Μέχρι εδώ και μη παρέκει - Του Θεόδωρου Μεσσηνέζη

Πριν από μερικές μέρες παρακολούθησα μια νυκτερινή εκπομπή του Νίκου Χατζηνικολάου της Real News, όπου ο ευφυέστατος Υπουργός μας των οικονομικών προσπαθούσε να εξηγήσει στους παραπονούμενους πολίτες τους λόγους που και αυτός και όλη η Κυβέρνηση είναι υποχρεωμένοι να λάβουν αυτά τα σκληρά οικονομικά μέτρα, που πέραν από τη φτώχεια και την κακομοιριά και την ανεργία που προκάλεσαν στη Χώρα μας, συνεχιζόμενα θα μας καταστρέψουν ολοσχερώς ! Είναι υποχρέωσή μας να κάνουμε κάθε δυνατή οικονομία για να μπορέσουμε κάποια στιγμή να ξεφύγουμε από την ύφεση και να μπούμε στην τόσο ποθητή ανάπτυξη που τόσο έντονα ευαγγελίζεται ο Πρωθυπουργός μας και να μπορέσουμε κάποτε νε ξεπληρώσουμε τα χρέη μας προς τους δανειστές μας. Πολύ λογική τοποθέτηση! Ποιος δεν θέλει πρωτίστως να ξεχρεωθούμε ; Ποιος είναι αυτός που μπορεί να σκεφτεί ότι κάποτε,  φεύγοντας εμείς θα αφήσουμε στα παιδιά μας και στα εγγόνια μας ένα τεράστιο χρέος που για να το αποπληρώσουν θα πρέπει να τραβήξουν τα ίδια ή και χειρότερα βάσανα από όσα τραβάμε εμείς; Το θέμα όμως δεν είναι έτσι απλό . Βέβαια να προσπαθήσουμε, να κάνουμε κάθε δυνατή οικονομία, αλλά όλα τα πράγματα έχουν και ένα εφικτό όριο. Για ποια παιδιά μας και εγγόνια μας μιλάμε; Γι’ αυτά που λιμοκτονούν σήμερα, που πηγαίνουν νηστικά, πολλά απ΄ αυτά το πρωί στο σχολειό τους; Για ποια παιδιά ; ποιων γονιών , αυτών που λόγω ανεργίας δεν τολμούν ακόμη και να παντρευτούν μη τυχόν και κάνουν οικογένεια που δεν θα μπορούν να συντηρήσουν;  Έχουμε φθάσει δυστυχώς στο σημείο να προσπαθούμε να επιβιώσουμε έστω και μόνον για σήμερα, ενώ το αύριο, καθώς φαντάζει τόσο μαύρο, δεν τολμούμε ούτε να το σκεφτούμε ή να κάνουμε σχέδια γι’  αυτό. Το ζητούμενο έχει περιοριστεί αποκλειστικά στο σήμερα! Όταν κυριαρχεί το φάσμα των κατά χιλιάδες απολύσεων, Η μείωση των μισθών και των συντάξεων, η κατάσχεση των σπιτιών μας επειδή χρωστούμε στις  Τράπεζες που κάποτε μας παρακαλούσαν να μας δώσουν δάνεια για σπίτια, για αυτοκίνητα ακόμη και για διακοπές; Όταν τα ποσοστά ανεργίας στη Χώρα μας πορεύονται προς τα ουράνια λες και είναι πύραυλοι, πως  να ηρεμήσουμε και να σκεφτούμε και για παραπέρα; Για το μέλλον;  Θα υπάρχουμε έως τότε ; Οι αντοχές μας έχουν εξαντληθεί επικινδύνως. Πως να ζήσουμε κι εμείς και τα παιδιά μας το σήμερα; Με τι χρήματα; Με τα πεντακόσια ευρώ το μάξιμουμ που εισπράττει ένας στους δύο τυχερούς που έχουν κάποια δουλειά σήμερα  στη Χώρα και που σχεδόν κατά κανόνα είναι ένας στις  τρις ή τέσσερις   ψυχές που έχει να θρέψει στο σπιτικό του;  Πως να μοιράσει το .... τεράστιο «πεντακοσάρι» ; Τι  να πρωτοπληρώσει ; Το «χαράτσι»; Τη ΔΕΗ; Την Ούλεν, Τα Δημοτικά τέλη; Τη δόση στην εφορία ; Και τέλος τι για θέρμανση τώρα που ο χειμώνας καταφθάνει πλησίστιος;  Και ό,τι μείνει απ’ το πεντακοσάρι, που θα πρωτοδώσει ; Σε γιατρούς και φάρμακα αν τυχόν και χρειαστούν τέτοια έξτρα.  Ή για ρουχαλάκια και παπούτσια των παιδιών του για να μην πάνε γυμνά και ξυπόλυτα στο σχολειό ; Για τον εαυτό του και τη κυρά του λόγος δεν γίνεται! Αυτοί, το κέφι τους κάνανε κάνοντας παιδιά! Αυτά τα αθώα πλάσματα έχουν τώρα προτεραιότητα! Τι μένει για διατροφή ; Ένα τεράστιο και φαρμακερό ΤΙΠΟΤΑ !!!

