριά. Δεύτερο χτύπημα μετά την 11η Σεπτεμβρίου! Την οποία, 11η Σεπτεμβρίου, δεν ξεχνώ ούτε εγώ, που είμαι από εκείνους (τους πολλούς) που δεν πιστεύουν πως το έκανε ο Μπιν Λάντεν. Και δεν ξέρω τι να σκεφτώ για αυτό το δεύτερο χτύπημα...
Λοιπόν: στη ζωή μου θα θυμάμαι αυτά που θέλω και θα ξεχνώ όσα αποφασίζω να διαγράψω. Επιλεκτική μνήμη. Οπως και οι πολιτικοί.
Δείτε καρέ-καρέ τη σφαγή στο Κοντομαρί Χανίων από τους Γερμανούς - Η ιστορία του Franz Peter Weixler
- Δημοφιλέστερα
