Η κυβέρνηση Merkel - Του Βασίλη Βιλιάρδου

Στην Ευρώπη φαίνεται να επιβάλλεται η καγκελάριος, επιλέγοντας τους υπουργούς της σε όλες τις χώρες, αν και στη Γαλλία η ακροδεξιά ανακοινώνει πραξικόπημα εναντίον του Ευρώ – ενώ στη Βρετανία προετοιμάζεται η ιδιωτικοποίηση και της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης...

“Είναι γνωστό το ότι, κάθε δύναμη διαφθείρει - ενώ η απόλυτη δύναμη διαφθείρει απόλυτα (Acton). Η ισχύς όμως των νόμων δεν έγκειται στην καθολική επικύρωση τους και στην προστατευτική δύναμη του κράτους που τους επιβάλλει, αλλά στην προθυμία του ατόμου να υπακούει σε αυτούς - δηλαδή, στην «ηθική βούληση» του ατόμου, η οποία είναι πολύ συχνά προϊόν φόβου, δειλίας, κουτοπονηριάς και αποφυγής των ευθυνών” (Barker με επεμβάσεις).

Η Πορτογαλία ευρίσκεται προ των πυλών του χάους, αφού τόσο η πολιτική λιτότητας, όσο και η κυβέρνηση καταρρέουν παταγωδώς. Προφανώς δεν είναι τόσο εύκολο, όσο φαίνεται, να εφαρμόζει κανείς μία πολιτική εναντίον του λαού, υπακούοντας στις εντολές της σκιώδους διακυβέρνησης των δανειστών (με εξαίρεση ίσως την Ελλάδα, η οποία έχει υποταχθεί πλήρως).

Δύο σημαντικά μέλη της πορτογαλικής κυβέρνησης υποχώρησαν μπροστά στην «πίεση των δρόμων» και παραιτήθηκαν – αδυνατώντας να υπηρετήσουν μία πολιτική, η οποία οδηγεί τη χώρα τους στην απόλυτη καταστροφή. Με το χρέος να αυξάνεται κατά 7,1% στο πρώτο τρίμηνο του έτους (έλλειμμα προϋπολογισμού), ξεπερνώντας το 124% του ΑΕΠ, η επιστροφή στις αγορές αποτελεί όνειρο θερινής νύχτας – όσο και αν θα το ήθελε ο ηγεμόνας: η Γερμανία.

Όπως φαίνεται από το διάγραμμα Ι που ακολουθεί, παρά το ότι οι εξαγωγές της χώρας αυξήθηκαν και οι εισαγωγές μειώθηκαν, λόγω όμως του περιορισμού της εσωτερικής κατανάλωσης, της φτώχειας και της εξαθλίωσης του πληθυσμού, όπως συμβαίνει και στην Ελλάδα, η χρεοκοπία παραμένει ένας μεγάλος κίνδυνος.

Όσον αφορά δε το κόστος εργασίας (διάγραμμα ΙΙ), η απόσταση από το γερμανικό μειώθηκε ελάχιστα – αφού η γερμανική κυβέρνηση επιμένει να χρησιμοποιεί τους πολίτες της σαν δούλους, αμείβοντας τους πολύ χαμηλότερα, σε σχέση με την αύξηση της παραγωγικότητας τους (μερκαντιλισμός).

Φυσικά το κόστος δανεισμού της Πορτογαλίας αυξήθηκε κατακόρυφα (spreads), σηματοδοτώντας την επιστροφή της κρίσης χρέους της Ευρωζώνης – γεγονός που θα υποχρεώσει τον πρόεδρο της ΕΚΤ να εξαργυρώσει την υπόσχεση του από το προηγούμενο έτος, όσον αφορά τη στήριξη του ευρώ με κάθε τρόπο.

Στη Γαλλία τώρα, στην οποία ο αδύναμος και μάλλον ανεπαρκής σημερινός πρόεδρος αποτελεί το μεγαλύτερο κίνδυνο της Ευρωζώνης, το εθνικιστικό κόμμα υπόσχεται δημοψήφισμα στους Πολίτες – έτσι ώστε να αποφασίσουν οι ίδιοι εάν θέλουν να διατηρήσουν το ευρώ ή να επιστρέψουν στο φράγκο. «Εκλέξτε μας και το ευρώ θα αποτελέσει ιστορία, παρελθόν», φαίνεται να είναι το σύνθημα της Γαλλίδας ακροδεξιάς πολιτικού.