Κάτι τέτοια έλεγε εκείνο το βράδυ κάποιος κακόμοιρος Έλληνας στον Υπουργό του τονίζοντάς του ότι άλλο δεν παει το πράγμα. Καλά μέχρι εδώ.

Καλοκαίρι ήταν. Ζέστη έκανε. Ένα μπλουζάκι ή και ένα τίποτα ήταν αρκετά .Επίσης η ξυπολυσιά έκανε καλό στα ποδαράκια των παιδιών και ένα σύκο ή μια τομάτα ήταν αρκετά για να κοπάσουν το γουργουρητό της κοιλιάς των παιδιών. Το χειμώνα όμως αυτά δεν φτάνουν.  Και συνέχισε: «Σκεφθείτε και μας λίγο κύριε Υπουργέ. Καταλάβετε το πόνο και την αγωνία μας. Συμμερισθείτε το πρόβλημά μας!» Και η απάντηση του Κυρίου Υπουργού : «Και βέβαια συμμερίζομαι τα προβλήματά σας και όχι μόνον τα συμμερίζομαι αλλά τα νοιώθω και εγώ!   Και μένα η Μητέρα μου και η πεθερά μου με ένα πεντακοσάρι  το μήνα προσπαθούν να τα βγάλουν πέρα!!!»

Πιο αποστομωτική και ....... πειστική (?) απάντηση  απ’ αυτήν δεν μπορούσε να δοθεί!!! Την άκουσαν όλοι και σώπασαν!  Την άκουσα και εγώ και  μάτωσε η καρδιά μου  . Το φουκαρά σκέφτηκα . Άραγε η μανούλα του, του δίνει τίποτα το πρωί να φάει ή πηγαίνει νηστικός στο Υπουργείο όπως τόσα παιδάκια που πάνε νηστικά το πρωί στο σχολειό;  Ευτυχώς όμως η στενοχώρια μου δεν κράτησε για πολύ, μιας και χθες είδα μια κίνηση των εργαζομένων στους δήμους που με γέμισε περηφάνια και χαρά συγχρόνως . Βλέπετε, εμείς οι Έλληνες μπορεί να έχουμε του κόσμου τα κουσούρια έχουμε όμως ευαίσθητη και πονετική καρδιά και μόλις ορισμένοι άκουσαν ότι και ο ίδιος ο Υπουργός και η Μανούλα του κι η πεθερά του υποφέρουν απ’ την  οικονομική κρίση, έτρεξαν να συγκεντρώσουν τρόφιμα και διάφορα άλλα είδη πρώτης ανάγκης και γι’ αυτούς !

Αθάνατε Ρωμιέ! Ακόμη κι ότaν πονάς δεν παύεις να παίζεις και με το γέλιο.

Κύριε υπουργέ φτάνει πια! To γδάρσιμο, θέλοντας και μη, το υπομείναμε  ως τώρα . Αλλά όχι από πάνω και δούλεμα!  Τέρμα! Μέχρι  εδώ και μη παρέκει γιατί ποτέ δεν ξέρεις, πότε το δάκρυ πήζει και γίνεται γροθιά!!!

Θ.Σ.Μ.- Αθήνα 19/10/2013