Η Μηλιά! - Του Θεόδωρου Μεσσηνέζη

Με φρίκη άκουσα προχθές, ότι ο καλοστεκούμενος και στρουμπουλός πρόεδρος της ΟΛΜΕ ανακοίνωσε, απαντώντας στα λεγόμενα της Κυβέρνησης, ότι αν συνεχίσει να εφαρμόσει όσα έχει εξαγγείλει για τα σχολεία και τους καθηγητές , η ομοσπονδία με τη σύμφωνο γνώμη των επί μέρους οργανώσεων ,θα κηρύξει απεργία διαρκείας και είναι αμφίβολο αν θα ανοίξουν τα σχολεία τη πρώτη του Σεπτέμβρη.

Μια Λαϊκή ρήση λέει, «δεν μπορεί να δείρει το γάιδαρο και δέρνει το σαμάρι!» Αυτό φαίνεται πάει να επαναληφτεί και φέτος! « Ο γάιδαρος» γνωστός, βάζει τη κεφάλα του κάτω και προχωρεί, ασχέτως αν θα κάνει ζημιές. Αλλά πασίγνωστος κι ο «αγωγιάτης», που φοβούμενος τις κλωτσιές του γαϊδάρου, δεν τον πλησιάζει στα ίσια να τον δείρει, και έτσι από απόσταση ασφαλείας «δέρνει το σαμάρι!» Όμως πιο γνωστό, αδύνατο και αξιολύπητο, είναι το φουκαριάρικο το «σαμάρι», Τα Παιδιά μας και οι γονείς τους, που δεν φθάνουν τα «μαρτύρια του Ταντάλου» που τραβούν για να τα θρέψουν και να τα μεγαλώσουν, τώρα θα πρέπει να τους φορτώσουν, σαν σιωπηρά σαμάρια που φαίνεται πως τους θεωρούν, και το θέμα της μορφώσεώς των.

Που πάνε τα λόγια του Μεγάλου Αλεξάνδρου που δήλωνε ότι «το ζην»  το χρωστά στους γονιούς του ενώ το  «Ευ ζην» στους δασκάλους του; Τα σημερινά παιδιά τι θα πρέπει να πουν; Καλά για τους γονιούς τους, αλλά για τους δασκάλους τους τι;! Ότι τους μαθαίνουν την τέχνη του «απεργείν;» Αυτό που γράφω, δεν το γράφω για να τους κατηγορήσω. Κι αυτοί έχουν τα δίκια τους. Κι αυτοί πονούν, όπως πονά ο κάθε Έλληνας σήμερα, με εξαίρεση ορισμένα λαμόγια και ορισμένους ασυνείδητους που σαν τις βδέλλες μας ρουφούν το αίμα για να καλοπερνούν εκείνοι. Ας μη ξεχνάμε όμως και μια άλλη Λαϊκή ρήση που λέει : «όποιος πονά, γαϊδουρινά φωνάζει!» Το να φωνάζουν , λοιπόν, δεκτό και επιβεβλημένο. Το να «δέρνουν όμως το σαμάρι, δηλαδή να ξεθυμαίνουν τη μανία τους και τις εκβιαστικές τους διαθέσεις, πάνω και εις βάρος των Παιδιών μας, της μόρφωσης των και κυρίως της ψυχικής τους υγείας, δεν είναι απλώς απαράδεκτο, αλλά στην ουσία «εγκληματικό!»

Πέσ’ τε πως έχομε ένα δεντράκι, μια «Μηλίτσα», λάθος και κακοφυτεμένη από χρόνια , ανάμεσα σε δύο «κακοτράχαλα σημερινά ντουβάρια» που δεν την αφήνουν να ανασάνει, να αναπνεύσει καθαρό ζωογόνο αγέρα και να μεγαλώσει, να ανθίσει , να καρπίσει για να μπορέσουμε να απολαύσουμε τον ώριμο και ζουμερό καρπό της , την μοναδική ελπίδα της σωτηρίας και μελλοντικής ύπαρξης της Πατρίδας μας και της φυλής μας . Τι μπορούμε να κάνουμε γι’ αυτό ; Ούτε τη μηλίτσα μπορούμε να ξεριζώσουμε και να τη φυτέψουμε κάπου αλλού, ούτε τα ντουβάρια να γκρεμίσουμε απ’ τα θεμέλια τους, γιατί σ’ αυτά στηρίζονται κάτι  άλλες οικοδομές. Το μόνο που μένει είναι να προσπαθήσουμε να χαμηλώσουμε (διάβαζε: να λογικεύσουμε) λιγάκι αυτά τα ντουβάρια για να ανασάνει και να αναπτυχτεί το δεντράκι μας! Γιατί δεν το κάνουμε λοιπόν, αλλά αντιθέτως προσθέτουμε κι’ άλλες κοτρώνες και ξερολιθιές πάνω  στα αναθεματισμένα αυτά ντουβάρια, που το πνίγουν ακόμα περισσότερο; Τι κερδίζουμε; Χάνουμε !! Ας το καταλάβουμε! Ας το καταλάβουν αυτοί που πρέπει!! Θα μου πείτε : Τα ντουβάρια καταλαβαίνουν; Και όμως, αυτή τη φορά τα ντουβάρια αυτά, που δεν τα ονοματίζω και που όλοι καταλαβαίνουμε ποια είναι, ας το καταλάβουν κι ας αφήσουν αυτό το δεντράκι, αυτή τη «Μηλίτσα» επιτέλους να μεγαλώσει και να καρπίσει φυσιολογικά! Αυτή είναι η ελπίδα μας! Ας μη την «ξεράνουν» πριν την ώρα της με το «θερμό» ενδιαφέρον τους και τις αλλοπρόσαλλες και «εγωιστικές» (διάβαζε: κυβερνητικές και συνδικαλιστικές) παρεμβάσεις τους . Αν δεν το κάνουν, ας μην εκπλαγούν αν μια κάποια μέρα ο καρπός της θα είναι «φαρμακερός», για όλους μας, ιδίως γι’ αυτούς .

Θ.Σ.Μ.-Μήθυμνα.- 21/08/2013