Η τακτική των εξεταστικών - Του Τάσου Τέλλογλου

Από την άποψη της τακτικής, η προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ να φέρει σε αντίθεση τον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης Ε. Βενιζέλο με τον υπουργό Αμύνης και το τμήμα της Ν.Δ. που διαφωνεί με ένα μέρος της πολιτικής Σαμαρά (σ.σ. το οποίο δεν ταυτίζεται κατ' ανάγκην με τον κ. Αβραμόπουλο) ήταν έξυπνη και απέδωσε βραχυπρόθεσμα καρπούς. Αλλά είναι αμφίβολο αν θα συμβάλλει στην υπόθεση της παραλαβής των γερμανικών υποβρυχίων και πολύ περισσότερο της βιωσιμότητας των Ναυπηγείων Σκαραμαγκά.

Ιστορικά, τα τελευταία αναπτύχθηκαν, σαν ιδιωτική επιχείρηση, επειδή ο ιδρυτής τους ο Νιάρχος συνδύαζε τις σχέσεις του διυλιστηρίου του που είχε στον Ασπρόπυργο με την πρόνοια να προτείνει στις πετρελαϊκές εταιρείες -που διέθεταν πριν την πρώτη πετρελαϊκή κρίση του 1973 πολλά ιδιόκτητα πλοία- επισκευές. Συμφέρουσες και για τα Ναυπηγεία και για τις Εταιρείες. Μετά την κρίση, οι εταιρείες πούλησαν τα περισσότερα τάνκερ και αυτό το μοντέλο εκμετάλλευσης των Ναυπηγείων κατέρρευσε. Ο Νιάρχος έπρεπε να απολύσει και να μικρύνει το Ναυπηγείο. Οι εργαζόμενοι αντέδρασαν, άρχισε η μακρά απεργία του 1985, το Ναυπηγείο πέρασε στα χέρια της ΕΤΒΑ και από τότε δεν «πάτησε» σε βιώσιμο μοντέλο ανάπτυξης. Έγινε ένα ντε φάκτο κρατικό μαγαζί, πρακτική που συνεχίστηκε όταν «επανιδιωτικοποιήθηκε» το 2001 με τους Γερμανούς να το αγοράζουν. Οι νέοι ιδιοκτήτες είχαν τον εξής έναν πελάτη: Το κράτος, με τη μορφή του υπουργείου Αμύνης, του ΟΣΕ, του ΗΣΑΠ κ.λπ. Οι επισκευές ήταν ελάχιστες. Ταυτόχρονα, το κράτος έκανε όλο και περισσότερες αμυντικές παραγγελίες που δεν ήταν σε θέση να πληρώσει (ανεξάρτητα από τις «μίζες»). Προσωπικά, πιστεύω ότι τα 2,65 δισ. που έχουμε πληρώσει για τα υποβρύχια που δεν έχουμε παραλάβει δεν ήμασταν σε θέση σαν χώρα να τα πληρώσουμε από την αρχή, απόδειξη ότι για να πληρωθούν συνήφθησαν δάνεια -για να μη φαίνονται στο χρέος- ή επί Ν.Δ. μετά το 2005 έγινε προσπάθεια να συναφθούν τέτοια (πληρώσαμε τις προμήθειες αλλά το δάνειο δεν το πήραμε).

Το 2010, ο τότε πρωθυπουργός Γ. Α. Παπανδρέου κάλεσε την Άμπου Ντάμπι Μαρ στην Ελλάδα και στη συνέχεια επέβαλε στους Γ. Παπακωνσταντίνου και Ε. Βενιζέλο να υπογράψουν τη σχετική σύμβαση για τη ναυπήγηση δύο νέων υποβρυχίων της κλάσης 214. Διαφορετικά, οι Γερμανοί που κατείχαν πιο πριν τον Σκαραμαγκά θα μας πήγαιναν στη διαιτησία από την οποία θα χάναμε εξαιτίας της τακτικής του τελευταίου υπουργού Αμύνης της Ν.Δ. κ. Ε. Μεϊμαράκη να μην παραλαμβάνει τα υποβρύχια μεν, αλλά να τα πληρώνει δε. (100 εκ. ευρώ δόθηκαν μόνο πριν από τις εκλογές του 2009).

