Ουδέν κακόν αμιγές καλού - Του Γιώργου Περπινιά

Οι άνθρωποι που είναι αισιόδοξοι (δεν είμαι μεταξύ αυτών) σε κάθε περίπτωση περιμένουν ακόμη και στις μεγάλες καταστροφές, πως κάτι θα διορθώσει τα κακώς κείμενα.

Η αλήθεια είναι πως και οι σοφοί πρόγονοί μας έλεγαν «ουδέν κακόν αμιγές καλού». Βέβαια αυτό δεν νομίζω πως είναι αισιοδοξία, απλώς είναι μάλλον συμβουλή, πως από κάθε τι κακό, πρέπει να αντλούμε γνώσεις και πείρα, για την αποφυγή μελλοντικών λαθών. Αυτό είναι το καλό.

Γιατί κάνω αυτόν τον πρόλογο. Γιατί ποτέ δεν αντλούμε πείρα από τα λάθη μας, μας μένει μόνον η αισιοδοξία και μας ικανοποιούν τα ψεύδη, κυρίως τα προερχόμενα από την πλευρά των πολιτικών.

Σκεφτείτε πως έπρεπε να κερδίσουμε από το ρητό το οποίο αναφέρω.

Καλώς ή κακώς, οι πολιτικοί μας ταγοί, υπέγραψαν το περίφημο μνημόνιο, όχι σκεπτόμενοι την δική μας σωτηρία, αλλά την δική τους, για την παραμονή τους στην διαχείριση της εξουσίας.

Ο Σαμαράς στην αρχή ήταν εναντίον του μνημονίου κι έλεγε στο Ζάππειο ότι «αν κερδίσουμε το στοίχημα της πρωτογενούς παραγωγής – της Γεωργίας, της Κτηνοτροφίας, της Αλιείας – έχουμε κερδίσει το μισό στοίχημα της Ανάπτυξης». Ένα μικρό ευτυχώς, μέρος του λαού τον εμπιστεύτηκε και με την βοήθεια του εκλογικού νόμου εξελέγη. Έλα όμως που το δεύτερο κόμμα που είχε την μεγαλύτερη ευθύνη της κατάστασης των οικονομικών της χώρας και την δέσμευσε με το μνημόνιο, συμπλήρωσε το έλλειμμα του ποσοστού εκλογής και μαζί με την τσόντα μικρής μερίδας της αριστεράς, κατέλαβαν την εξουσία.

Άλλο επέλεξε ο λαός κι άλλο βγήκε. Και τι έκανε απ’ όσα είχε πεί; Τίποτα.

Επανέρχομαι στο ρητό που αναφέρω στην αρχή. Πάθαμε το κακό. Το θέμα είναι  πως έπρεπε να το αξιοποιήσουμε. Από πού θα έβγαινε το καλό; Η απάντηση είναι απλή. Ήταν μοναδική ευκαιρία να φτιάξουμε ένα σύγχρονο Ευρωπαϊκό κράτος. Ένα κράτος για την εξυπηρέτηση του πολίτη, για την εξασφάλιση της παιδείας, της περίθαλψης, της δικαιοσύνης, της πραγματικής προστασίας του πολίτη με την πάταξης της εγκληματικότητας και τέλος της εργασίας.

Η αναδιάρθρωση του κράτους ήταν μέρος του μνημονίου και επ’ αυτού, η μεγάλη πίεση της τρόικας. Μαζί και η απόλυση αρκετών χιλιάδων υπαλλήλων του δημοσίου, δηλαδή της κομματικής πελατείας. Αυτοί ήταν που με το υψηλό μισθολογικό κόστος, τα τρελά επιδόματα συμπλήρωμα των αμοιβών τους και οι εκατοντάδες οργανισμοί που δεν είχαν κανένα λόγο ύπαρξης, ήταν ο μεγάλος παράγων της πτωχεύσεως του κράτους. Δεν ήταν ο ιδιωτικός τομέας. Τον οποίον και διέλυσαν.

