Χριστιανισμός και Κομμουνισμός, τα δύο αδέλφια - Του Ανδρέα Κωνσταντινίδη

Πολλοί από εμάς παραξενευόμαστε γιατί τα δύο άκρα της Ελληνικής  πολιτικής ζωής – Η «Χρυσή Αυγή» και το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδος – αλληλοκατηγορούνται για εξτρεμισμό, ρατσισμό και…  ουρανοπερπάτημα.  Μια προσεκτική εξέταση, όμως, μας πείθει ότι τα δύο αυτά άκρα έχουν καταπληκτικές ομοιότητες, επειδή οι ιδεολογίες/θρησκείες, του χριστιανισμού και του κομμουνισμού – οι οποίες τους προσφέρουν, αντίστοιχα, αίμα και οξυγόνο – δεν είναι τίποτε άλλο παρά… αδέλφια.

Επιφανειακά, ο χριστιανισμός και ο κομμουνισμός είναι θανάσιμοι εχθροί, αφού ο πρώτος είναι ατόφια θεοκρατία, και ο δεύτερος δεν… έχει τον θεό του.  Στην ουσία, όμως, είναι και οι δύο ιδεολογίες και… θρησκείες – και σαν τέτοιες έχουν την αποκλειστικότητα στην αλήθεια, στο σωστό τρόπο ζωής, στη τέλεια νομοθεσία και στον… παράδεισο. Τα ευαγγέλια και οι θεωρίες τους είναι… «άγια.»   Από απλό προσδιορισμό της φύσης τους, λοιπόν, οι οπαδοί του χριστιανισμού και του κομμουνισμού, θεωρούν τους οπαδούς όλων των άλλων θρησκειών και ιδεολογιών, κατώτερους πνευματικά ανθρώπους – αμαρτωλούς,  πονηρούς, εκμεταλλευτές  και… διαβολικούς.  Και είναι πολύ δύσκολο να… αγαπάς κάποιον, όταν τον θεωρείς διαβολικό, και πολύ εύκολο να τον… μισείς. Ναι, εδώ βρίσκεται η πηγή του εξτρεμισμού και του ρατσισμού.

Είναι αλήθεια ότι ο πνευματικός  πατέρας του κομμουνισμού, ο Καρλ Μαρξ, αναθεμάτισε τους θεούς, και ότι ονόμασε τις θρησκείες «το ναρκωτικό των ανθρώπων» (“the opium of the masses”).  Ενώ όμως πέταξε και τα δύο από την πόρτα, ξέχασε να κλείσει ένα παράθυρο, και έτσι ένας θεός και μια θρησκεία εισέβαλαν στη σκέψη του Μαρξ, και θρονιάστηκαν στις θεωρίες του.  Ο θεός του Μαρξ είναι η κοινωνία. Όταν ο Μαρξ εξέδωσε το πρώτο ευαγγέλιο του κομμουνισμού, την Κομμουνιστική Διακήρυξη (Communist Manifesto,) το 1848, ήταν συνηθισμένη πρακτική για τους διανοούμενους της εποχής, να ξεγυμνώνουν τις θρησκείες από τα σκοτεινά μυστήρια, και να κρατούν μονάχα ότι ήταν καλό για την ανθρώπινη κοινωνία.  Ένα καλό παράδειγμα εδώ, είναι ο πατέρας της κοινωνιολογίας, Auguste Comte, ο οποίος πέθανε ένα χρόνο πριν την έκδοση της Κομμουνιστικής Διακήρυξης (1798 – 1847). Ο Γάλλος μαθηματικός και φιλόσοφος, ευχαρίστησε τους φιλόσοφους και τους προφήτες, και αφού τους έθαψε, είπε: Τώρα, εγώ ιδρύω την επιστήμη της κοινωνιολογίας (sociologie,) η οποία θα λύσει όλα τα προβλήματα της κοινωνίας – αυτής της Μεγάλης Ύπαρξης (Great Being).  Όταν, λοιπόν, ο  Καρλ Μαρξ θεοποιεί την κοινωνία, ακολουθεί το πνεύμα της εποχής μέσα στην οποία ζούσε.

