Γερμανία, η αναβίωση του εθνικοσοσιαλισμού

Ο φιλελευθερισμός, ο οποίος ξεκίνησε ουσιαστικά από τη Βρετανία, δεν ευδοκίμησε σχεδόν ποτέ στη Γερμανία – στην οποία η ησυχία, η τάξη και η ασφάλεια, προηγούνται της προθυμίας ανάληψης επιχειρηματικού ή άλλου ρίσκου.

Όπως φαίνεται, οι Γερμανοί Πολίτες έχουν χάσει εντελώς την εμπιστοσύνη τους στην οικονομία της ελεύθερης  αγοράς – η οποία θεωρείται μεν ως παραγωγική, αλλά υπεύθυνη για τις συνεχώς αυξανόμενες αδικίες στη χώρα.

Το γεγονός αυτό σημαίνει ότι επιθυμούν ένα κεντρικά κατευθυνόμενο, ελεγχόμενο από το κράτος οικονομικό σύστημα – ευρισκόμενοι προφανώς ένα βήμα μπροστά, σε σχέση με τις εξελίξεις και την άνοδο της ακροδεξιάς σε άλλες χώρες, έχοντας την εμπειρία του παρελθόντος.

Σύμφωνα με δημοσκόπηση μεγάλης γερμανικής εφημερίδας (Faz, διάγραμμα που ακολουθεί), το 65% περίπου των Γερμανών έχουν την άποψη ότι, οι συνθήκες στη πατρίδα τους δεν είναι δίκαιες – ενώ μόλις το 18% έχει αντίθετη άποψη.

Γνωρίζοντας τώρα πως τη χρονική περίοδο μεταξύ των ετών 1964 και 1990 η σχέση αυτή ήταν σχεδόν ακριβώς μοιρασμένη (50%-50%), συμπεραίνεται ότι μετά το 1990, όπου ενώθηκαν ουσιαστικά οι δύο Γερμανίες, οι κοινωνικές αδικίες αυξανόταν – ή, τουλάχιστον, αυτό πιστεύει το μεγαλύτερο μέρος των πολιτών, αφού το 61% θεωρεί πως τα τελευταία 3-4 χρόνια μεγεθύνθηκαν οι κοινωνικές αδικίες.

.

Πρώτο διάγραμμα (αριστερά) – ιδιωτικός επιχειρηματικός τομέας (κόκκινο) και κρατικός τομέας (μπλε): Βιοτικό επίπεδο, πόθος για αλλαγή, ανηλεότητα, εκμετάλλευση, υψηλές τιμές, γραφειοκρατία, ασφάλεια, βασανισμός, κοινωνική δικαιοσύνη, αποτελεσματικότητα.
(*Πατήστε στην εικόνα για μεγέθυνση)

.

Περαιτέρω, ενοχοποιείται η οικονομία της αγοράς, ο καπιταλισμός δηλαδή, για τις μεγάλες αδυναμίες του Κράτους Δικαίου – αφού το συγκεκριμένο σύστημα κοινωνικής οργάνωσης χαρακτηρίζεται ως άπληστο (56%), άσπλαχνο (53%), ληστρικό (51%) και συνδεδεμένο με συνεχώς μεγαλύτερο κόστος διαβίωσης (υψηλές τιμές, 49%).

Αν και το 68% των ερωτηθέντων θεωρεί ότι το σύστημα τροφοδοτεί καλύτερα τους ανθρώπους με προϊόντα, ενώ το 66% πως προσφέρει ευημερία, μόλις το 12% έχει την άποψη ότι είναι κοινωνικά δίκαιο – ως ανθρώπινο δε χαρακτηρίζεται από την απόλυτη μειοψηφία (10%), γεγονός που σημαίνει ότι σχεδόν το 90% πιστεύει πως είναι απάνθρωπο.

