Το Κέντρο, του Κέντρου, ω Κέντρο - Του Τάκη Θεοδωρόπουλου

Ηταν γεμάτο προχθές το θέατρο «Ακροπόλ». Τόσο γεμάτο που, όπως λένε στη γλώσσα του θεάτρου, έδιωχναν κόσμο. Οι παρουσίες ήταν «ηχηρές» και η αισιοδοξία διάχυτη. Ακουσα τον κ. Αλιβιζάτο, εκ των πρωτεργατών των «58», να λέει πως είχε καιρό να δει τόσους χαμογελαστούς ανθρώπους, παλιοί του γνωστοί οι περισσότεροι να υποθέσω. Δημοκρατικά μοιρασμένη και η πεποίθηση πως η πολιτική σκηνή έχει ανάγκη από μια «Δημοκρατική Προοδευτική Παράταξη», μια δική μας «Ελιά». Ποια θα είναι τα πολιτικά συστατικά αυτής της παράταξης; Τα όρισε χθες ο Γιάννης Βούλγαρης, ομιλητής στη συγκέντρωση, σε άρθρο του στα «Νέα». Πρόκειται για μια σύνθεση της σοσιαλδημοκρατίας, της δημοκρατικής Αριστεράς, του φιλελεύθερου Κέντρου, της πολιτικής οικολογίας, του προοδευτικού ευρωπαϊσμού. Εν ολίγοις, μια σύνθεση τόσο φιλόδοξη που δύσκολα μπορεί να περάσει απαρατήρητη σε ένα πολιτικό σκηνικό όπου οι φιλοδοξίες συμπυκνώνονται στον αγώνα για το μεροκάματο και την επιβίωση. Ευτυχώς που υπάρχουν ανάμεσά μας άνθρωποι που φιλοδοξούν να αναλάβουν πολιτική δράση. Αυτό μόνον αισιοδοξία μπορεί να εμπνεύσει.

Στο σημείο αυτό όμως αρχίζουν τα διάφορα «δυστυχώς». Πώς μεταφράζεται στην ελληνική η σοσιαλδημοκρατία σήμερα – ήδη στις διάφορες ευρωπαϊκές γλώσσες και δύσκολα μεταφράζεται και ακόμη δυσκολότερα ερμηνεύεται. Η αναβίωση του γαλλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος με την εκλογή του Φρανσουά Ολάντ αποδείχθηκε θνησιγενής. Και όχι λόγω αντιδημοτικότητας. Λόγω της αδυναμίας να χαράξει μια διακριτή πολιτική. Και τι ακριβώς σημαίνει «πολιτική οικολογία»; Σε τι διαφέρει από την άλλη που δεν είναι «πολιτική»; Οσο για τον «προοδευτικό ευρωπαϊσμό», όσο κι αν καταλαβαίνω τον «ευρωπαϊσμό», δυσκολεύομαι να αντιληφθώ το βάρος του «προοδευτικού». Σημαίνει αποκατάσταση των ερειπίων του κοινωνικού κράτους, αναπαλαίωση της γηραιάς Ευρώπης με όρους παγκοσμιοποίησης; Ή μήπως την Ευρώπη των λαών, αυτήν που επικαλέσθηκε χθες ο κ. Αλιβιζάτος σε συνέντευξή του στον 9.84, αυτήν που δεν παύει να επικαλείται ο κ. Τσίπρας και της οποίας το άκουσμα σε βάζει στη μηχανή του χρόνου και σε γυρίζει πίσω στη δεκαετία του εβδομήντα.

Υποθέτω ότι αν προχθές το ΠΑΣΟΚ δεν είχε κινητοποιηθεί, το «Ακροπόλ» θα ήταν γεμάτο εξηντάρηδες πανεπιστημιακούς από τη γενιά του Πολυτεχνείου που αναζητούν κάποια προσωπικότητα για να τους εκπροσωπήσει. Ανθρωποι σοβαροί, με έργο, καλές προθέσεις και ικανότητες, οι οποίοι όμως έχουν θητεύσει σε μια αντίληψη περί «προοδευτικού» που την οργάνωνε η διχοτομία ανάμεσα σε μια σαφώς προσδιορισμένη Δεξιά και μια εξίσου σαφώς προσδιορισμένη Αριστερά. Στη διχοτομία αυτή που σήμερα τροφοδοτεί τους αρχαϊσμούς των άκρων και καλύπτει όσους από τη Νέα Δημοκρατία οραματίζονται την αναβίωση της λαϊκής Δεξιάς, τους Ανεξάρτητους Ελληνες και τον ΣΥΡΙΖΑ. Τη διχοτομία αυτή που μέχρι σήμερα μόνον τη Χρυσή Αυγή έχει ωφελήσει. Ας μην ξεχνάμε πως σήμερα οι θετικές ψήφοι απευθύνονται στον ΣΥΡΙΖΑ και τη Χρυσή Αυγή. Οι υπόλοιποι σιτίζονται από τη νοοτροπία του «μη χείρον».

Σε ποιες κοινωνικές δυνάμεις θα στηριχθεί μια κεντροαριστερή παράταξη; Στην αποδεκατισμένη από τον δύσοσμο και παμφάγο κρατισμό δεξιάς τε και αριστεράς μεσαία τάξη; Στη δυστυχία του δημόσιου τομέα που πάσχει από κατάθλιψη και ευθυνοφοβία; Ή μήπως στην περήφανη αγροτιά που ψάχνει όσα χωράφια εγκατέλειψε προ εικοσαετίας; Και τι τη διακρίνει από τη λεγόμενη Κεντροδεξιά; Από την άλλη, είναι βέβαιο πως η πολιτική μας ζωή χρειάζεται μια μεγάλη κεντρώα παράταξη η οποία θα έχει τη δυνατότητα να αντιπαραταχθεί στον δεξιό και τον αριστερό συντηρητισμό επαναπροσδιορίζοντας τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό της χώρας και μεταφράζοντας σε όρους 2013 την περί «προοδευτικού» αντίληψη.

Η Καθημερινή