Η θεοποίηση της κοινωνίας, όμως, εμπεριέχει τον κίνδυνο της εκμηδένισης των μελών της κοινωνίας  – του ίδιου του ανθρώπου. Και είναι εδώ που σκοντάφτει ο χριστιανισμός καθώς και ο Καρλ Μαρξ.  Ο χριστιανισμός λέγει: «Ο έχων δύο χιτώνες, να δίνει τον ένα στον μη έχοντα.»  Ο Καρλ Μαρξ λέγει: «Από τον καθένα, σύμφωνα με τις ικανότητες του, προς τον καθένα σύμφωνα με τις ανάγκες του» (“from each according to his abilities, to each according to his needs”)  Αυτό αφαιρεί από τον άνθρωπο την επιθυμία για αγώνα προς ένα καλύτερο αύριο  – αφαιρεί το ελατήριο (incentive.)  Δηλαδή, ένας γιατρός, είτε ένας δικηγόρος, ο οποίος έχει ένα παιδί, έχει το δικαίωμα σε μια κατοικία με δύο υπνοδωμάτια, και ένας αχθοφόρος ο οποίος έχει δύο παιδιά, δικαιούται κατοικία με τρία υπνοδωμάτια. Υπό αυτές τις συνθήκες, χρειάζεται… υπεράνθρωπη προσπάθεια για έναν λογικό άνθρωπο να επενδύσει τη μισή, σχεδόν, ζωή του για να γίνει γιατρός, και να μη καθίσει στο… κρεβάτι να κάμει μισή ντουζίνα παιδιά! Και τι να πούμε για τον… άυλο παράδεισο πού θα ακολουθήσει τη “Δικτατορία τού Προλεταριάτου”!  Έγραψε, λοιπόν, ο Μαρξ  “…το κράτος, σιγά-σιγά θα ατροφήσει και θα εξαφανιστεί.” Ναι, και έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα…   Και ερχόταν μετά ο Μιχαήλ  Γκόρπατσιοφ να καταλογίζει ευθύνες στην… υπερβολική κατανάλωση βότκας.  Μα αφού οι άνθρωποι δεν είχαν όνειρα για ένα καλύτερο αύριο, πώς να σκοτώσουν τις ώρες τους!  Ναι, η αβάστακτη πλήξη ενός επίγειου παράδεισου – είτε οποιουδήποτε παράδεισου…

Αυτό το οποίο μας δίδαξε η κατάρρευση του κομμουνιστικού παράδεισου, είναι ότι ο άνθρωπος χρειάζεται όνειρα και ελατήρια, για να είναι υγιής και να αγωνίζεται – και να πίνει βότκα, είτε ουίσκι, είτε ούζο, με το… μέτρο. Επίσης, όταν προσδοκούμε να έχουμε υγιή κοινωνία όταν οι άνθρωποι – τα μέλη της κοινωνίας – ασθενούν, είναι σαν να προσδοκούμε ένα υγιές ανθρώπινο σώμα, όταν τα κύτταρα του ίδιου σώματος υποφέρουν από κάποια ασθένεια. Οι άνθρωποι είναι το φυσικό σώμα της κοινωνίας – με τον πολιτισμό να είναι ο νους.  Έτσι, όπως λέμε για τον άνθρωπο, «νους υγιής εν σώματι υγιές,» μπορούμε να πούμε για την κοινωνία, «πολιτισμός υγιής με ανθρώπους υγιείς.»