Η επιθυμία της κεντρικά κατευθυνόμενης οικονομίας εκ μέρους των Πολιτών, του εθνικοσοσιαλισμού πιθανότατα, συμπεραίνεται από το ότι τον συνδέουν με την ασφάλεια (51%), με την κοινωνική δικαιοσύνη (43%), καθώς επίσης με τον ανθρωπισμό (27%) – ενώ το 33% θα ήθελε να επεμβαίνει το κράτος πολύ περισσότερο στη λειτουργία της αγοράς.

Ενδιαφέρον είναι επίσης το ότι, το 36% των πολιτών στην πρώην δυτική Γερμανία, ενώ το 42% στην πρώην ανατολική πιστεύει ότι, εάν η οικονομία ήταν κεντρικά κατευθυνόμενη, το βιοτικό τους επίπεδο δεν θα ήταν χειρότερο. Οι απαντήσεις δε στο παρακάτω ερώτημα που τέθηκε είναι αρκετά ενδιαφέρουσες:

Ερώτηση: “Ας υποθέσουμε ότι σε μία χώρα προκύπτει μία οικονομική κρίση. Για να ελαφρυνθούν τα οδυνηρά επακόλουθα της κρίσης αυτής, επεμβαίνει το κράτος στην ελεύθερη οικονομία. Τοποθετεί τις τιμές πώλησης των προϊόντων (διατίμηση), ενισχύει τις επιχειρήσεις που αδυνατούν να ανταπεξέλθουν με την κρίση και εμποδίζει τις απολύσεις των εργαζομένων. Εν τούτοις, η οικονομική κατάσταση δεν καλυτερεύει. Πως θα έπρεπε κατά την άποψη σας να ενεργήσει το συγκεκριμένο κράτος;”.

Εδώ αποτελεί μεγάλη έκπληξη το γεγονός ότι, μόλις το 15% των ερωτηθέντων απάντησε πως το κράτος θα έπρεπε να πάρει πίσω τα μέτρα που επέβαλλε, αφού δεν είχαν τα αναμενόμενα αποτελέσματα.

Το 40% είχε την άποψη ότι κάτι τέτοιο δεν θα έπρεπε να συμβεί – πως το κράτος δηλαδή δεν θα έπρεπε σε καμία απολύτως περίπτωση να πάρει τα μέτρα πίσω, για να μην γίνει ακόμη χειρότερη η κατάσταση της οικονομίας. Ένα ποσοστό δε επί πλέον, της τάξης του 25%, απάντησε πως κάτω από αυτές τις συνθήκες, ο κρατικός μηχανισμός θα έπρεπε να εντείνει τις προσπάθειες του, επεμβαίνοντας ακόμη περισσότερο στη λειτουργία της ελεύθερης αγοράς.

Περαιτέρω, ο έλεγχος των τιμών πώλησης των προϊόντων, αποτελεί μία από τις βασικές επιθυμίες των Γερμανών – αφού σχεδόν οι μισοί (46%) θεωρούν θετικές τέτοιου είδους κρατικές επεμβάσεις. “Βρίσκω πολύ σωστή την τοποθέτηση ανώτατων ορίων στις τιμές των προϊόντων βασικής διατροφής. Μόνο με τον τρόπο αυτό μπορεί κανείς να σιγουρευθεί ότι δεν θα ακριβαίνουν συνεχώς και ότι θα έχει τη δυνατότητα να τα αγοράζει στο μέλλον”, ήταν η θέση των περισσοτέρων, όσον αφορά το συγκεκριμένο θέμα, ενώ μόλις το 37% ήταν υπέρ των κανόνων της ελεύθερης αγοράς.

Σε μία ανάλογη ερώτηση, η οποία αφορούσε τα ενοίκια, το 71% τοποθετήθηκε υπέρ της κρατικής παρέμβασης για τον ορισμό ανωτάτων ορίων – γεγονός που φαίνεται λογικό, αφού η φούσκα ακινήτων που έχει ξεκινήσει στη Γερμανία (αφενός μεν λόγω των πολύ χαμηλών επιτοκίων δανεισμού, αφετέρου επειδή δεν γίνονται πλέον επενδύσεις στον ευρωπαϊκό νότο, οπότε εισρέουν πίσω στη χώρα τα χρήματα από τα εμπορικά πλεονάσματα), έχει σαν αποτέλεσμα την κατακόρυφη άνοδο των ενοικίων.