Η καγκελάριος βέβαια, η οποία φαίνεται να σχηματίζει σταδιακά την κυβέρνηση της Ευρωζώνης (άρθρο μας), ενισχύοντας τους «έπαρχους» της στις επί μέρους χώρες (εικόνα που ακολουθεί), ανησυχεί ιδιαίτερα – εφευρίσκοντας τρόπους καθησυχασμού του πλήθους, όπως την επιδότηση της απασχόλησης των νέων με το αστείο ποσόν των 6-8 δις €.

Από την άλλη πλευρά, η επέλαση του νεοφιλελευθερισμού συνεχίζεται – αφού στη Βρετανία, σύμφωνα με τα μυστικά σχέδια του υπουργού παιδείας, τα οποία διέρρευσαν στη δημοσιότητα, προγραμματίζεται η ιδιωτικοποίηση 30.000 δημοσίων σχολείων.Ειδικότερα, στόχος είναι η λειτουργία τους ως επιχειρήσεις, έτσι ώστε να είναι εφικτή η αυτόνομη χρηματοδότηση τους από τις αγορές.

Το γεγονός αυτό δεν έχει προκαλέσει μόνο την οργή του λαού, αλλά και των συνδικάτων – τα οποία έχουν στο παρελθόν πολλές φορές ηττηθεί κατά κράτος, αδυνατώντας να αντισταθούν στην ορμή του χρηματοπιστωτικού κτήνους. Αρκετά δε από αυτά οφείλουν τις ήττες τους σε μία άνευ προηγουμένου διαφθορά των ηγετικών κυρίως στελεχών τους – όπως συμβαίνει και στην Ελλάδα, στην οποία έχουν επιβάλλει την εκκωφαντική σιωπή των αμνών που επικρατεί.

Οι Έλληνες τώρα, αντί να ορθώσουν το ανάστημα τους μπροστά στην επερχόμενη ολοσχερή λεηλασία τους από τους εισβολείς,με τη συμμετοχή της κυβέρνησης και με την ύπουλη ανοχή/αναμονή της αντιπολίτευσης, κοιμούνται τον ύπνο του δικαίου – ενώ συνεχίζουν να επιμένουν ανόητα στη διαγραφή χρεών, παρά το ότι γνωρίζουν το μέγεθος των ανταλλαγμάτων, από τις προηγούμενες εμπειρίες τους (ανάλυση).

Ειδικότερα, οι σύνδικοι του διαβόλου είναι αρκετά έμπειροι (οι μέθοδοί τους στη ανάλυση μας «Συνθήκες εκτάκτου ανάγκης»),ώστε να γνωρίζουν πως η σημερινή κυβέρνηση συνεργασίας είναι καταδικασμένη σε αποτυχία – κάτι που θα επιδιώξουν φυσικά και οι ίδιοι (ΔΝΤ), έχοντας πεισθεί πλέον για τις προθέσεις της Γερμανίας (την οποία έχει μάλλον επιλέξει ο πρωθυπουργός).

Ακόμη όμως και να μην ήταν έτσι, το ΔΝΤ γνωρίζει πολύ καλά ότι, η λεηλασία μίας χώρας είναι πολύ πιο εύκολη, εάν κυβερνάει μία «σοσιαλιστική» παράταξη – αφού τότε ο λαός δεν έχει άλλες επιλογές και δεν εξεγείρεται τόσο εύκολα.

Σε κάθε περίπτωση, όπως συνέβη και στην Τουρκία το 2001 (ανάλυση μας), η μία κυβέρνηση δημιουργεί τις κατάλληλες συνθήκες λεηλασίας (υπογράφει μνημόνια, ψηφίζει νόμους κλπ.), ενώ η επόμενη είναι αυτή που θέτει σε εφαρμογή όλα τα μέτρα εξαθλίωσης – ισχυριζόμενη ως συνήθως ότι φταίει η προηγούμενη.

Βασίλης Βιλιάρδος (copyright)

Σοφοκλέους 10