Αίσχος! Ντροπή τους! - Του Θεόδωρου Μεσσηνέζη

Στις 30 του Απρίλη άκουσα μια κουβέντα, ότι δηλαδή οι κύριοι καθηγητές της μέσης εκπαίδευσης θα συνεδριάζανε για να αποφασίσουν την έναρξη απεργιακών κινητοποιήσεων κατά την διάρκεια των πανελληνίων εξετάσεων των παιδιών μας. Τη κουβέντα αυτή τη θεώρησα τόσο παράλογη που δεν μπορούσα να την πιστέψω. Σκέφτηκα ότι δεν μπορούσε να είναι μια σοβαρή σκέψη αυτή , και μάλιστα να προέρχεται από τους ανθρώπους αυτούς που τους έχουμε εμπιστευθεί τη γενική μόρφωση των παιδιών μας και που η δουλειά τους, ή μάλλον για να είμαι πιο σαφής, το λειτούργημά τους ως πρώτο και βασικό στόχο έχει την εν γένει καλλιέργεια των νέων και την γενικώς προστασία αυτών από γνώσεις που κουρελιάζουν τον χαρακτήρα των παιδιών αυτών. Αυτή η σκέψη μου έφερε μια άλλη πολύ αιχμηρή ! Καλά, είπα μέσα μου , αυτοί που σκέφτονται να κάνουν κάτι τέτοιο, δεν είναι δάσκαλοι, δεν είναι Έλληνες Δάσκαλοι; Επί χρόνια διδάσκουν τα παιδιά μας και τα προετοιμάζουν για να βγουν στην κοινωνία και να αποδειχθούν αξιόλογοι πολίτες αυτής Για να αποδειχθεί μάλιστα ότι είναι άξια και πολύ περισσότερο για να το πιστέψουν αυτά τα ίδια τα παιδιά ότι έχουν προετοιμαστεί καλά για τον σκληρό αγώνα της ζωής που τα προσμένει , τα επιβάλουν να περάσουν κι από αυτή τη σκληρή δοκιμασία των πανελληνίων εξετάσεων , όπου θα ξεχωρίσει ή «ήρα απ’ το στάρι» όπως λεει ο Λαός δηλαδή θα ξεχωρίσουν οι ικανοί απ τους ανίκανους . Αυτή και μόνον η τελευταία σκέψη τα φορτίζει με υπέρμετρο άγχος και τα κάνει να πολλαπλασιάζουν τις προσπάθειες τους για μια επιτυχία. Αυτή όμως η προσπάθεια μεταφράζεται σε κόπο και υπερένταση που για να αποφευχθούν οι αναμφισβήτητα κακιές παρενέργειές των, χρειάζεται αυτά τα παιδιά να έχουν απόλυτη ηρεμία και να ζουν σε ένα ήρεμο οικιακό αλλά πρωτίστως σχολικό περιβάλλον και όχι μέσα σε μια αναταραχή όπως αυτή που φυσιολογικά προκαλούν οι απεργιακές κινητοποιήσεις και μάλιστα αυτών που είναι επιφορτισμένοι να τα κρατούν και να τα διδάσκουν την ηρεμία και τη γαλήνη !

Θα μου πείτε ότι και οι καθηγητές και οι δάσκαλοι γενικά, είναι κι αυτοί εργαζόμενοι άνθρωποι που έχουν οικογένειες και υποχρεώσεις και αδήριτες βιοποριστικές ανάγκες όπως όλοι οι εργαζόμενοι και κυρίως οι σημερινοί Έλληνες εργαζόμενοι, αν έχουν τη τύχη να εργάζονται ! Κάθε εργαζόμενος έχει ιερή υποχρέωση έναντι του εαυτού του να διεκδικεί και να απαιτεί τα δικαιώματά του και μάλιστα τη δίκαια αμοιβή του, ανάλογη με το έργο που προσφέρει. Η διεκδίκηση αυτή είναι και δημοκρατικά αλλά και ηθικά κατοχυρωμένη και σε περίπτωση που δεν αποδίδει , μπορεί να φθάσει και μέχρι της εκβιαστικής λύσεως που είναι η απεργία! Ο εργαζόμενος «απεργεί» και με αυτό τον τρόπο προκαλεί οικονομική ή και ηθική ζημία στον εργοδότη του , έως ότου αυτός ο τελευταίος υποκύψει στον εκβιασμό και αποδεχθεί τα εύλογα αιτήματα του εργαζομένου Στη προκειμένη περίπτωση των καθηγητών όμως ποιον εκβιάζουν και σε ποιον προκαλούν ηθική και πραγματική ζημιά ; Εργοδότης τους είναι το κράτος. Αυτό πρέπει να εκβιάσουν και σ’ αυτό θά ήταν δικαιολογημένη κάθε ζημιά που θα μπορούσε να προκαλέσει ο εκβιασμός τους. Δυστυχώς όμως το Κράτος και οι εν αυτό παραμένουν αλώβητοι , ενώ όλη τη ζημιά την υφίστανται οι πλέον ανεύθυνοι, οι πλέον αθώοι , τα παιδιά ! Είναι σαν να θέλουν να επαληθεύσουν τη Λαϊκή ρήση που λεει ότι «μη μπορώντας να δείρουν το γάιδαρο δέρνουν το αθώο σαμάρι.» Ποιος μπορεί να θεωρήσει τη λύση αυτή ως λογική ; Γιατί να χρησιμοποιούν τα αθώα παιδιά , μεταξύ των οποίων μπορεί να υπάρχουν και δικά τους πραγματικά παιδιά , σαν μοχλό για να εκπορθήσουν μια ευνοϊκή γι’ αυτούς απόφαση :

Κατά τη γνώμη μου αυτό είναι όχι μόνον ανεπίτρεπτο αλλά και ηθικά αισχρό. Μέσα στις τριακόσιες εξήντα μέρες που έχει ο χρόνος γιατί δεν διαλέγουν μερικές απ’ αυτές να εκδηλώσουν τον εκβιαστικό αγώνα τους μόνον διαλέγουν τις δέκα- δεκαπέντε μέρες των εξετάσεων, που πρέπει τα παιδιά ,τα παιδιά τους ,  να είναι ήρεμα και απερίσπαστα στον δύσκολο αγώνα τους : Δεν τα υπολογίζουν ; Δεν τα λυπούνται ; ή λογαριάζουν μόνο το τομάρι τους κι όλα τα άλλα ας πάνε στο καλό για να μη πω  στο διάβολο !

Λυπούμαι που τα γράφω αυτά, γιατί πραγματικά περίμενα μια πιο υπεύθυνη και στοργική συμπεριφορά των κυρίων αυτών προς τα αθώα , το επαναλαμβάνω, ΑΘΩΑ θύματά τους τα ΠΑΙΔΙΑ μας και ΠΑΙΔΙΑ τους !  Ίσως μερικοί να μην συμφωνούν μαζί μου . Δεν με νοιάζει . Όταν θα έχουν κι αυτοί παιδιά και εγγόνια που κάποιοι θα τα χρησιμοποιούν αλόγιστα για να πετύχουν τους δικούς τους σκοπούς, τότε τα ξαναλέμε. Για τώρα όμως ας  δικαιολογήσουν αυτό που λέγω : ότι δηλαδή η απόφαση αυτή των καθηγητών είναι «ΑΙΣΧΟΣ και ΝΤΡΟΠΗ  ΤΟΥΣ .-

Θ.Σ.Μ.- Αθήνα.- 11/05/2013