Τα εντυπωσιακά αυτά «ευρήματα» του δημοψηφίσματος, αποδεικνύουν πόσο πολύ έχει επηρεάσει η οικονομική κρίση τους Γερμανούς, παρά το ότι είναι η μοναδική χώρα της Δύσης, η οποία δεν έχει αντιμετωπίσει μεγάλα προβλήματα – επίσης, τι ακριβώς προκαλεί η καταστροφική, η ανήθικη, η εγκληματική πολλές φορές συμπεριφορά πολλών διευθυντικών στελεχών της βιομηχανίας και των τραπεζών.

Βέβαια ο φιλελευθερισμός, ο οποίος ουσιαστικά ξεκίνησε από τη Μ. Βρετανία, δεν ευδοκίμησε σχεδόν ποτέ στη Γερμανία – στην οποία η ησυχία, η τάξη, η ασφάλεια και η διατήρηση του βιοτικού επιπέδου, προηγούνται της προθυμίας ανάληψης επιχειρηματικού ή άλλου ρίσκου.

Οι επιθυμίες αυτές των Γερμανών έχουν σαν αποτέλεσμα να επιλέγουν την κεντρικά κατευθυνόμενη οικονομία – όπου το κράτος, έχοντας τις ιδιότητες του πατέρα, φροντίζει όσο καλύτερα μπορεί τα παιδιά του.

Το ότι η υιοθέτηση της κεντρικά κατευθυνόμενης οικονομίας είναι εις βάρος της Δημοκρατίας, δεν φαίνεται να απασχολεί τους Γερμανούς – παρά τις οδυνηρές εμπειρίες τους, όσον αφορά τον εθνικοσοσιαλισμό. Επίσης δεν απασχολεί τους Πολίτες της πρώην Ανατολικής Γερμανίας, οι οποίοι είχαν την εμπειρία ενός άλλου κεντρικά κατευθυνόμενου οικονομικού συστήματος: του κομμουνισμού.

Το γεγονός αυτό οφείλεται πιθανότατα στην αδυναμία του συστήματος της αγοράς να εξασφαλίσει την ισορροπία μεταξύ ελευθερίας και δικαιοσύνης – μία ισορροπία που ορίζεται ως «η τέχνη της Δημοκρατίας».

Σε κάθε περίπτωση, με δεδομένο το ότι ο «ολοκληρωτικός» εθνικοσοσιαλισμός ξεκινάει από το μυαλό οι Γερμανοί, σύμφωνα με τη δημοσκόπηση, καθώς επίσης με ορισμένα ΜΜΕ της χώρας,  ευρίσκονται ήδη σε πορεία επαναπροσέγγισης του παρελθόντος – κάτι που σημαίνει ότι, εάν παρουσιαστεί ένας νέος δικτάτορας, θα γίνει αποδεκτός ως «σωτήρας» από την πλειοψηφία των Πολιτών.

Ολοκληρώνοντας, εάν η οικονομική κρίση έχει αυτά τα αποτελέσματα στη Γερμανία, τι θα μπορούσε να περιμένει κανείς στην Ελλάδα, όπου η αδικία, η ατιμωρησία των πολιτικών, η υπερβολική φορολόγηση, η κατάρρευση της υγείας, η καταστροφή της παιδείας, η παντελής έλλειψη μελλοντικών προοπτικών, η διασπορά ψευδών ελπίδων από την κυβέρνηση κοκ., έχουν οδηγήσει τους Έλληνες στα όρια των αντοχών τους;

Πόσο μάλλον με τη χρεοκοπία προ των πυλών, με την κοινωνία σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, καθώς επίσης με την έξοδο από την Ευρωζώνη να είναι πιθανότερη από ποτέ;