Αντ’ αυτού όπως βλέπουμε, τα κόμματα λειτουργούν όπως είχαν μάθει τόσα χρόνια, δεν γνωρίζουν άλλωστε άλλον τρόπο. Πρώτα το κομματικό συμφέρον, η εξασφάλιση της επανεκλογής, η απόκρυψη των σκανδάλων και η αποφυγή των ευθυνών τους, για την σημερινή συμφορά.

Κατορθώνουν επί τρία χρόνια να κοροϊδεύουν και τους ελεγκτές των δανειστών, με τις διάφορες ίντριγκες, πως κάτι κάνουν, αλλά τους χρειάζεται χρόνος. Μάλλον όμως εκείνοι κάποια στιγμή τους κατάλαβαν,  κάνουν πως τους πιστεύουν, αφού εισπράττουν τους τόκους των δανείων και με τον συνεχή νέο δανεισμό αυξάνεται το χρέος, που για την εξόφλησή του θα μας πάρουν ότι έχει μεγάλη αξία, με κορυφή τα μελλοντικά   πετρέλαια, αν αυτά πράγματι υπάρχουν.                                       Διαφορετικά μόνον με οικονομίες και δουλική εργασία, δεν υπάρχει περίπτωση εξοφλήσεως του τεραστίου χρέους μας.

Τρία χρόνια τώρα συζητούν για τις απολύσεις. Τις είπαν εφεδρεία, διαθεσιμότητα, κινητικότητα, κάλυψη κενών θέσεων, μεταθέσεις κλπ. Αποτέλεσμα μηδέν. Δεν υπάρχουν κενές θέσεις στα νοσοκομεία και υπάρχει ζήτηση στον οργανισμό αποξήρανσης της Κωπαΐδας; Να μην τρελαθούμε. Δεν θέλουν να χάσουν την κομματική τους πελατεία. Θα κάνουν ότι μπορούν να την κρατήσουν.

Θα βάλουν κι άλλους φόρους. Ο σημερινός ευαίσθητος Ευάγγελος, απέδειξε στο πρόσφατο παρελθόν πως δεν έχει φραγμούς όταν πρέπει να νομοθετήσει. Ο άγιος Φώτιος βάζει κόκκινες γραμμές, είναι άλλωστε το χρώμα των πρώην επαναστατών, γίνονται ροζ όμως στην συζήτηση.

Βρήκαν τον χρόνο να νομοθετήσουν για την κάλυψη των τραπεζιτών που τους έδωσαν δάνεια χωρίς να υπάρχουν εχέγγυα. Νομιμοποίησαν το ιατρικό φακελάκι, βαφτίζοντάς το χειρονομία ευγνωμοσύνης. Ποιάς ευγνωμοσύνης, αυτής της υποχρεωτικής; αν μπορείς κάνε κι αλλιώς.

Άρχισαν τις αποκρατικοποιήσεις και τι δίνουν; Είναι επένδυση η πώληση του ΟΠΑΠ, η πώληση του αστέρα Βουλιαγμένης, η πώληση ακινήτων του δημοσίου, η πώληση της ΕΥΔΑΘ; Πόσες νέες θέσεις εργασίας θα δώσουν, αφού είναι ήδη επιχειρήσεις που λειτουργούν. Εκποίηση κι όχι επένδυση είναι. Και τα νέα έργα με προείσπραξη διοδίων και κρατική  επιδότηση, τι είναι; Ενίσχυση των γνωστών εργολάβων, οι οποίοι είναι βέβαιον πως θα προσλάβουν τους μαντρωμένους στα στρατόπεδα από τον Δένδια, παράνομους μετανάστες.

Γνωρίζαμε τα δάνεια που έχουν πάρει τα δύο παραδοσιακά κόμματα εξουσίας από την ΑΤΕ. Παραμονές του Πάσχα μάθαμε και τις σπατάλες, του μεγάλου καθηγητή των Αμερικανικών πανεπιστημίων και προέδρου της Σοσιαλιστικής διεθνούς.

Ποιος θα πληρώσει τα σπασμένα; δεν είχαν να πληρώσουν μισθούς των υπαλλήλων του κόμματος κι αυτός συνεχώς ταξίδευε ξοδεύοντας σπάταλα δημόσιο χρήμα.