Το παράξενο, όμως, είναι ότι ο Κομμουνιστικός… άυλος παράδεισος κατέρρευσε, μέσα σε εβδομήντα περίπου χρόνια, ενώ ο εξίσου άυλος χριστιανικός ζει – έστω και αν δεν… βασιλεύει.  Η απάντηση, εδώ, ίσως να είναι το μέτρο και το επίπεδο της βασιλείας του. Με την δημοκρατικοποίηση πολλών χριστιανικών χωρών, και την εγκαθίδρυση κρατικών, νομικών συνταγμάτων, τα «άγια» ευαγγέλια της θρησκείας άρχισαν να χάνουν την αίγλη τους, και η εκκλησιαστική γραφειοκρατία (παπάδες, επίσκοποι, αρχιεπίσκοποι κλπ.) άρχισε να περιθωριοποιείται.  Τώρα, πόσο θα κρατήσουν ακόμα στο περιθώριο, προτού σβήσουν για καλά, εξαρτάται για πόσο θα αντέξει το στομάχι των παπάδων, οι οποίοι είδαν τις τύχες τους να… κατρακυλούν από τους θρόνους των αυτοκρατόρων και των ποιμεναρχών, στο επίπεδο του «ποιμνίου.»  Ολίγες, επιπρόσθετες και συναφείς σκέψεις, προσφέρω στο ποίημα μου, Ο ΚΟΛΑΣΜΕΝΟΣ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ,  το οποίο παραθέτω.

Ο ΚΟΛΑΣΜΕΝΟΣ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ

“ ‘…Σε εκείνον πού θα υπερνικήσει

θα τού δώσω να φάει από το δέντρο

της ζωής, πού βρίσκεται μέσα στον

Παράδεισο τού Θεού.’”

Αποκάλυψη, 2:7

Αγαπητέ πάνσοφε, αλάνθαστε θεέ:

Θέλω να σε πληροφορήσω με μεγάλη μου λύπη,

πως ο περίφημος και θαυμαστός παράδεισος σου

είναι μια πολύ άσχημη και καταδικασμένη ιδέα.

Την έχουμε δοκιμάσει εδώ κάτω στη Γη μας,

και κατάληξε σε τρανταχτή, τρομερή αποτυχία.

Με δύο απλές κουβέντες, θα σού τα εξηγήσω όλα:

Δώσαμε σε μερικά από τα ανθρώπινα όντα σου

– ακόμα και σε μερικά από τα άλλα ζώα σου –

πεντακάθαρα, πουπουλένια και ζεστά κρεβάτια.

Γεμίσαμε τα στομάχια τους με εύγευστη τροφή,

και βάλαμε στα κελάρια τους ποτά πολλών ειδών

(από βότκα και σαμπάνια μέχρι ούζο και ουίσκι.)

Αλλά, όπως γράφω ανωτέρω, ήταν όλα μάταια…

Μερικοί από τούς συνάνθρωπους ήταν άπληστοι,

και ολοένα ζητούσαν περισσότερα και καλύτερα.

Μερικοί άλλοι παρεξήγησαν το κοινό… οινόπνευμα

για το κοινωνικό, εκπολιτιστικό και αληθινό πνεύμα.

Και ακόμα μια τρίτη ομάδα από τούς συνάνθρωπους,

πήγαν πίσω σε ένα πρωτόγονο στάδιο ανάπτυξης :

φάγε, πιέ και… δόξασε τον αφέντη, πανάγαθο θεό

(δηλαδή, αγκάλιασαν με ενθουσιασμό ένα είδος φυτών –

όπως και ορισμένα ξωτικά, χημικά παρασκευάσματα,

και αισθάνονταν και αυτοί σαν να ζούσαν στον ουρανό!)

Ναι, πρέπει – είσαι υποχρεωμένος – όπως σε πληροφορώ,

να αρχίσεις να φτιάχνεις καινούρια, καλύτερα σχέδια.

Πρέπει, χωρίς καθυστέρηση, να σταματήσεις να ψάχνεις

προς Ανατολάς και προς Δυσμάς, για τον… κήπο της Εδέμ,

και να προσφέρεις πιο αξιόπιστο και αξιόλογο παράδεισο.

Αν αποτύχεις να αλλάξεις τα αρχαία, ανωφελή σχέδια σου,

τότε θα πρέπει να αλλάξεις, ριζικά, την φύση τού ανθρώπου

– Αλλά δεν θα ήθελες, δημιουργέ, να καταπιαστείς πάλι,

από την βασική αρχή, με σάρκα και ψυχές – δεν είναι έτσι;

Ανδρέας Κωνσταντινίδης