Έκανε λάθος το ΠΑΣΟΚ το 2010; Χωρίς αμφιβολία επανέλαβε, αν και σε μικρότερη κλίμακα, το λάθος του 2000, παρήγγειλε υποβρύχια που δεν θα ήμασταν σε θέση να πληρώσουμε (1,2 δισ. ως το 2018), προφανώς ελπίζοντας ότι θα διατηρούσε έτσι τα Ναυπηγεία ανοιχτά. Όμως, και στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες, τα Ναυπηγεία μένουν ανοιχτά επειδή οι κυβερνήσεις -κυρίως αυτές- γεμίζουν τα βιβλία των παραγγελιών τους. Το λάθος στη συγκεκριμένη περίοδο ήταν ότι η Ελλάδα δεν είχε να πληρώσει ούτε καν για να ολοκληρώσει την παραλαβή των παλαιών υποβρυχίων 214, όχι για να παραλάβει νέα, την ώρα που ο Λιβανέζος επενδυτής Ισκαντάρ Σάφα δεν είχε τεχνογνωσία υποβρυχίων και οι Γερμανοί υποκατασκευαστές τους ζητούσαν πάντα ρευστό για να παραδώσουν εξαρτήματα και τμήματα του πλοίου στον Σκαραμαγκά για συναρμολόγηση.

Από εκεί και πέρα το κλείσιμο του Σκαραμαγκά ήταν μαθηματικά βέβαιο.

Μετά τον Ιούνιο του 2012, οι κύριοι Α. Σαμαράς και Ε. Βενιζέλος τοποθέτησαν έναν τεχνοκράτη, τον πρώην πρόεδρο του ΟΛΠ Νίκο Αναστασόπουλο, στη θέση εκείνου που θα έπρεπε να βρει λύση στο πρόβλημα. «Πώς παίρνεις υποβρύχια και κρατάς ανοιχτά τα Ναυπηγεία χωρίς να πληρώνεις». Ο άνθρωπος κατέληξε στο αυτονόητο, ότι πουλάς ένα μέρος των όσων κατασκεύασες, παίρνεις χρήματα και ολοκληρώνεις το πρόγραμμα, αλλά το Ναυτικό, ο πρωθυπουργός και ο τότε υπουργός Αμύνης Π. Παναγιωτόπουλος ήταν πολύ «περήφανοι» για να δεχθούν τη λύση. Ούτε το ΠΑΣΟΚ του κ. Ε. Βενιζέλου τη στήριξε, διότι αν γινόταν δεκτή τότε θα αποδεικνυόταν από τα πράγματα ότι η σύμβαση του 2010 ήταν λάθος.

Τώρα έρχεται ο ΣΥΡΙΖΑ, που είχε απορρίψει και αυτός τη λύση «πουλάς για να πληρώσεις» και ζητά να ερευνηθούν τα ύποπτα σημεία της συμφωνίας του 2010. Να ερευνηθούν, δεν λέω, αλλά η συμφωνία ουδέποτε εφαρμόσθηκε (αυτό μάλλον τους διέφυγε). Συνεπώς, καμιά εικοσαριά βουλευτές θα συζητούν στη Βουλή για τα ύποπτα σημεία μιας συμφωνίας, που ουδέποτε εφαρμόστηκε την ώρα που στον Σκαραμαγκά έχουν κόψει το ρεύμα, όσα σύγχρονα μηχανήματα έχουν απομείνει σκουριάζουν και οι εργαζόμενοι πεινάνε ή δουλεύουν στην Τούζλα της Τουρκίας.

Μα, αυτή είναι η δουλειά της πολιτικής;

Πηγή: Protagon.gr