Αυτόν τον άνθρωπο είχε επιλέξει ο Ελληνικός λαός και του εμπιστεύθηκε τις τύχες της πατρίδας μας. Έναν άνθρωπο που καμία σχέση δεν είχε με την Ελλάδα, ειμή  μόνον αυτήν της καταγωγής του πατέρα του. Ούτε την γλώσσα δεν γνώριζε ούτε και την έμαθε ποτέ. Ποια πατριωτική συνείδηση μπορεί να διέθετε; Όλο με ομόγλωσσους ήθελε να ομιλεί, φυσικά όχι Ελληνικά. Δεν τον ενδιέφερε άλλωστε. Γνώριζε πόσον χρόνο θα έμενε, ποιο θα ήταν το έργο του, πότε θα γύριζε στην πραγματική του γενέτειρα, υποτίθεται για να διδάξει τις εμπειρίες του από την διακυβέρνηση των χαϊβανιών.

Και τώρα που έχουμε ακόμη μία ευκαιρία να δούμε πρόοδο, αντίθετα θα δείξουν και θα δείξουμε ότι τίποτα δεν θέλει κανείς ν’ αλλάξει.

Υπόσχονται 400.000 θέσεις εργασίας με σύμβαση, μόνον για πέντε μήνες και με μισθό κάτω από 500 € θα γίνει χαμός. Τα τρία κόμματα παζαρεύουν πόσες θέσεις θα δώσει το καθ’ ένα στα δικά του παιδιά. Η ΝΔ φυσικά έχει την μερίδα του λέοντος αλλά πιστεύω πως θα την πιέσουν οι άλλοι δύο.

Μια ευκαιρία μας δόθηκε ν’ αξιοποιήσουμε το καλό που βγήκε απ’ το κακό κι αυτή την αποδιώξαμε. Τώρα θυμηθήκαμε και τις Γερμανικές αποζημιώσεις από τον 2ο πόλεμο. Να δούμε ποιος πολιτικός έχει αυτό που χρειάζεται ένας άνδρας, για να τολμήσει να τις ζητήσει.

Μακάρι να κάνω λάθος, μα πιστεύω πως είναι μια μπαρούφα για λαϊκή κατανάλωση. Ένα πυροτέχνημα για να μας πούν πως κάποιος τολμά, κάτι που δεν τόλμησαν τόσοι προηγηθέντες πολιτικοί. Όσοι έχουν μνήμη (αν και στον τόπο μας είναι προϊόν εν ανεπαρκεία) πρέπει να θυμούνται το περιστατικό του μακαρίτη δικηγόρου και βουλευτού Σταμούλη, με τον αγώνα του για το Δίστομο, για την κατάσχεση του ινστιτούτου Γκαίτε και το άδειασμα του, από τον τότε Γερμανομαθή  πρωθυπουργό μας κ. Σημίτη.

Δεν είναι πρώτος ο ΓΑΠ που δέχθηκε οι διαφορές που μπορεί να προκύψουν στην εφαρμογή του μνημονίου, να λύνονται με το Βρετανικό δίκαιο. Πρώτος διδάξας ο προηγηθείς καθηγητής κ. Σημίτης.

Το μάθαμε τώρα, πως τα 163 εκατομμύρια από ΦΠΑ που δεν απέδωσαν οι Γερμανοί από την εκμετάλλευση του αεροδρομίου Ε. Βενιζέλος, τα χάσαμε στα Βρετανικά δικαστήρια, διότι ήταν όρος της συμβάσεως που είχε υπογράψει ο καθηγητής μαζί με το θείον βρέφος, αν τον θυμάσθε λιγάκι.

Εμπρός λοιπόν για νέα λάθη. Επιμονή στο παρελθόν. Δεν άλλαξαν νοοτροπία τα κόμματα, δεν θέλει ν’ αλλάξει κι ο λαός. Πιστεύει πως θα γυρίσουμε στα μπαξίσια και τα ρουσφέτια, στους διορισμούς και στην καλοπέραση. Αμ δε, πέταξε το πουλί. Η επιστροφή μας στα κοινά, θα είναι υπό Γερμανική κατοχή, εκτός αν λακίσουμε από την ευρωζώνη ή αν αλλάξουμε νοοτροπία και πολιτικούς.

Γιώργος Κ. Περπινιάς.                                    8/5/13