Η πιπίλα της «αξιολόγησης» - Του Τάκη Μίχα

Το ελληνικό κράτος από τότε που δημιουργήθηκε μέχρι σήμερα, έχει αναμφίβολα μία εκπληκτική ικανότητα: Να εξαπατά την οικουμένη χρησιμοποιώντας λέξεις και έννοιες που ενώ μεν είναι οικείες και εμπνέουν τον σεβασμό στον διεθνή περίγυρο, δεν έχουν απολύτως κανένα νόημα στα πλαίσια του ντόπιου μορφώματος.

Μία τέτοια λέξη, που τον τελευταίο καιρό βρίσκεται ολοένα και περισσότερο στα χείλη των ελληνικών Αρχών, είναι η έννοια της «αξιολόγησης» (των δημοσίων υπαλλήλων). Η αξιολόγηση θα πρέπει να είναι προϋπόθεση προτού αποφασισθεί η απομάκρυνση κάποιου δημοσίου υπαλλήλου από τη θέση του, υποστηρίζουν με θέρμη οι Ρωμιοί στις επαφές τους με την τρόικα. Και, φυσικά, στα αυτιά του κ. Τόμσεν, που προέρχεται από μια χώρα με μηδενική διαφθορά, ένα τέτοιο αίτημα ακούγεται απόλυτα ορθολογικό. Μέχρι φυσικά να καταλάβει κανείς ότι το αίτημα αυτό όταν προέρχεται από τα χείλη των Ρωμιών (είτε λέγεται Μητσοτάκης είτε Μανιτάκης - δύο όψεις του ιδίου νομίσματος) σημαίνει κάτι εντελώς διαφορετικό: Μία ακόμη προσπάθεια κωλυσιεργίας, μία ακόμη προσπάθεια διατήρησης των πελατειακών δομών της διοίκησης, μια ακόμη προσπάθεια διαιώνισης του ελληνικού λούμπεν παρεοκρατικού καπιταλισμού.

Μα, μήπως είμαστε άδικοι; Πώς μπορούμε να κατηγορούμε τον «νεοφιλελεύθερο» Υπουργό Διοικητικής Μεταρρύθμισης Κ. Μητσοτάκη ότι το μόνο που τον ενδιαφέρει -όπως ακριβώς και τους προκατόχους του- είναι η όσο το δυνατόν μικρότερη μείωση του αριθμού των γραφειοκρατών; Δεν είναι, άραγε, ορθό και ηθικό ότι η επιλογή του ποιος θα μείνει και ποιος θα απομακρυνθεί, να γίνει μετά από την αξιολόγηση του έργου και των προσόντων των υποψηφίων;

Εκ πρώτης όψεως το αίτημα φαίνεται λογικό. Μέχρι που φυσικά αναλογισθεί κανείς ότι η αξιολόγηση ήδη έχει γίνει: Ορισμένοι δημόσιοι υπάλληλοι διορίσθηκαν με ρουσφέτι, άλλοι όχι. Όλοι όσοι ανήκουν στην πρώτη κατηγορία απολύονται πάραυτα, ενώ παραμένουν όσοι ανήκουν στη δεύτερη κατηγορία. Τόσο απλό. Να σημειώσω ότι αν αυτή η τόσο απλή λύση είχε εφαρμοσθεί από την πρώτη στιγμή που ξέσπασε η κρίση, σήμερα η κρίση θα αποτελούσε ένα μακρινό παρελθόν.

Θα πρέπει να τονισθεί εδώ ότι ο κ. Μητσοτάκης βρίσκεται σε ιδιαίτερη πλεονεκτική θέση να εφαρμόσει την τόσο απλή αυτή αξιολόγηση. Στον βαθμό που η ΝΔ είναι εκείνη που ευθύνεται για το τελευταίο κύμα ρουσφετολογικών διορισμών (την περίοδο της κυβέρνησης Καραμανλή) και στον βαθμό που ο ίδιος ανήκει σε αυτό το κόμμα, έχει πολύ πιο εύκολη πρόσβαση στα αρχεία του κόμματός του και στις λίστες των διορισμών από ότι π.χ. θα είχε ένας υπουργός του ΠΑΣΟΚ αν ήταν στη θέση του. Στον βαθμό που θα έχει το ΟΚ του αρχηγού του κόμματος, είναι θέμα ωρών να έχει στα χέρια του τις «λίστες των διορισμών» και να προχωρήσει πάραυτα στην απόλυση μερικών δεκάδων (εκατοντάδων;) χιλιάδων ρουσφετολογικά διορισμένων.

Ο Μαρξ, στον δεύτερο τόμο του Κεφαλαίου, γράφει κάπου ότι τα «προβλήματα» δεν είναι αυτονόητα αλλά η ύπαρξή τους σε σημαντικό βαθμό εξαρτάται από τον τρόπο με τον οποίο μία κοινωνία ή ένας ερευνητής θέτει τα ερωτήματα. Στην Ελλάδα οι Ρωμιοί πολιτικοί του θέτουν το ερώτημα ως εξής: «Πώς μπορούμε να διασώσουμε τον παρεοκρατικό καπιταλισμό με το μίνιμουμ δυνατόν κόστος;» και η απάντηση είναι «καθυστερώντας όσο μπορούμε την εφαρμογή οιοδήποτε μέτρου που τον θίγει». Και πώς μπορούμε να καθυστερήσουμε τα μέτρα; Προβάλλοντας το αίτημα της «αξιολόγησης»!

Και με αυτό τον τρόπο παρακάμπτουν την αυτονόητη, εμφανή αξιολόγηση που βρίσκεται μπροστά στα μάτια τους για να χαθούν στο νέφος μίας φαντασιακής μεταφυσικής «αξιολόγησης» που απλά συσκοτίζει για ακόμη φορά την πραγματικότητα και επιτρέπει τη διευρυμένη αναπαραγωγή του άθλιου συστήματος.

Summary in English:

All the demands the Greek officials -be it Mr. Stournaras or Mr. Mitsotakis- pose in their meetings with the representatives of the troika have a single aim: Το delay the dismantling of the Greek system of crony capitalism.

Protagon.gr